Κομμάτια Ουρανού

Για μια ταπισερί..!!

Στη φωτογραφία είναι το μουσείο Κλουνί

ταπισερί: χαλί τοίχου

Επιτέλους στεκόμουν μπροστά από το Εθνικό Μουσείο του Μεσαίωνα στο Παρίσι. Παλιά λεγόταν Μουσείο Κλουνί. Ίσως ακόμα να το λένε έτσι τα στόματα των ανθρώπων. Άμα συνηθίσεις σε κάτι δύσκολα το κόβεις.

Όταν το αντίκρυσα μου κόπηκε η ανάσα. Δεν είχα ιδέα! Περίμενα πως θα έβλεπα ένα κανονικό μουσείο όπως όλα τ' άλλα, όμως αυτό που κοιτούσα ξεπερνούσε κατά πολύ όλες μου τις προσδοκίες. Ήταν κτίσμα μεσαιωνικό! Διώροφο και με στέγη κωνική που σήμαινε πως υπήρχαν και σοφίτες. Το μαρτυρούσαν άλλωστε τα παράθυρα που υπήρχαν στην κωνική στέγη. Το βλέμμα μου συνάντησε αρκετές πετρόκτιστες καμινάδες κατά μήκος της στέγης. Ήταν πραγματικά πανέμορφο. Υπήρχε μια πέτρινη σημείωση -αν μπορώ να το πω έτσι- που έλεγε ότι είναι κτισμένο το 1334 μ.Χ και αποτελούσε ξενώνα/μοναστήρι για τους ηγούμενους του Κλουνί. Πραγματικά και χωρίς καμία υπερβολή ήταν ένα έργο τέχνης από μόνο του! Αφού θαύμασα το εξωτερικό πλήρωσα το εισητήριο και πέρασα την πόρτα. Ένιωσα ένα γλυκό μούδιασμα σε όλο μου το κορμί και η καρδιά μου άρχισε να κτυπά δυνατά. Ομολογώ πως εδώ ήρθα για έναν και μόνο λόγο. Για μια ταπισερί! Μοναδική στο είδος της και στην ομορφιά της. Πραγματικά άξιζαν και με το παραπάνω τα δύο χρόνια στέρησης που χρειάστηκαν για να μαζέψω τα λεφτά και να πραγματοποιήσω το ταξίδι. Κάθε διασκέδαση κόπηκε. Δεν πήγαινα ούτε για καφέ. Τα ψώνια πολύ μετρημένα. Μα δεν το μετανιώνω!

