Her zamanki gibi yine burada buldum kendimi ayaklarım beni buraya getiriyordu hep. Burada huzurlu hissediyordum. Nerede miyim? Ayaklarımı uzatmış oturuyorum. Karşımda deniz, üstümde gökyüzü huzurun olduğu yerdeyim.
Dalgaların sesine kulak vermiş düşünüyorum. Bu hayat bana ne verdi, nelerimi aldı diye. Hayat bana çok şey verdi de ailemde huzur bırakmadı ki. Çok zor zamanlar yaşadım ama hep dimdik ayakta kaldım. Güçlüydüm çünkü ben annemin babamın güçlü kızıyım. Ama kendimi öyle çok yalnız hissediyorum ki bazen çok yalnız, kimsesiz. Oysa arkamda kocaman bir ailem var arkadaşlarım var ama varlar işte. Onların hep yanımda olduğunu bilsem de yalnız hissediyorum sadece yalnız. Elimi tutacak beni bu boşluğumdan kurtarabilecek kimsem yok, olanda artık yok. Geçip giden bu 25 yılım hep güle oynaya geçti. Tabi sıkıntılı günlerim de oldu ama şimdikinden daha sıkıntı günlerim hiç olmamıştı. En zor, en güçlü ama bir o kadarda güçsüz kırılmış günlerimi yaşıyorum. Bir el istiyorum, beni buradan bu yalnızlıktan çekip kurtarabilecek sadece bir el. Düşüncelerle boğuşurken dalgaların sesi ninni olmuş, göz kapaklarım ağırlaşmış, kapanmıştı ve uykunun esiri olmuştum. Huzur bulduğum yerde huzura dalmıştım. Ne kadar zaman geçtiğini ne kadar uyuduğumu bilmesem de uykumdan uyanmaya başlamıştım. Bir his kapladı içimi. Sanki birisi tarafından inceleniyormuşum gibi. Biraz korku biraz da endişe. Üşümüştüm ve vücudum kaskatı kesilmiş, kitlenmiş kalmışım. Ne gözlerimi açabiliyorum ne de kollarımı oynatabiliyorum. Birden bir ses duymaya başladım, bir nefes sesi. Ne yapacağımı bilmeden aralamaya başladım gözlerimi. Bakan bakan bir çift gözle karşılaştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZ ÇIĞLIK
General FictionDurmadan koştum, koştum sadece koştum.. İçimde ki bu sıkıntı beni parçalıyordu. Kalbimi söküp atmak istedim olmadı. Canıma kıymak istediğim ama ailem, ailem benim her şeyim hem bunu onlara nasıl yaparım nasıl kıyabilirim ki onların canı olan canıma...
