Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 15

HOOFDSTUK 15
Gezellige families & mislukte barbecues
—»«—

Ik voelde het zomerse briesje door mijn haren glijden en sloot genietend mijn ogen. Niet voor lang, natuurlijk, want fietsen met je ogen dicht was geen goed idee.

Helaas had ik niet veel van het prachtige weer kunnen genieten, aangezien de helft van mijn dag besteed was aan het piekeren over wat er die avond zou gaan gebeuren. Een barbecue bij Lukas thuis, specifieker. Eén met zijn hele familie erbij.

Lukas had tientallen berichtjes gestuurd om me gerust te stellen (zijn familie is hartstikke aardig, ik pas er perfect tussen, het komt allemaal wel goed, etc.), maar niks had geholpen. Mijn zweethanden plakte aan de leren handvatten van mijn fiets.

Normaal gesproken kwamen mijn romantische avonturen niet zo ver dat ik een familie moest ontmoeten. Ik kwam ze tegen in een club, danste de rest van de avond met ze en zoende ze bij het halen van een frituur snack — om vervolgens nooit mijn gegevens achter te laten en het hele voorval weer te vergeten. En dat was prettig. Tenslotte had liefde in mijn ogen geen happy ending. Liefde was schreeuwen, hartbrekend gehuil op de keukenvloer en een echtscheiding. Geen families ontmoeten en vlinders in je buik voelen.

Toch verdween Lukas niet meer uit mijn gedachtes. Hij was er wanneer ik opstond, wanneer ik verdrietig en blij was en wanneer ik ging slapen. En zo plotseling en sterk dat ik het onmogelijk tegen kon houden, was liefde geen onprettige gedachte meer — liefde was Lukas.

Nerveus zette ik mijn fiets in het steegje naast zijn huis. Dit was het dan. Het moment waarop vijftien mensen een eerste indruk van me zouden krijgen. En die moest goed zijn.

De voordeur vloog al open voordat ik überhaupt de tijd had om aan te bellen en Lukas trok me tegen zich aan. 'Ik ben zo blij dat je er bent. Het komt goed, vertrouw me maar. Gewoon blijven ademen.'

Dat deed ik, en terwijl ik een diepe hap lucht nam, deed ik een stap achteruit. 'Ik ben niet zo goed met dit soort dingen.'

'Riley, je bent goed precies zoals je bent. Iedereen is nerveus bij de eerste ontmoeting. Shit, zelfs ík ben nerveus en het is mijn familie.' Hij schoof een pluk haar uit mijn gezicht en liet zijn hand daarna in de mijne vallen. 'We kunnen dit. Samen.'

Ik knikte en liet me meevoeren naar zijn achtertuin. Het geluid van heel wat lachende mensen en gillende kinderen was al in de gang te horen. De gedachte dat er ook kleine kinderen bij waren stelde me gerust. Ik kon goed overweg met jonge kinderen, dus als het niet liep met de volwassenen had ik altijd nog een plan b.

Lucas' tuin was prachtig. En groot. Héél groot.
Overal lag een perfect stuk gras. Links stond een joekel van een boom met een hele lange, houten tafel ernaast, in de schaduw van de takken. Aan die takken hingen witte, papieren lampionnen, die perfect paste bij het witte tafelkleed.
De rest van de tuin stond vol met verschillende soorten kleurrijke bloemen, en tussen die bloemen liepen een aantal kinderen gillend met waterballonnen te spelen.

Ik was zo onder de indruk van de omgeving, dat ik niet merkte dat de ouders van Lukas naar ons toe waren gelopen.

Glimlachend legde zijn stiefmoeder een hand op mijn bovenarm. 'Riley, is het toch?'

'Ja!' Geschrokken keek ik hun kant op. 'Sorry. Hallo.'

De twee staken om de beurt een hand uit, die ik netjes schudde. Achter me voelde ik hoe Lukas zijn hand op mijn onderrug legde.