Ματωμένα Δάκρυα

Part 41

-Μωράκι μου τι λες να πηγαίνουμε σιγά σιγά;

Μου είπε ο Στέφανος καθώς σηκωνόταν.

-Ναι όπως θες.

Σηκώθηκα και εγώ με την σειρά μου. Αφού χαιρετησαμε τους πάντες και τους υποσχεθήκαμε πως θα ξαναέρθουμε, φύγαμε.

-Που πάμε;

Ρώτησα ολο αγωνία. Αφού σίγουρα δεν πηγαίναμε προς το σπίτι μου.

-Θα δεις...

Ειπε και μου χαιδεψε το γόνατο.

....

Σταματήσαμε έξω από μια μεζονέτα. Η γειτονιά φαινόταν γνωστή, αλλά επειδή είχα κάτι πόνους, δεν έδωσα πολύ σημασία.

-Που με έφερες;

Είπα χαχανιζοντας.

-Είσαι πολύ ανυπομονη. Θα δεις. Λοιπόν. Θέλω να βάλεις αυτό το μαντήλι γύρω από τα μάτια σου.

Ειπε και μου έδωσε ένα κόκκινο μαντήλι βοηθώντας με να το βάλω.

Μα τι ετοιμάζει;

Βγήκα από το αυτοκίνητο με την βοήθεια του, αφού με κρατούσε από την μέση να μην πέσω.

Σταματήσαμε και άκουσα να ανοίγει την πόρτα.

Μία μυρωδιά κλεισούρας μου ήρθε.

Με άφησε μια στιγμή και έκατσα ακίνητη. Άκουγα τα βήματα του αφού το πάτωμα ήταν ξύλινο.

Πέρασαν μερικά λεπτά και δεν ακουγόταν τίποτα.

-Στέφανε;

Τον άκουσα να γελάει.

-Εδώ είμαι ομορφιά μου. Άνοιξε τα μάτια σου.

Και το έκανα...

Αυτο που είδα δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό. Πραγματικά είχα λιώσει και άρχισα να κλαίω.

Έβαλα τα χέρια μου στο στόμα μου και έβγαλα έναν αναστεναγμό έκπληξης. Δεν το πίστευα αυτό που συνέβαινε!

Ο Στέφανος στα γόνατα του με ένα δαχτυλίδι σε ένα κουτάκι να με κοιτάει με το τέλειο χαμόγελο του.

Εγώ απλα δεν κουνιομουν καθόλου. Καθόμουν έτσι και τα δάκρυα έπεφταν το ένα μετά το άλλο.

-Θα με αφήσεις για πολύ έτσι;

Ειπε και χαχανισε. Τον πλησίασα και γονατισα και εγώ κάτω.

Ένωσα τα μέτωπα μας και τον φίλησα.

-Εννοείται πως δέχομαι. Αλλά θέλω να σε ακούσω να το λες.