Zielkrachten 2: Verweven

Hoofdstuk 18: Een gewoon avondje uit.

Hoofdstuk 18: Tristan: Een gewoon avondje uit.

Haar adem kriebelt zachtjes in mijn nek, maar ik ben blij dat ze tegen me aan ligt. Haar blik was afschuwelijk daarboven, doods bijna. Dat vond ik niet eens raar want zelfs ik vond de slaapkamer van Robb eng. Het was alsof hij weg gewandeld was en elk moment weer terug kon komen. Wat niet eens zo raar is, aangezien dat precies is wat er is gebeurd. Ik neem aan dat het voor Siobhan en Aiden niet makkelijk moet zijn om zijn kamer te veranderen.

Mijn arm ligt over haar middel en mijn vingers spelen met de uiteinden van haar haar, mijn kin op haar hoofd.

‘Zin om morgen even weg te gaan met Senne en Noëlle?’ Ik voel dat ze zichzelf iets verschuift in mijn armen. ‘Lekker wat eten en daarna een kroegje in?’ verduidelijk ik mijn vraag. Ik hoop dat ze mee wil, want Senne en ik hebben de hele avond gepland zodat we ons eens kunnen ontspannen.

‘Hmmm,’ laat ze twijfelend horen. Ik buig mijn hoofd zodat ik haar kan zien en stop een verdwaalde haarlok achter haar oor.

‘We hebben nog nooit een dubbeldate gedaan,’ zeg ik zo enthousiast mogelijk tegen haar, in de hoop haar te verleiden. Ze duwt haar neus weer in mijn nek en kust me daar.

‘Oké,’ fluistert ze uiteindelijk simpelweg en mijn hart maakt een sprongetje.

We zitten in de tuin, op de tuinbank. Rowan tussen mijn benen met haar hoofd tegen mijn schouder. Een dekentje ligt over ons heen, want het is eigenlijk nog te koud om echt buiten te zitten.

‘Ze hebben niks aan de kamer gedaan sinds -’ Haar stem sterft weg bij de gedachte. Ik sla mijn armen om haar heen en leg mijn hoofd tegen de hare.

‘Het is zwaar voor je ouders. Als ze het weghalen is hij echt, nou ja, weg,’ fluister ik in haar oor, probeer haar gedachten te verzetten. ‘Het klinkt misschien cliché maar ik moet er niet aan denken dat ik het zou moeten doen.’ Ze begraaft haar neus in mijn arm terwijl er een windvlaag over het terras waait, waardoor er een rilling langs mijn ruggengraat gaat.

Haar moeder stapt naar buiten en komt bij ons zitten. Ze laat haar blik even op ons rusten en trekt haar vest iets verder om zich heen.

‘Hebben jullie al plannen tegen John Lyons?’ Ze valt meteen met de deur in huis en kijkt ons verwachtingsvol aan. Rowan heeft de ogen van Siobhan, dus ook de hare zijn vloeibaar oker, alleen hier verdrink ik niet in. Rowan gaat iets verzitten zodat ze wat meer naar haar moeder gedraaid zit.

‘We hebben geen plan, mam, we zijn aan het onderzoeken wat voor man hij is. We hebben het onderzoek van Robb en Tristans familie en dat is het tot nu toe.’ Rowan heeft haar blik op haar moeder gericht en veegt met haar hand door haar haar. Hierdoor gaat het wat warrig zitten, wat ik heel schattig vind.

‘Hoe kom je daaraan?’ Een verbaasde blik op Siobhans gezicht als ze het vraagt, doordringend dat wel. Ik ontwijk haar blik want ik weet niet of het slim is om te zeggen hoe we aan die onderzoeken komen. Geconcentreerd bestudeer ik Rowans haar. Rowan haalt haar schouders op en ontwijkt de blik ook, wil duidelijk ook niet kwijt wat we hebben uitgespookt.

‘Dat is illegaal en dat weten jullie net zo goed als ik,’ zegt ze beschuldigend, als ze zelf heeft bedacht hoe we aan de onderzoeken zijn gekomen.

‘Pff,’ zucht Rowan, ‘zegt degene die het zelf ook op die manier hebben gekregen.’ Een stiekeme blik van mij op Siobhan is het gevolg van die opmerking en ik zie haar mond bewegen als een vis, duidelijk niet wetende wat ze moet zeggen. Van binnen moet ik lachen, maar ik hou me in. Ik denk niet dat het goed valt als ik dat doe.