Autisme, paniek and Rock 'n Roll

Autisme, paniek en Rock 'n Roll

Hoofdstuk 1

Autisme, paniek en Rock 'n Roll. Het is als het ware een soort samenvatting van mijn persoonlijkheid en leven, drie dingen die onlosmakelijk met mij als persoon verbonden zijn. Die positieve en negatieve invloeden hebben op mij als persoon, als zeventien jarige uberpuber. Want dat ben ik: Zeventien en een uber-puber.

Een boek over mijn "levensverhalen" zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een "kleine" introductie. "kleine" tussen aanhalingstekens, want verhalen klein en kort houden is niet een van mijn specialiteiten, ook al ben ik zelf maar 1.63 mijn verhalen rijken tot aan de hemel.

Wie ben je? Een veel gestelde introductie vraag eveneens als een zeer complexe vraag, in ieder geval complex genoeg om een enigszins filosofisch aangelegd persoon als mij een tijdje mee zoet te houden. Want ja, wie ben ik? Een betere vraag zou zijn; Wat ben ik? Vooral erg apart, of zoals ik dat het liefst zeg, excentriek zou ik zeggen. Prachtig woord overigens, excentriek, dat is namelijk een aparter woord voor apart. Maar goed, als je de beschrijving van mijn boek gelezen hebt is deze informatie alles behalve nieuw, dus ik zal wat dieper in gaan op de eigenschap "excentriek" en de andere materie die zoal in mijn brein om gaat. Riemen vast want daar gaan we.

Ik vind het altijd heel fijn om men te vertellen dat ik een zo geheten "uberautist" ben, mocht je willen weten wat dat is, dat is een echte doorgewinterde autist die op een zo autistisch mogelijke manier zijn/haar weg door het leven waant. Dat ben ik dus. Dat houd in dat: sarcasme iets is dat ik niet begrijp zolang het niet uit mijn mond komt, verandering gelijk staat aan het vergaan van mijn wereld, mijn hoofd de grootste onzin opslaat en de dingen die daadwerkelijk handig zouden kunnen zijn in het leven vergeet (het uit je hoofd kennen van de volledige eerste bladzijde van "The Christmas Carol" van Charles Dickens zal je waarschijnlijk niet veel verder in het leven gaan brengen ben ik bang) en zo'n 80% van mijn dagtaken bestaan uit het overleven van paniek aanvallen en prikkels. Lekker negatief, daar hou ik namelijk ook van. Al mijn "negatieve energie" uitkotsen over het internet en de mensen om mij heen is een grote hobby van mij. Ben er in de afgelopen jaren ook best goed in geworden, al weet ik niet of dat heel positief is. Maar er zijn ook leuke dingen, of vooral handige dingen, aan het zijn van een uberautist. Zo heb ik een immense talenknobbel, kan ik je aan een stuk door alles vertellen over mijn momentele obsessies, denk ik niet altijd even goed na voor ik iets onderneem (onder het mom van: Bad choices make good memories) en ben ik alles behalve een normaal zeventien jarig meisje met een geestdodend leven. En eerlijk is eerlijk, dit boek had ik niet kunnen schrijven als ik niet tot de uberautisten had behoord. Dan had ik nu in m'n bed gelegen na een avondje stappen "met de meiden" en had ik de volgende ochtend met vlinders in m'n buik die ene leuke jongen die zijn nummer aan mij gaf een berichtje gestuurd. Ik moet al overgeven bij het idee. En je kan zeggen wat je wilt, maar niemand zou geshockeerd zijn een scenario als deze in het dagboek van een pubermeisje te vinden. Mijn dagelijkse scenario's zijn in ieder geval alles behalve gewoontjes te noemen. Tenzij dramatische emotionele uitbarstingen, uiterst ongemakkelijke uitspraken en een niet zo accurate maar wel filosofische kijk op het dagelijks leven voor jou gewoontjes te noemen is. Maar goed, er is altijd wel iemand baas boven baas.

