Schrijfwedstrijden

12.

Deze is voor de derde opdracht van PrettyLiI-Psych0
————————————————————————
'S ochtends wordt ik wakker van mijn telefoon die ringelt. Slaperig pak ik mijn telefoon en neem ik op.
"Met Evelynn," mompel ik.
"Hey Eefje," hoor ik Emily haar stem dan enthousiast door de telefoon. "Je gaat nooit geloven wat er is gebeurt."
"Je hebt me ervoor wakker gebeld dus het moet wel belangrijk zijn, dus vertel op."
"Kijk zelf maar uit je raam dan heb je het vanzelf door," zegt ze nog altijd even enthousiast.
"Ja maar dan moet ik uit mijn bed komen," zeg ik overdreven.
"Doe nou maar gewoon," klinkt dan ineens Alexis haar stem door de telefoon.
"Okey, okey, ik ga al kijken," zucht ik, waarna ik uit mijn bed stap. Ik doe het gordijn open en kijk naar buiten.
"En wat zou ik..." begin ik een zin, maar voordat ik hem af kan maken vliegt er ineens een duif over mijn huis en niet zomaar een duif, maar een duif zo groot als een vliegtuig. Ik hoor zijn nagels over het dag schaven en het huis trilt een beetje.
"Holy shit," mompel ik.
"Ik zei toch dat je het niet zou geloven," zegt Emily.
"Em hoe kan dit?" vraag ik haar.
"Je weet toch wel onze nieuwe vriend Thomas?" vraagt ze.
"Ja... wat is er met hem?" vraag ik.
"Nou... hij blijkt dus magie te hebben en toen we hem niet geloofden heeft hij de hele stad verkleind."
"O my god dat meen je niet?" roep ik uit.
"Jawel!" roept Alexis dan in de telefoon.
"Je moet nu hier komen," zegt Emily dan. "We moeten het terug draaien, maar Thomas zegt dat jij de enige bent die daarvoor kan zorgen."
"Wat hoezo dat dan?" vraag ik verbaasd.
"Ja, nou dat wilt hij niet vertellen," mompelt ze. "Maar we hebben je nodig. Ons huis is al een paar keer bijna omver gegooid door een duif."
"Okey geef me een uurtje en dan ben ik er." zeg ik waarna ik ophang en me zo snel mogelijk klaarmaak om naar Emily en Alexis toe te gaan.

Als ik klaar ben stap ik direct op de fiets en rijdt ik zo snel ik kan naar Emily haar huis. Na een kwartiertje parkeer ik mijn fiets voor haar huis. Voordat ik zelfs maar aan kan bellen doet ze de deur open en trekt ze me naar binnen.
"Jezus Emily sins wanneer ben jij zo ongeduldig," mompel ik.
"Sinds ik heb gehoord wat Thomas zojuist heeft gezegd," zegt ze in paniek.
Plots hoor ik hard iets neer komen op het dak en ren ik naar de woonkamer en kijk door het raam. Grote druppels vallen uit de lucht en ik kijk met grote ogen toe hoe de laag met water op straat steeds grote wordt.
"Dit is Thomas zijn schuld. Hij zal nieuwe natuurrampen laten komen totdat jij een manier vindt om het probleem op te lossen," zegt ze waarna ze begint ze ijsberen.
"Em je maakt er een groter probleem van dan het is," zegt Alexis.
"Alex," zegt Emily verontwaardigd. "Hoe kan je dat zeggen? Je hebt zelf gehoord wat Thomas zei."
"Jaja." mompelt Alexis.
Plots begint de grond te trillen en liggen we allemaal op de grond. Even snel als het gekomen was is het ook weer verdwenen.
"Wat was dat?" vraagt Alexis.
"Vast weer een van Thomas zijn trucjes," zegt Emily, waarna ze met elkaar beginnen te kibbelen, maar ik hoor al niet meer wat ze zeggen. Ik loop richting de achter deur en loop dan maar buiten. Op de een of andere manier wordt ik niet geraakt door de grote regendruppels. De deur valt achter me in het slot ook al is het wind stil en heb ik de deur niet dicht gegooid. Ik klim over het tuinhek en ren dan weg. Niet heel veel later kom ik uit op een groot open veld. De grond begint weer te trillen harder deze keer, maar ik blijf staan alsof ik met de grond meetril. Alsof ik de aardbeving veroorzaak, wat waarschijnlijk ook het geval is. Ik weet wat ik moet doen. Ook al ben ik er niet trots op. Ik kijk naar de licht waar zich al een aantal bliksemschichten beginnen te vormen.
"Kom maar te voorschijn Thomas," roep ik dan zonder echt te weten waarom ik er van uitga dat hij hier is, maar niet veel later kom hij aan gelopen. Ik kijk hem strak aan en hij kijkt terug. We lopen naar elkaar toe en niet veel later vinden onze lippen elkaar de regendruppels vallen steeds sneller op de grond, maar Thomas en ik blijven droog. De grond begint weer te trillen maar het kan me niet schelen. Over een paar minuten is het voorbij en is iedereen alles vergeten, behalve ik. Ik zal Thomas nooit vergeten. Hij is een deel van mij en dat zal hij altijd zijn. Dan raakt een bliksemschicht ons, maar geen van ons is geschokt. We vliegen bij elkaar vandaan en ik zie alles weer groeien. Als ik dan zelf ook begin te groeien raakt mijn hoofd de grond en wordt alles langzaam zwart, net langzaam genoeg om Thomas te zien verdwijnen.