Spiegelwens / Short Story

1.

'Verse kamillethee, jongeheer Caelan.'
Ik schrok op uit mijn gedachten en keek recht in het gezicht van een Konijn. Haar donkerbruine ogen stonden vriendelijk. Gastvrij hield ze het eikenhouten dienblad voor mijn neus. Ik was er nog steeds niet aan gewend om Dieren te zien, in plaats van de simpele boerderijdieren bij ons thuis.
'Ik heb niet zo'n dorst.' Mijn stem trilde al bijna net zo hevig als mijn handen. Het gezicht van het Konijn bleef vriendelijk, bijna moederlijk. 'Neemt u toch maar een kopje.' Zuchtend pakte ik de beker, gemaakt van donkergroene bladeren, van het dienblad en bedankte haar. Het Konijn knikte goedkeurend.
'Kan ik voor u nog iets betekenen, jongeheer Kova?' Ze keek naar mijn broertje, die spierwit zag en zijn hoofd schudde. 'Als jullie iets nodig hebben, hoef je alleen maar met de bel te rinkelen.' Ze wees met haar poot naar een zilveren bel die op het tafeltje voor ons lag. 'Dan laat ik jullie nu alleen. Er zal straks nog iemand bij jullie komen.' Zachtjes neuriënd liep ze de kamer uit, haar pluizige staart verdween als laatste door de deur.
'Zijn dat die bekers die je kan opeten?' vroeg Kova. Ik knabbelde voorzichtig aan het oortje van de mok. Het smaakte zoet. 'Ja, ik denk het wel.' Kova zuchtte en schudde ongelovig zijn hoofd.
'Dat moeten we aan mam vertellen als we weer thuis zijn.'
'Ik denk niet dat ze het zou geloven. Op die houten bekers van ons breek je waarschijnlijk direct al je tanden als je ze erin zet.' Mijn ogen gleden voor de zoveelste keer naar de reusachtige deur direct voor ons. Hij gaf nog steeds een dieprode gloed af en ik huiverde. Hoeveel mensen waren uitverkoren geweest om door die deur te lopen? En hoeveel levens waren er wel niet veranderd door wat er zich áchter die deur had afgespeeld?
Kova klopte gemoedelijk op mijn arm. 'Het komt wel goed, Caelan. Het is maar een Wens.' Hij grijnsde en ik kon met moeite een flauw glimlach opbrengen.