Ματωμένα Δάκρυα

Part 16

-Πλάκα μου κάνεις.

Η Μανια είχε χλωμιασει.

-Δηλαδη υπάρχει περίπτωση το μωράκι μας να είναι... άρρωστο;

-Όχι βέβαια!ετριξε η Αφροδίτη. Απλά μας είπε πως πρέπει να κάνουμε κάτι εξετάσεις για να βεβαιωθουμε πως είναι όλα καλα.

Η Μάνια μου έπιασε το χέρι.

-Όλα καλά θα πάνε κούκλα μου. Εσύ απλά θα  προσέχεις. Εντάξει;

-Ναι. Είπα.

-Ωραία. Πάμε τώρα κάτω γιατί πρέπει να φας και να πάρεις τις βιταμίνες που σου έγραψε η Λένα.με παρότρυνε η Αφροδίτη.

Αφού κατεβήκαμε, η Αφροδίτη πήγε κατευθείαν στο σαλόνι και καθισε στην αγκαλιά του Αγγελου.

-Αντε άσε τους. Πάμε εμείς στην κουζίνα.ψιθυρισε η Μανια.

Την ακολούθησα ως την κουζίνα.

-Θα σου καθαρίσω μερικά φρούτα. Κάνουν καλό στο μωρό.

-Δεν σε ρώτησα. Τι κάνει ο Σωτήρης; είπα καθώς καθόμουνα.

-Καλά είναι και αυτός μωρέ. Στα αμπέλια από το πρωί.

-Ναι αλλά τώρα είναι σχεδόν 11. Δεν θα γύρισε;

-Τι να σου πω. Δεν ξέρω.

-Μανια. Σε εμένα μιλάς. Πες μου τι σε απασχολεί.

Άφησε απότομα το μαχαίρι που έκοβε τα φρούτα και κάθισε δίπλα μου.

-Θέλει παιδιά.

-Ε καιρός δεν ήταν βρε Μάνια μου;

-Ναι ρε Αννα αλλά είμαι πολύ μικρή.

Την κοίταξα λοξά.

-Νταξει συγγνώμη. Ίδια ηλικία έχουμε σχεδόν. Αλλά θέλω και εγώ τον χρόνο μου. Θέλω να περάσουμε λίγο χρόνο σαν παντρεμένοι. Δεν είπα πως δεν θέλω παιδιά. Απλά όχι ακόμα.

-Πες του το. Κάντε μια πολιτισμένη συζήτηση.

-Άννα. Εδώ δεν είναι Αθήνα. Εδώ οι άντρες έχουν το πάνω χέρι. Μου φαίνεται ξέχασες τα ήθη μας.

Ντράπηκα. Είχε δίκιο. Εδώ δεν τα επέτρεπαν αυτά. Και τώρα στην κατάσταση μου; Πως θα αντιδρούσε το χωριό; Ο πατέρας ήταν πολύ κάθετος σε αυτά τα ζητήματα. Φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ.

-Έλα έτοιμα είναι φάε.

Της εγνεψα ευχαριστώ.

-Ο μπαμπάς δεν γύρισε ακόμα;

Καθόμασταν όλοι στον καναπέ και μιλούσαμε.

-Δεν τον ξέρεις τώρα; Θα κάθισε να πιει κάνα δυο ποτηράκια με τους θειους.