Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 2

HOOFDSTUK 2
Beledigende opmerkingen & valse namen
—»«—

Ik roerde wat met het zilveren lepeltje in mijn koffie en gaapte. Het was verdorie half negen — zo'n twee uur eerder dan dat ik normaal gesproken wakker wordt op een zondag ochtend — en ik zat onderuit gezakt op een stoel voor het raam van een voor mij onbekend café. Het was ingericht zoals Amerikaanse diners er altijd uit zien, en ik maakte wat mentale notities om een paar dingen aan te passen bij mijn werk.

Lisa had niets besteld en was veel geïnteresseerder in de Subway waarop we uitkeken. Ze rustte haar hoofd op haar handpalm en zuchtte luid.

'Dus,' begon ik twijfelend en trommelde met mijn vingers op de houten tafel. 'Hoe voel je je, Lies?'

'Prima,' antwoordde ze zonder me aan te kijken.

Ik fronste. 'Zeker weten?'

'Ja.'

'Mag ik dan die súper dure Gucci loafertjes van je lenen de volgende keer dat we uitgaan? Mijn sneakers plakken nog steeds van het bier.'

Lisa knikte afwezig en ik wist dat ze niet luisterde naar wat ik haar vroeg. Die dingen hadden een fortuin gekost en ik mocht ze met geen haar aanraken. Ik legde voorzichtig mijn hand op die van haar, waarna ze kort mijn kant op keek.

Ik besloot om even niks meer te zeggen. Ze was er overduidelijk niet bij met haar gedachtes en ik was te moe om mijn hoofd open te breken over de reden waarom ze me zo vroeg hierheen had gesleept. In plaats van moeilijke vragen te stellen waar we beide niet op zaten te wachten, keek ik wat rond in het café.

Het was rustig — wat logisch was om deze tijd. Op een drietal jongens, een oudere vrouw en de eigenaar na was het café leeg. Terwijl ik mijn ogen snel over de groep jongens liet glijden, meer uit automatisme dan omdat ze zo ontzettend aantrekkelijk waren, keek één van de drie terug. Hij stootte zijn vriend die naast hem zat aan en al snel waren alle drie de paar ogen op ons gericht. Lisa had het niet door doordat ze nog steeds richting het gebouw aan de overkant aan het kijken was, maar ik voelde me met de seconde onrustiger worden.

Ik was nooit fan geweest van aandacht, en al helemaal niet als die aandacht van jongens kwam. Mijn hele lichaam schoot dan op slot en ik voelde me totaal niet meer op me gemak.

'Hé!' schreeuw-fluisterde de jongen waar ik als eerste oogcontact mee had. 'Meisje met dat zwarte haar!'

Als de wijze, volwassen dame die ik was, besloot ik hem te negeren. Het was niet de eerste keer dat ik door vreemde mannen nageroepen werd, dus ik wist onderhand wat de beste manier was om ermee om te gaan. Ook al wilde je ze soms nog zo'n harde klap verkopen, het beste wat je kon doen was ze geen secondes van je kostbare tijd geven.

Ik had alles onder controle, tot één van de vrienden van de jongen spottend lachte. 'Overduidelijk sloeries.'

'Zou je denken?' vroeg een ander die met zijn rug mijn kant op zat en zich omdraaide.

Eikel nummer twee knikte overtuigt. 'Waarom denk je dan dat ze er hier zo vroeg en onverzorgd bij zitten? Ze komen net van een nachtelijke klant af.'

Mijn knokkels werden wit en ik voelde hoe mijn nagels afdrukken maakte in mijn handpalm. Ik ademde een paar keer diep in door mijn neus en uit door mijn mond, maar de agressie verliet mijn lichaam niet. Iemand moest ze toch aanspreken op hun gedrag? Pisnijdig schoof ik mijn stoel naar achteren en beende naar hun tafel. Als niemand aanbood om ze een lesje respect te geven, dan moest ik dat maar doen.

'Hoi,' begroette ik de jongen die mij zojuist een sloerie had genoemd. 'Heb je een moeder? Of een zusje misschien?'

Hij keek zijn twee vrienden grijnzend aan, wiebelde met zijn wenkbrauwen en tilde zijn hoofd op om me aan te kijken. 'Ik hou ervan als mijn meiden moeilijk te krijgen zijn, dus ik moet je helaas teleurstellen als je komt vragen wat ik denk dat je komt vragen. Niet beledigend bedoeld, natuurlijk.'