Im bored(UNEDITED)

Boring

The typical life of me. Waking up in the middle of the night just to charge the battery life of my phone.

Kusa yatang gumagana parati ang brain cells ko kapag gabi. Unlike in the morning parang lutang parati at wala sa sarili.

Bumangon nalang ako sa higaan at kinuha ang cellphone ko na nasa gilid lamang ng drawer. Then I turned it on and sigh as the number 12:13 displayed onto view from the screen like any other nights na gising ako.

Ano pa ba ang bago? Wearing my eyeglass as well as my jacket, sinukbit ko ang aking bag na naglalaman ng mga gamit sa lugar na aking pupuntahan. A flashlight, some rope, my journal notebook and myself.

Nobody knows where. Nobody knows what is in that place. And nobody knows who is in there. Walang nakaka alam. Until now.

Lumabas ako sa bintana. A night stroll would be nice ngayong gabi. Puwede ko namang ipagpaliban ang pagpunta doon. Pero mabigat kasi tong sukbit ko sa likod. Ah basta. Kapagod isipin. Hindi naman nakakamatay ang paglakad-lakad diba?

Kalaunan din ay napagdesisyunan ko na maglakad-lakad nalang. Tulog pa naman silang lahat sa bahay eh. Full moon displayed on the view. Bird as the background music. And me as the ignorant girl in red hood. While the antagonist lurks in the danger zone to where the protagonist is at or just my imagination running haywild. Wind hustling as I felt the cool breeze hitting my face. As I went to the woods, the eerie woods, unti-unti ko ng naririnig ang tunog ng rumaragasang tubig.

Palakas ng palakas habang akoy papalapit dito. Isang tunog ang aking narinig. Tila bumubulong sa hangin. Ayan na naman. At paulit-ulit lamang. Tila may kumakausap sa akin sa himpapawid.

Bakit ko naririnig? Ewan. Hindi ko rin alam. Pero matagal na akong ganito. Nakakarinig ng bulong sa hangin mula ng akoy nagka-muwang, mula noong akoy bata pa. Gumigising sa gabi. Tulog sa umaga. Kaya home school lamang ako. Sabi ng doktor may sakit daw ako na XP. Eh ng nag undergo ako ng MRI ay wala namang butas yung utak ko. May sayad paminsan minsan kung iisipin mong totoo which is hindi pero ok naman, matino pa rin kausap.

Hindi ko nalang pinansin whatevers bugging me for the past years of my childhood until recently now, I was back at the present so then I decided na maglakad-lakad nalang ng palapit sa direksiyon ng sapa. Kung saan matatagpuan ang lagusan papunta sa aking paroroonan. It's past midnight but the woods aren't so scary, after all,the moon is my witness.

"Where are you?"

Ayan na naman ang boses ng isang lalaking pabulong na nagsalita. Tapos nasundan na naman ng isa. Tapos isa pa. Hangang sa dumami. Tila may argumentong nangyayari. Kakairita masyado. But I endured it, pretty great. Bumuntong hininga lamang ako at nagpatuloy na lamang naglakad. Bahala na kayo diyan. O, kung ano man yan. Tila nagsasalita tuloy ako sa sa sarili ko. Am I going nuts? No. Definitely not going crazy. Hangang sa nakarating ako sa aking paroroonan.

Moonlight shone unto the glistening water as it flow vigorously downstream. Im sure that this water's too cold for a night swim. So why bother? Tumitig lamang ako sa tubig and shove away from the back of my mind that thought I have came upon to. Im not going to bare my skin in that cold water. No way. The river, as I stood by, na napakalinaw tingnan dahil sa liwanag na nag mumula sa buwan at mga isdang gising na gising ang diwang tila naglalaro sa agos ng tubig, hanggang bigla nalang akoy napa-isip ng kung ano-ano. Nilalaro ang isipan like papaano? Simple. Think random stuff and think of a topic that is out of this universe.

