Evcilik Oyunu (DÜZENLENİYOR )

35.FİNAL

Burnuma gelen keskin koku ile gözlerimi açtım.Kayra başını göğsüme koymuş mışıl mışıl uyuyordu.Saçlarına bir öpücük bıraktım ve elimi karnımın üzerinde gezdirdim.

Şimdi ben anne mi olacaktım ? Bir an moralim bozuldu.Daha evli bile değildik.Şimdi de bebeğimiz oluyordu.Bu pek de hoş değildi.

Elimin üzerindeki eli hissedince gülümsedim.

"Babayı dışlamayın lütfen."

Kayra doğrularken gülümsedi.Dudaklarıma yumuşak bir öpücük bıraktı.Üstünü değiştirmiş ve kendine has şampuanından kokuyordu.

"Eve mi gittin sen ?"

"Evet sana da birşeyler getirdim.İyi hissediyorsan çıkalım canım."

Yani iyi hissediyordum ama bundan sonra çok dikkatli olmam gerekiyordu.Vücudum yıpranmıştı sonuçta.

"Tamam canım çıkalım."

Koltuğun üzerindeki çantayı alarak yanıma koydu.

"Sen giyinirken ben çıkış işlemlerini halledeyim."

Onaylamak içim başımı salladım.Üzerimdeki hastane önlüğünü çıkartıp pantolon ve gömleği giydim.

Ah bir süre sonra bu kıyafetlerim bana olmayacaktı.Ufak bebeğim büyüdükçe..

Çantayı alıp odadan çıktım.Kayra da bana doğru geliyordu.Elindeki poşeti bana doğru uzattı.

"Aç kalmak yok.Kendimize ve bebeğimize iyi bakıyoruz."

"Tamam baba !"

"Aferin kızıma."derken saçlarımı karıştırdı.

Beni belimden kavrayıp merdivenleri indirdi.Kapının önündeki arabaya bindik.Poşetteki simidi çıkartıp yemeye başladım.

"Anneleri almaya gidiyoruz değil mi ?"

"Evet canım."

"Ama sürprizden sonra hemen eve döneceğiz.Daha tam dinlenemedin."

Kayra çocuğumuz olacağını duyduğundan beri üzerime çok düşüyordu.Şikayetim yoktu ama içindeki odun elbet geri gelecekti.Sadece alışmak istemiyordum.

Hastanenin önünde durunca içeri girdim.Asansöre bindikten sonra odaya yöneldim.Kapıyı açtığım zaman gülümsedim.Yıllar sonra kardeşimi ilk defa ayakta görüyordum.

"Ben geldim millet !"

Annem elindeki çamaşırları valizin üzerine bıraktıktan sonra yanıma geldi.

"Hosgeldin birtanem."

"Hoşgeldin abla ! "derken boynuma atladı.

Sarsılmıştım.Hem daha tam toparlanamamıştım.Annem durumu farketmiş olmalı ki..

"Bir sorun mu var kızım.Halsiz gibisin." dedi.

"Hayır.Sadece biraz yorgunum."

Eren elimi tuttuğu zaman gülümsedim.

"Sana bir sürprizim var yakışıklı."

Eren sevinerek iki elini birbirine çarptı.

"Neymiş ?"

"Adı üstünde süpriz ablacığım."

"Anne hazırsan çıkalım.Kayra aşağıda bekliyor."

Annem çantanın fermuarını kapatınca kapıya doğru yöneldi.

"Hadi bakalım gidelim."

Odanın kapısını kapatınca gülümsedim.Aslında bu acı bir gülümsemeydi.Umarım bir daha hastaneye gelmezdi.