Ben annesinin yaralı kızı ÇİĞDEM...
Hatalarımdan ders alıp
yeniden doğacak olan ÇİĞDEM...
Artık bana karanlık geceler değil,
aydınlık günler doğacak...
" Her an gülümse, boş ver ne düşündüğünü bilmesinler. Ve her şeye rağmen patlat bir kahkaha, bırak neden güldüğünü merak etsinler "
Elindeki leblebi poşetiyle gelene geçene laf atan Kader durumu biraz abartıp ağzına attığı leblebileri ağzında topak yaparak ona kahve falı bakmayan palamut ağızlının arkasından ağzında ne var ne yoksa hepsini püskürttü.
Asansör kapısının açılmasıyla yere çökmüş bir halde kireç gibi suratıyla Çiğdem'in ağladığını gören Kader elindeki leblebini poşetini atıp yanına koştu.
- Çiğdem neyin var?
- Ben hiç iyi değilim. Beni bu halde görmesinler sakla beni.
- Sen bi ayağa kalkmaya çalış bakayım. Gel şöyle kolunu da omuzuma at. Depoya gidelim. Bu saatte kimse olmaz orada.
- Nefesim tıkanıyor. Şu kalbimi söküp atasım var.
- Kız o domuz sana bir şey mi yaptı yoksa? Korkmaya başladım.
- Bir şey yapmadı. Şu an yaşadığım bunaltının onunla bir ilgisi yok.
- Sen geç otur şöyle. Bir bardak su iç de kendine gel bi. Dünden beri o kadar çok ağladın ki. Ama bu ağlayışın bir başka.
Kader arkadaşının elini tutup:
- Anlatmak ister misin?
Bu soruyla birlikte daha çok ağlamaya başladı. Onun ağlamasıyla Kader'in de gözleri dolmaya başladı.
- Ağla arkadaşım ağla!! Ağla ki rahatla. Ağlamazsan o ruh çatlar.
Çiğdem gözyaşlarını göstererek:
- Niye durmuyor bunlar?
Neden gülemiyorum?
Neden her şey bana karanlık?
Mutlu olmaktan bile korkar oldum. Biliyorum ki mutluluğunda sonu var.
Artık mutluluğa bile güvenemiyorum.
Akan gözyaşlarının tuzunu eme eme İsmail ile yaşadıklarını, İsmail'in ona yaptıklarını ve ölen çoçuğunu da bir bir anlattı.
İçinde acı, tatlı, tuzlu ne varsa hepsini döktü.
Sonrasında sustu, sustu....
Kader başını masaya yasladı ve arkadaşının gözlerine bakarak:
- Bir zamanlar oturduğumuz mahallede sevdiğim bir çocuk vardı. Hem de çoçukluk aşkımdı. Gözümü açtığımdan beri bir tek onu sevdim. Ama o bunu hiçbir zaman bilmedi. Daha doğrusu hiç kimse bilmiyordu. Bir kişi dışında. Yıllarca kankişime onu ne kadar sevdiğimi anlatıp durdum. Anlata anlata yıllar geçip gidiyordu işte. Bir gün kankişim bana dedi ki " Ona git ve onu ne kadar çok sevdiğini anlat. Belki o da sana aşıktır. Sen aşkını ilan edersen belki o da sana aşkını ilan eder " dedi. O gün bana öyle bir gaz verdi ki. Kankişimin söylediklerini sabaha kadar düşündüm.