Crazy right? That's me. Bored kase. Napabuntong hininga nalang ako at tumayo. Im not crazy, masyadong madali lang talaga akong ma bored. Siguro nandoon na siya sa lugar na yon. Another night to unfold. Another road to walk. In the middle of the night, bakit ko nga ba ginagawa ito? Gumigising sa gabi at imbis na uminom ng gatas para makatulog ay ito ang ginagawa ko. Tiyak na mapapalo ako nito pag nalaman nila. Hay. Ewan, ni hindi ko rin alam kung bakit. It just... just happens to be like this.

And so the night begins to shine. Teka, parang may kanta yata yon, ah ewan. I started to hit the road and left the vicinity while the whispers continues to annoy me. Sighing for the third time. Bakit hindi nalang may switch ang mga ingay na ito? It irritates me at times but I just simply sigh them off. Or find somethings to not bother my concentration to what I am doing. Dapat dinala ko nalang yung phone ko at nag patugtog ng music nang sa ganun di ko na marinig ang mga bulong ng kung sino mang tao na yang nagpaparinig, nagpaparinig sa akin. I just wanted for them or him or her or whatever that would be to just shut up for a minute. But then it just did. Weird. Well even if it does I don't care. Never mind.

---

Looking at the computer, fixing my eyeglasses, looking at the time in the screen. I heave a groaning sound,like in pain. Umaga na pero wala pa ring kumakatok sa kuwarto ko dapat mga banda alas syete na dapat andito na si kuya at binubuksan ang mga kurtina, pinababangon para painitin ang aking ulo sa umaga. Have people even heard of the term privacy and a saying that goes "mas mabuting gisingin ang lasing, kaysa sa bagong gising?" Well noong una. Pero mag aalas nuwebe na wala paring nangyayari.

Nakakatampo naman. Pati silang mama at papa wala din nong pagbalik ko sa bahay at dumaan sa kusina kaninang alas quatro. Nasaan na ba ang mga tao sa bahay?! Ang tahimik. Masyadong tahimik.

Hanggang sa napag desisyonan kong lumabas nalang ng kuwarto at nagulat ng isang confetti ang bumalagta sa mukha ko parang sinabuyan lang. Lahat ng tao'y natawa sa reaksiyon ko na mula pagkagulat hanggang sa pagkainis at sa pagngisi ng kay lapad-lapad. Isang bata ang kaagad na nakita ko sa hagdan na dali-daling bumaba. Escpaing to the fault he has committed upon to myself. Lagot kang bata ka.

"Ivan!"

sabi ko habang hinahabol siya. Itong batang to. Manang-mana sa pinagmanahan. Naghahabol-habol kami sa loob ng bahay without minding the people chuckling at us for the childish behavior that we've shown to them. Oh it's just only me.

But then I stop, when someone, particularly someone notices it when a tall figured guy block the way to where that incredulous kid is at. I let out an irritating sigh and look up at the guy blocking the way. I knew this guy would burst out my bubble.

" Alam mo bang napaka childish mo?"

Paki mo naman Gianne Eminem Orlando Demuel. Yun sana ang sasabihin ko sa mapangahas na taong ito since he hates being called by his name. Kaso lang may mga tao at friends pa ng mga magulang ko ang dumalo. Teka, ano bang meron ngayon? So I sigh again irritatingly when I focused my attention to my surrounding, saka pa lamang rumihistro ang lahat sa akin, like a bomb dropping right at my head.

Then I realize that the decors around the room is full of ballons and strings with a word quoting a B'D on it. Then a cake and some appetisers then desserts and the rest is history to all the culinary cuisines displayed unto the living room displaying a pink motif theme indicating thst It's a female birthday celebration. Oh shoot, birthday ko pala ngayon ni hindi ko man lang na alala kaya pala ang daming mga tao, at hindi ako inisturbo ni kuya ay dahil busy sial sa pag pre-prepare ng lahat dahil sa kaarawan ko,akala ko kung anong okasyon yun pala sa akin.

Well another day another tiring day dahil by the time this day ends pasukan na. Hays. And my life perishes once more. Ay hindi pala, home school pa rin pala ako. Or so I thought.

Authors note:

My first chapter I've ever made haha. Please bear with my words in use. It's my first time so yeah. Happy to spread my thoughts to all of you readers and also writers. Please vote, comment and follow my story every Sunday.