BEBEĞİM

ACI İNFAZ

Derya ve Ceylan odaya çıktıklarında bir süre sessizce oturmuşlardı. Derya bu sessizliği bozmak için Ceylan'a gelinliğim için çok teşekkür ederim çok güzel olmuş teşekkür ederim dedi.

Senin için değer güzel kardeşim her şey istediğin gibi olsun diye elimizden geleni yaptık dedi.

Dedi demesine ama bunu söylerken içi kan ağlıyordu. Aklında sürekli Cihan'ın söyledikleri vardı. Hele son yaptığı öpüşü işte bu Ceylan'ın son demiydi. Çünkü alevden kor olmuş dudakları hala alev, alev yanıyordu.

Tüm bu olanları düşündükçe daha da dağılıyordu. Suskunluğu, içinde oluşan kor bakalım daha ne işler açacaktı başına.

Derya ise ağzından çıkan bir iki kelime dışında Ceylan'ın suskunluğunu izleyebiliyordu sadece. Çünkü bu durumda elinden gelen bir şey yoktu.

Aralarında her ne geçti ise ikisi halletmesi gerekiyordu. Ama canı yanıyordu Ceylan'ı bu halde gördükçe. Acaba diyordu her şey bir sır olarak kalırken daha mı iyiydi?

Kim bilir belki de daha kötüydü diyerek cevapladı kendi sorusunu. Yine de ne olursa olsun Ceylan bu kadar acı çekmemeli üzülmemeli hatta ağlamamalıydı.

Peki ya abisi o ne haldeydi? Ceylan bu hale geldiyse o kim bilir ne haldeydi.

Derin bir nefes aldı Derya. Ne yapacağını nasıl çıkacağını bilmiyordu bu işten. Hiç bu kadar çaresiz kalmış mıydı?

Hayır.

Hamile olduğunu öğrendiğinde bile bir çaresi vardı, kendi bakabilirdi bebeğine.

Ama aşk iki taraflı kimsesiz bir aşkın çaresi var mıydı?

Yanıp yakacaklar ama yine de çareyi kendilerinde bulacaklardı. Seviyorlardı. Hem de umarsızca delice yanıyorlardı aşktan.

Şimdi bu alevden kor olmuş yüreklere iki çaresiz el nasıl dokunacaktı? Bir sürü soru vardı ama hiçbir cevabı yoktu.

Keşke daha erken öğrenseydim öğrene bilseydim belki elimden bir şey gelirdi diyerek kendine kızıyordu Derya.

Ama kader işte her şeyin bir zamanı bir sırası var ve hayatın olduğu gibi aşkın da bir sınavı var.

Bakalım Ceylan ve Cihan bu sınavı atlatabilir mi? diye geçirdi içinden.

Ne yapacağım diye düşünürken aklına gelen fikirle telefonunu alıp odadan çıktı. Aklına tek bir şey gelmişti o da bunu bilen tek kişiyi Zeynep'i aramak. Bir iki çalışta açtı telefonu Zeynep.

Efendim Derya bir şey mi oldu diye sordu endişe ile.

Hayır.

Ceylan çok kötü sadece, derin bir sessizliğe gömüldü oturuyor öylece.

Elimden bir şey gelir mi diye sordu Zeynep.

Farkındaydı ilk andan beri delice bakıyordu o iki yürek birbirine. Kimse fark etmemişti ama o anlamıştı uyarmıştı da.

Ama hataydı belki de hemen konuşmaları diye geçirdi içinden Deryadan cevap beklerken.

Aslında var Zeynep dedi Derya çaresizce yutkunarak. Ne yapabilirim diye merakla bekledi Zeynep.

Ceylan bu haldeyse Cihan da berbattır tanırım onu açmaz derdini kimseye.

Kimseyi de yanına gönderemem tek bilen sen ve ben bu iki yaralıyı ayağa kaldırmalıyız dedi çaresizce.

Ne yapmam gerek Derya onu söylemen yeter elimden gelenin fazlasını yaparım onlar için.

Zeynep söylediklerinde samimiydi çünkü sevmişti onları ailesiydi onlarda. Ve kendini görüyordu Cihan ve Ceylan'ın acısında.