Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 10

HOOFDSTUK 10
Donkere wolken & harde huilbuien
—»«—

Ik wist niet wat me bezielde, maar de volgende middag bevond ik mezelf voor het huis van Stefan. Het was een klein, schattig rijtjeshuisje met een geweldige tuin ervoor. Mijn ogen gleden over de verschillende soorten bloemen en kruiden — allemaal prachtig in bloei. Ik kon nog geen eens een cactus langer dan drie maanden in leven houden.

De voorgevel had leuke details. De voordeur had dezelfde appelgroene kleur als de raamkozijnen en er was een mooie bloem op de muur geschilderd, die van de grond tot net onder de ramen op de tweede verdieping reikte.

Ik keek nogmaals naar de geopende chat op mijn telefoon. Stefan had sinds ons afspraakje niet meer gereageerd op mijn berichtjes, en ik was tot mijn verassing ongerust geworden. Was hij echt zo pissig omdat ik zo snel vertrok?

Besluiteloos bleef ik voor het tuinhekje staan, mijn hand op het schuifslotje. Nu kon ik nog weglopen en net doen alsof ik nooit van plan was geweest om bij hem thuis aan te bellen.

Ik streek een pluk bruin haar uit mijn gezicht die los was gekomen uit mijn lange knot en stopte mijn telefoon terug in de zakken van mijn denim broekpak. Misschien moest ik dit gewoon niet doen. Misschien overtrad ik hier wel een ongeschreven grens. Hij moest míj leuk vinden, niet andersom. Daarnaast zag het eruit alsof het keihard zou gaan regenen en ik wilde graag binnen zijn voordat het los ging barsten.

Net toen ik op het punt stond om weg te lopen en dit alles te vergeten, zag ik een gezicht voor het raam verschijnen. Ze lachte breed naar me, voordat ze gebaarde dat ik even moest wachten.

Shít. Was het onbeleefd om nu heel snel weg te rennen?

De voordeur ging open en de vrouw van middelbare leeftijd verscheen in de deuropening. 'Hoi! Je mag verder komen, hoor. Jij moet zeker Riley zijn.'

Glimlachend opende ik het tuinhekje en liep over het grindpad richting de vrouw. Ik stak mijn hand naar haar uit, die ze totaal negeerde en me in een knuffel trok. 'Eh — ja, dat klopt. Sorry, ik weet alleen niet wie u bent.'

'Dat geeft niet, love. Stefan heeft het nooit zo vaak over zijn familie.' Ze trok zich een stukje terug om me aan te kijken. 'Ik ben Marie, Stefans moeder.'

Haar engelse accent verraste me. Nooit had ik gedacht dat Stefan roots in Engeland had, of ieder ander land. Niet dat we ooit een diep gesprek over onze familie en herkomst hadden gehad. Of een diep gesprek. Of een enigszins normaal gesprek.

Ik bevrijde me uit haar stevige knuffel en krapte ongemakkelijk aan mijn oor. 'Is — eh... is Stefan misschien thuis?'

'Hij is naar voetbal, maar als het goed is kan hij ieder moment thuis komen.'

Shit. Wat nu? Ik had me eigenlijk niet voorbereid op het feit dat hij ook níét thuis kon zijn.
'O!' Ik glimlachte verontschuldigend. 'Dat maakt niet uit. Wilt u zeggen dat ik langs ben gekomen en of hij me misschien wilt bellen?'

Stefans moeder maakte een wegwerpgebaar. 'Wacht hier maar op hem. Het kan niet lang meer duren. Bovendien ziet het eruit alsof het gaat stormen en ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om je nu over straat te laten gaan.'

Dus stond ik niet veel later in Stefan zijn kamer.

Alleen.