Χωρίς χρονοτριβή άρχισα να ψάχνω την αίθουσα στην οποία βρισκόταν η ταπισερί. Προσπέρασα αίθουσες με μεσαιωνικά γλυπτά, με κειμήλια από χρυσό και ελεφαντόδοντο, με παλαιά έπιπλα, γυάλινα βιτρό και τα φημισμένα περίτεχνα μεσαιωνικά χειρόγραφα, μέχρι που βρήκα την αίθουσα που αναζητούσα. Μπήκα μέσα με δέος, το βλέμμα μου κατάπινε λαίμαργα την ταπισερί που ονομάζεται "Η Κυρία και ο Μονόκερος". Αποτελείτο από έξι παραστάσεις με την Κυρία και το μονόκερο. Πιστεύεται πως οι πέντε από τις έξι ταπισερί είναι αλληγορικές των πέντε αισθήσεων του ανθρώπου: γεύση, οσμή, ακοή, όραση και αφή. Σκοπός της Κυρίας είναι να πλανέψει τον άγριο και αδάμαστο μονόκερο και εν τέλει να τον γητέψει. Στην πρώτη ταπισερί, όπου αρχίζει και η ιστορία, η Κυρία στέκεται μπροστά από ένα στρογγυλό αντίσκηνο. Το χρώμα του είναι μπλε και έχει διάσπαρτες λεπτομέρειες σε χρώμα απαλό πορτοκαλί. Στο πάνω μέρος του αντίσκηνου αναγράφεται η φράση στο ίδιο χρώμα "A mon seul désir" που σημαίνει "Η μόνη μου επιθυμία". Το αντίσκηνο καταλήγει σε μυτερή κορυφή όπου ορθώνεται ένα μικρό λάβαρο με το θυρεό της οικογενείας που είχε κάνει τότε την παραγγελία, την οικογένεια Λε Βιστ. Το λάβαρο είναι κόκκινο, διαγώνια κατεβαίνει μια λωρίδα από μαύρο χρώμα και μέσα υπάρχουν τρία οριζόντια μισοφέγγαρα σε ίση απόσταση το ένα με το άλλο, χρώματος πορτοκαλί τα οποία κοιτάζουν προς τα πάνω. Στα αριστερά της Κυρίας υπάρχει μια κοπέλα, μάλλον ακόλουθή της, η οποία κρατάει μια ανοικτή κασετίνα και η Κυρία παίρνει από μέσα κάποια κοσμήματα. Είναι ολοφάνερο πως ο δημιουργός της ταπισερί ήθελε η Κυρία να ξεχωρίζει, γι' αυτό και η ακόλουθη της είναι αισθητά πιο κοντή και πιο ταπεινά ντυμένη, ενώ η Κυρία φοράει ένα κόκκινο μακρύ μέχρι τον αστράγαλο φόρεμα. Το κάτω μέρος του φορέματος είναι κεντημένο με περίτεχνα σχέδια και σε διαφορετικό χρώμα από το κόκκινο του φορέματος. Στα δεξιά της Κυρίας υπάρχει ένα σκαμνί πάνω στο οποίο υπάρχει μια σκάφη και μέσα κάθεται ένα σκυλάκι. Στα δεξιά των δύο γυναικών (όπως κοιτάω την ταπισερί), καθισμένος στα πισινά του πόδια βρίσκεται ο μονόκερος. Τα μπροστινά του πόδια είναι ανασηκωμένα και αγκαλιάζουν ένα μυτερό κοντάρι και στην κορυφή του υπάρχει το ίδιο λάβαρο με το θυρεό της οικογένειας Λε Βιστ. Στα αριστερά τους είναι ένα λιοντάρι, το οποίο συμβολίζει τη δύναμη και τη γενναιότητα της οικογενείας Λε Βιστ. Είναι καθισμένο και αυτό στα πίσω του πόδια και με τα δύο μπροστινά αγκαλιάζει και αυτό ένα ίδιο κοντάρι που στην κορυφή του φαίνεται να κυματίζει το λάβαρο. Τα δύο αυτά ζώα εκτός από τα κοντάρια που κρατάνε, κρατάνε επίσης και από μια άκρη του ανοίγματος του αντίσκηνου έτσι ώστε να δημιουργείται ένα άνοιγμα με θέα προς το άδειο εσωτερικό του. Το αντίσκηνο στηρίζεται με σχοινιά τα οποία είναι δεμένα στα δέντρα που υπάρχουν δεξιά και αριστερά του. Υπάρχουν κι άλλα δέντρα τα οποία είναι πιο χαμηλά, σε μέγεθος θάμνων θα έλεγε κανείς. Είναι φορτωμένα με καρπούς, πορτοκάλια, βατόμουρα, βελανίδια. Το έδαφος στο οποίο στέκονται ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ταπισερί γιατί είναι χρώματος σκούρου μπλε και σε σχήμα οβάλ. Είναι λες και βρίσκονται πάνω σε κάποιο νησάκι. Παντού το έδαφος καλύπτεται από λογιών λογιών λουλούδια και διάσπαρτα υπάρχουν μερικά ζωάκια. Μπορώ να διακρίνω ένα σκύλο που φοράει κολάρο, ένα πιθηκάκι και δύο λαγουδάκια ή κουνελάκια. Όλα μικρά σε μέγεθος. Το φόντο πίσω της ταπισερί έχει κόκκινο χρώμα και υπάρχουν διάφορων ειδών λουλούδια σε όλη την επιφάνεια του. Είναι πολύ κοντά αναμεταξύ τους τα λουλούδια, σχεδόν κολλητά. Ο υφαντουργός που τα έφτιαξε τότε ήταν ξακουστός για τα φλοράλ φόντο που έκανε στις ταπισερί, τα λεγόμενα millefleurs.