Blue Academy: A girl pretends to be a nobody

Blue 21

CRUST ZENNON FORRESTER

I'm not sleeping for weeks. Wala rin akong ganang kumain. Alam kung pumayat ako. I've been suffering too much dahil sa pag-iwan sakin ni Aby.

Hindi ako makatulog dahil palagi kong hinahanap-hanap ang amoy niya. Hindi ako makakain kasi palagi ko ring hinahanap-hanap ang luto niya.

Everything about her ay hinahanap-hanap ko. My wedding was cancelled. Humingi ng tawad si Fiona sakin pati narin ang pamilya nila.

Pero ni isa wala akong kinausap. They take away my life. My air,my world, my everything.

And now na walang-wala ako saka na sila hihingi ng tawad na para bang babalik ang panahon na sana hindi nalang siya naglaho at ako'y iniwan.

Napatingin ako kay Mom ng pumasok siya sa kwarto ko. I can see that she's bringing food and blood.

I mentally looked away. Inilapag niya ito sa sidetable at tinabihan ako.

She touched my hand. “Crust anak. Wag mo ng pahirapan ang sarili mo. Ganito kana halos mag-aapat na linggo na. Hindi na kumakain. You're not even sleeping. ”

A tear fall from my eye. I looked at her. “How can I eat if every simple move I made I remember her. How can I sleep when I'm not on her neck? I cannot even smell her scent!”

Umiling si mommy at lumuha. “I'm sorry son. Kung alam ko lang na aabot sa ganito. Sana tumanggi kami agad..” puno ng paghihinayang na sambit ni Mom.

“It's too late Mom. She's gone. She leave me.” pumiyok ako sa dulo ng sinabi ko. Hindi parin ako makakapaniwala na iniwan nya ako.

Ramdam ko na yinakap ako ni mom kaya hindi ko mapigilang humahulgol ng iyak.

Hinagod-hagod niya ang likod ko. “Mom... Please help me find her. Mom.. Please. Hindi ko kaya Mom. Hindi ko kaya..” hingi ko ng pakiusap.

Kinalas niya ako sa pagkakayakap at umiling-iling.

“Anak.... Hindi namin alam kung nasan na ang girlfriend mo.” umiling ako.

Hinawakan ko ang kamay ni Mom. “Mom. Please. Hanapin niyo siya. Please tulungan niyo ako...”

She smiled. “Sige. Hahanapin namin anak. Pero wag kang aasa ha. Baka lalo ka lang masaktan.” tumango-tango ako.

“Now. Please eat kungdi uminom kalang ng dugo para bumalik lang ang lakas mo.” agad kong sinunod ang sinabi ni mom. I drink blood and eat.

While her, staying by my side looking at me. “Now rest.” umiling ako.

“I can't mom. Hindi ako makatulog.” sagot ko.

Humiga si Mommy sa tabi ko. “Halika tabihan kita hanggang sa makatulog ka.”

Humiga ako sa tabi ni Mom at yinakap siya. Dahil narin sa tinding pagod hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako.

Napatingin ako sa paligid. Ang ganda. Parang nasa langit na ako. Dahan-dahan akong naglakad hanggang sa nakakita ako ng pamilyar na bulto ng tao.

Walang pagdadalawang-isip na tinawag ko ito. “Mmy!”

Ngunit hindi parin ito lumingon kaya tumakbo ako at yinakap ito sa likuran.

“Mmy! Please comeback. Hindi ko kaya mmy. Wag mo akong iwan!” pakiusap ko habang nakayakap sa likuran nito.

Ramdam ko ang paghawak nito sa mga braso ko at hinarap ako.

Halos mapaluha ako ng masilayan ko ang maganda nitong mukha. She smiled. “Hindi kita iiwan ddy. Babalik ako.”

Umiling-iling ako. “Pero iniwan mo na ko. Sabi mo ako ang unfair pero bakit ikaw ata ang mas unfair sa'tin!” himutok ko.

