ANDRESAN SERÜVENİ

6.Bölüm : Geçmiş

"Çok geç oldu artık uyu." dedi samimi bir ifadeyle.
Uyuyabilir miydim ki bu duyduklarımdan sonra. Her insanın hayatında bir dönüm noktası vardır. İşte benim ki şuan, tam her şey beynime erişince, her şeyi anlayınca. Anlıyorum aslında bu kadar çok şeyin bir anda yaşanması, bazı insanların hayatıma bir anda dahil olması, hayatımın git gide mahvolması. Bunlar tesadüf değil ya da öyle deyip yutturayım kendime. Bazen dersin ya ağlasam yeridir işte tam şuan.

Albert elimi görünce anlatmaya başladı.

O anı hatırlıyorum. Maden ocağında çalışıyorduk eskiden senin de bildiğin gibi. Her zaman ki gibi işimizden yorulmuş bir halde oturmuş hayatımız daha ne kadar böyle geçicek diye isyan ederken bir anda, Alfred birden bağırdı ve çok acayip bir şekilde şaşkın şaşkın ona bakıyor durumu anlamaya çalışıyorduk. "Hepimiz burada kala kala deli olduk sanırım "dedim. Hepimiz ona yaklaştık ve gördüğümüze inanamadık. Çuval çuval altın. Yavaşça dokundum evet bunlar gerçekti gözyaşlarım içinde sayıklamaya başladım. Kurtulduk dedim bağırarak. Herkes sevinçle birbirine sarılmaya başladı. Mutluluktan ağlıyordu kimisi, kimisi dans edip etrafına saçıyordu benim gibi. O günden sonra artık kimse maden ocağında çalışmadı. Altınları paylaşıp her birimiz ailesini alıp dağılmıştı. Her şey çok güzeldi ta ki o güne kadar. Alfred hızlıca kapıyı çaldı kapıyı açtığımda eli, elide senin gibi olmuştu. Gördüğüm görüntü beni şaşkına uğratmıştı neydi bu şimdi sabaha kadar düşünüp tartışmıştık. Diğerlerine ulaşamamıştık. Alfred'in içinde o kadar büyük bir korku vardı ki sanki her an büyük bir olay olacakmış gibi hissediyordu. Bana rüyasını anlatmıştı. "Siyah pelerinli birisi onu alıp buralardan götürüyormuş ve onu sonsuza kadar cezalandırıyormuş." O günün gecesin de herkes uyuyordu. Tabi Alfred de bizdeydi. Oda da bir ses geldi. Kalkıp yine kapıyı açık mı bıraktınız deyip içeri girdim uykulu gözlerle. Gözlerimi aralağıdım da gözlerime inanamadım. Yeşil mi desem biraz da sarı karışık bir ışık gördüm. Kafamı pencereden çıkarttığım da yüzünü göremediğim siyah pelerinli birisi bahçenin önünde. Bana doğru elini kaldırdı ve bana "Bunları hiç yapmamalıydınız onlar size ait değil." dedi. Donmuş kıpıldayamıyordum. Arkadan Alfred bana seslendi dönüp ona baktığımda içim acıdı. Bana "Benim için her zaman bir dost olarak kalıcaksın." dedi. Ne dediğini anlamamıştım. O anda sırtıma bir darbe yedim kafamı kaldırdığımda Alfred yaralanmıştı. "O sonsuza kadar cezalandırılacak." dedi boğucu bir sesle pelerinli adam.
Ne kadar çabalasamda yardım edemedim. Gitmişti içerden bağıra bağıra ağlayıp yardım istiyordum ama içerdekiler beni duyana kadar Alfred gitmişti hayatım sanki o an bitmişti gibi hissediyordum. Gitmeden önce bana söyledikleri o son sözler hep içimi acıtıyordu ona yardım edebilirdim onu kurtarabilirdim ama bu yapamadım. Siyah pelerinli adam yeşil parlak bir taş bırakmıştı, düşürmüş olmalı. Yeşil taşın ne olduğunu bulmak için çok çaba sarf etmiştik ve sonunda ne olduğunu çözdük. Bu bir geçit için kullanılan bir yoldu. Bunu çözen Sam, Alfred'i bulmak için yola çıkmaya hazırlandı. Sam'in eşi 4 aylık hamileydi ve onun gitmesini istemiyordum ama Sam onu bulup getiricem dediğin de artık karşı çıkamadık. Sam taşı yere sürtüp "A las estrellas" diye bir cümle kurdu, büyüleyici bir biçimde büyük bir ışık saçıldı ve o ortadan kayboldu. 18 yıl oldu ama o hala geri dönmedi."

Ne diyeceğimi bilemiyorum şaşkın şaşkın Albert'e bakıyordum bana anlattığı bu olayı aklım almıyordu. Anlayamıyordum zavallı Alfred yaşıyor mudur ve Sam dediğin de kalbim durmuştu bir an babam aklıma gelmişti.

" Aslında Sara sana bunu söylemenin tam zamanı."

"Kalbim artık hiçbir şeyi kaldıramıycak bu duyduklarımdan sonra."

"Bunu bilmek isteyeceğini düşünüyorum o yüzden bu yükü üzerimden atmak istiyorum."
Endişeli bakıyordu bana korkuyordum ve meraklı gözerle ona baktım.