To Love Again

4: Cheque

Chapter 4
Cheque

HINGAL at pagod na pagod ang buong katawan ko matapos ang pangatlong sunod-sunod na pag-angkin niya sa akin. Nakatalikod ako sa kanya habang nakabalot ang buong katawan ko sa puting kumot.

"I didn't expect you still be that tight after all, Klara?" Napapikit ako. I know, he's starting to insult me again. "You're still delicious like before, your pussy was still firm and tight like there's no other man who wrecked it.”

Kasi wala naman talagang ibang nakaangkin. Ikaw lang. Gusto ko sanang sabihin, pero ayaw ilabas ng bibig ko.

"Thanks for the compliment, if it’s a compliment," sabi ko na lang habang nakapikit ang mga mata at pilit nagbingi-bingihan sa mga sinasabi niya.

"What is your main secret to still maintain it? O sadyang mas malaki lang talaga ako kesa sa mga naging lalaki at mga naging customer mo?"

Mariin akong humawak sa dulo ng kumot at mariing bumuntong hininga.

"Cat got your tongue now, Klara? Speak, lady! Tell me, how much do you need now? Para mabayaran na kita."

Pigil ang luhang bumangon ako. "Enough for your shit insults, Logan." Tinaliman ko ito ng tingin saka ko pinulot ang mga saplot ko sa kung saan-saan nakasabog. "Damn that shit mouth of yours! Will you please stop insulting me? Hindi ka pa ba tapos?" Nang walang makuhang sagot ay saka ako nagmamadaling pumasok ng banyo para ilayo sa kanya ang puso ko na patuloy niyang sinusugatan sa napakamatatalim niyang panghuhusga sa aking pagkatao.

Damn! Wala siyang karapatang insultuhin ako ng sobra! Wala siyang alam! Damn you Logan for hurting me emotionally! Damn you! I hate you for this! I want to hate you.

Napapasabunot ako sa sarili kong buhok sa sobrang sakit ng mga pinapadama niya sa akin ngayon. I want to keep being calm, dahil baka manikip ang dibdib ko. But God, I can't be okay.

Unti-unti akong nanghihina at napapadausdos sa malamig na tiles ng banyo.

God! Ayokong damdamin ‘yong sakit na paulit-ulit niyang sinasabi. Please, get rid of this feeling. Ayoko ng ganito. Ayoko nang umiyak. Please, ayoko nang umiyak! Tama na ang lahat na sakit na naranasan ko. Ayoko na! Ayoko na lumuha pa at masaktan ng ganito.

Ngunit hindi nagpapaawat ang kaninang luha na pinakapinigil-pigilan kong tumulo. Ngayon lang ito bumuhos ng tuloy-tuloy, gusto ko mang ampatin ngunit hindi ko mapigilan ang mata ko. Dahil masakit na masakit na ang dibdib ko. All I want is to shout my pain and doubts. Gusto kong isigaw lahat at itanong sa mundo kung bakit ako pa ang tinamaan ng ganito kadaming suliranin sa buhay.

Inubos ko muna ang lahat ng luha na tumutulo sa aking mga mata. Ayoko munang lumabas, ayokong makita niya ang namumula at namumugto kong mga mata.

Kahit pagod at makirot ang buo kong katawan ay pinilit ko pa ring magbihis ng damit ko. Still, my tears keeps falling like a flowing water in the river. Awang-awa ako sa sarili ko. I didn't expect this day to come na magkikita kami at ganito agad ang mangyayari sa akin.

Humarap ako sa salamin nang matapos akong magbihis. Namumugto ang mga mata ko at putlang putla ang mukha ko. Tulad ng buhay ko noon at ngayon ay wala iyong kaayusan.

Stop crying, Klara. Huwag mong iyakan ang mga sinasabi niya. Gumaganti lang siya sa pang-iiwan mo noon. Hindi lang niya matanggap na iniwan mo s'ya. Sabi ko sa sarili ko sa harap ng malaking salamin. Kasalanan ko rin dahil nang-iwan ako ng walang paalam.

I wash my face and dries using a white towel at nang mahimasmasan na ako sa nararamdamang pag-iyak.

Pagkatapos kong maghilamos ay agad kong kinuha isa-isa ang make-up na kakailanganin ko para matabunan ang pamumutla ng mukha at ang mugtong mga mata ko.