Prędzej czy później | ZEAMSONE |

47.

Obudził mnie telefon.
Jezu, jest po trzeciej i dopiero co usnęłam i ktoś musi mnie budzić.

-Halo. -rzuciłam

-Emilka? -zapytał Paweł
Sądząc po głosie, nie był zbyt trzeźwy

-Tak, co się stało? -zaniepokoiłam się

-Nic, m-muszę.. Ja ci muszę coś powiedzieć.

-Mów.

-Ko-kocham cię. Pamiętaj o tym, dobrze? Nawet jak powiem coś, co się nie będzie z tym zgadzało to wiedz, że cię kocham..
Kurewsko mocno, jak nikogo innego. Ale nie możesz cierpieć.. Dobranoc kochanie..

-Paweł, poczekaj! -krzyknęłam do słuchawki
-Czemu mam cierpieć? O co chodzi! -usiadłam mówiąc coś jeszcze, ale chłopak zakończył połączenie
Kurwa, co od odwala..
Położyłam się spowrotem na łóżku i próbowałam zasnąć, mając nadzieję, że po prostu za dużo wypił.

***

Sprzątając po śniadaniu usłyszałam dzwonek do drzwi. Kaja i Filip już dawno poszli, więc to pewnie Paweł. Poprawiłam włosy i otworzyłam.

-Cześć. -powiedział chłopak całując mnie przelotnie w usta

-Hej. -odpowiedziałam i zamknęłam drzwi
Skierowaliśmy się do salonu i usiedliśmy na kanapie. Paweł od razu przyciągnął mnie do siebie, a ja siadłam na nim okrakiem

-Stęskniłem się.. -wyszeptał całując moją szyję

-Ja też.. -przygryzłam wargę
-O co ci chodziło wczoraj? -lekko się odsunęłam

-Kiedy? -spiął się

-No jak zadzwoniłeś w nocy. -wplotłam palce w jego włosy delikatnie je ciągać, na co cicho zamruczał

-Chciałem ci powiedzieć, że cię kocham.

-A o co chodziło z tym, że nie mogę cierpieć?

-Nie wiem.

-Paweł.. -wypuściłam głośno powietrze z ust

-Naprawdę nie mam pojęcia skarbie. Sporo wypiłem, mogłem pierdolić głupoty.

-Niech ci będzie. -powiedziałam i złączyłam nasze usta
Świdnicki zjechał rękami na moje pośladki a ja pociągnęłam kołnierz jego koszulki. Nagle gwałtownie mnie podniósł, a ja szybko owinęłam nogi wokół jego bioder. Ruszyliśmy w stronę sypialni, gdzie chłopak rzucił mnie na łóżko.

-Nawet nie wiesz jak bardzo cię pragnę. -powiedział i wpił się w moje usta

***

Prawdopodobnie dzisiaj pojawi się epilog.