She smiled a sad one and cupped my cheeks. “Babalik ako ddy. Maghintay ka lang. Promise babalik ako.”

A tear fall from my eye. “Promise?” she nod.

I smile a weak one. “I love you mmy!”

She gave me a peck on lips. “I love you ddy.” then she vanished again.

Habol ang hiningang napabangon ako. Napatingin ko sa gilid ng kama ng wala na si Mom.

Nagpasyahan kung bumaba na. Pagdating ko sa dining kita ko silang kumakain. Wala ni isa ang nagsalita. Hindi katulad noon na kapag kumakain kami ang daldal ng mga kapatid ko.

Tumikhim ako. Sabay silang napatingin sakin at lumiwanag ang mukha nila.

“Son! Glad your fine.” agad na tumayo si dad at yinakap ako. Yinakap ko siya pabalik.

Tumayo naman ang mga kapatid ko at yinakap rin ako at tinapik tapik ang balikat ko na para bang nagsasabing okay lang yan.

Agad na umupo ako at sinabayan sila sa pagkain.

Until Ate Lucy spoke. “I'm so sorry bro. Hindi namin alam na ganoon ng kahahantungan. Ginawa lang namin iyon para itest kung tunay pa nga ba na pagmamahalan yan.”

I looked at her coldly. “Then what did you find out? Is it true? Or what?” malamig kong tanong.

Napayuko siya. Mas lalong naging tahimik ang hapag-kainan.

“We're sorry bro.. Hindi talaga namin sinasadya.” umiling ako sa sinabi ni Stefan.

“Mababalik ba ng sorry niyo ang nangyari? Mababalik pa ba ng sorry niyo ang mga luha niya habang galit na nakatingin sakin na may luha ang mga mata?! Alam niyo na siya lang ang babaeng minahal ko. Ang babaeng—”

“Your Highnesses, paumanhin po pero sinugod po ang akadamya.” agad akong napatayo at agad na napasugod sa academy.

.
.
.

Pabagsak akong naupo sa higaan ko rito sa palasyo. Maraming namatay na estudyante dahil sa sinasabing pagsugod. All I know is the academy is not safe anymore. Pinapagaling na ni Hm ang mga sugatang estudyante at bukas naman ay magsisimula na sa pagsasanay.

Agad akong bumalik rito sa palasyo dahil pakiramdam ko habang nagtatagal ako doon hindi ko kaya. Palagi kong iniisip si Aby. Pero sabi naman niya sa panaginip ko na babalik siya.

Napahiga ako sa kama at wala sa sariling napatingin sa maputi kong kisame. Biglang nag flashback sakin ang maganda at nakangiti niyang mukha.

Mabilis akong tumayo at kinuha ang painting materials ko at hagdan. Then I started to paint every detail of her face.

I smiled in satisfaction habang nakahiga na ulit sa kama. Parang kasama ko na rin siya.

“Bro?”  napatingin ako sa tumawag. Then I see my sister Lucy.

Tiningnan ko siya saglit at agad na binalik ang tingin sa kisame. Ramdam kong umupo siya may gilid ko.

“I'm sorry.” rinig kong hingi niya ng paumanhin.

Pinatigas ko ang mukha ko. “You already said that thousand times.” sagot ko at iniba ng direksyon ang tingin.

“You really love her huh?” napalingon ako sakanya and nod.

“I love her so much. Even though she refused to be my wife but I know she will be soon.” mahinang sagot ko at ipinikit ang mga mata. I'm tired.

“I'm sorry again little bro. Hindi sana nangyayari ito kung hindi dahil rin samin.” ulit niya.

Nanatili lang akong nakapikit at sinagot siya. “You shouldn't be the one who's gonna say sorry. It's the Aqua's. Not you.”

I can feel that she tapped my shoulders. “I'll go now bro.” tumango nalang ako at tiningnan siya papalabas.

Wala sa sariling napabuntong hininga ako. What should I do now?