Ik heb geen honderdtal vrienden, niet eens een tiental vrienden. Mijn echte vrienden kan ik op een halve hand nog tellen, maar die paar vrienden die ik heb zijn dan ook ongekend geweldig. De soort vrienden die ongegeneerd met je mee blèren op Bohemian Rhapsody en Let it be en waarvoor je zelf al geen cola meer hoeft in te doen omdat ze zelf de weg naar je koelkast wel weten. We kennen elkaar al zo lang dat "gênant" niet eens meer bestaat, dus laat die valse Galileo's maar komen en haal je luchtgitaar er maar bij. Onze vriendschap is zelfs zo uit de hand gelopen dat we inmiddels onze eigen meme's (inside jokes, voor de opa's en oma's onder mijn lezers) hebben. Geheel aangepast aan ons afschuwelijke gevoel voor humor, want dat is 't, absoluut af-schuw-e-lijk. Daarom hou ik van ze, zelfs meer als dat ik van mezelf hou. Ja, mijn vrienden zijn ongekend geweldig!

Dan is daar nog het fenomeen muziek. Gezien de titel van dit boek is het misschien geen schok dat muziek een groot deel van mijn leven is, en ook een zeer belangrijk deel. Nu verwacht vast iedereen dat ik een gitarist, zangeres of drummer in een of ander vaag bandje ben dat hoopt ooit internationaal bekent te worden, maar helaas. Hoewel ik in mijn dromen net zoals Freddie Mercury de harten van duizenden mensen steel vanaf een gigantisch podium, in het echte leven is muziek niet echt een van mijn talenten. Verder dan mijn carrière als tamboer bij de lokale schutterij ga ik niet komen. Nee, mijn muzikale talent zit 'm in 't luisteren. Er is absoluut niks beters dan luisteren naar muziek, maar echt luisteren naar muziek. Horen en eindeloos analyseren wat er gezegd wordt, de trillingen van de muziek voelen met je vingers, je bewust zijn van elk individueel instrument. Dat is echt luisteren.

Muziek doet iets aparts met je, iets dat nauwelijks te beschrijven is. Het geeft je kippenvel, laat je soms een traantje weg pinken, geeft je een andere kijk op zaken, geeft je hoop en maakt je intens blij. Voor elk moment, elke gebeurtenis, elke herinnering en elke emotie is er wel een liedje die daar op aansluit. Dat maakt muziek zo bijzonder en belangrijk. Denk je eens een begrafenis of bruiloft in zonder muziek, buiten het feit dat het in dat geval uiterst ongemakkelijk zal zijn, zit er in eens veel minder inhoud in en betekenis aan zo'n gebeurtenis. Het is de muziek die dat grotendeels voor ons doet. Het wakkert de juiste emoties aan of brengt de juiste herinneringen in ons op. Muziek is, en ik blijf 't waarschijnlijk nog miljoenen keren herhalen, zo ongelofelijk idioot bijzonder.

Ik heb overigens niet alleen een obsessie met de muziek zelf, maar ook met de personen achter de muziek. Dit is belangrijke informatie, want ik denk dat het oké is om te zeggen dat dat op dit moment mijn grootste obsessie is, en als ik zeg groot bedoel ik belachelijk en zorgwekkend groot. Mijn obsessies duren meestal een paar maanden tot een jaar, dus tot deze muziek obsessie weer voorbij is zullen de buren even iets minder blij met mij zijn en de mensen om mij heen het moeten doen met muziek gerelateerde conversaties. Sorry not sorry.

Genoeg geïntroduceerd, genoeg nativiteit uitgekotst en genoeg over mijzelf en mijn obsessies gerateld. Vergeef me voor het feit dat mijn verhalen soms, of meestal, erg langdradig zijn. Hoewel ik ironisch genoeg vaak de draad van mijn verhaal kwijt raak tijdens het schrijven. Wat een humor. Dit is maar een percentage van "Wie ik ben". Nog niet eens 5%. Ik had nog honderden pagina's vol kunnen typen over hoe miserabel mijn leven is en hoe idioot mijn obsessies en bezigheden zijn, maar hé, daar heb ik de rest van dit boek nog voor.