Black Rainbow

▪️1▪️

Hayat daima Luhan'ı zorlamıştı. Mesela sevgilisini üvey kız kardeşi ile bastığında hayatı gayet zordu. Bir Omega olarak hayatını gündüzleri uyuyup geceleri barlarda takılarak harcamak da kolay değildi. Düzenli olarak sözlü tacize uğruyordu. Ancak bu sefer zorluk seviyesi oldukça fazlaydı.

Her akşam olduğu gibi kendi tarzına en uygun şekilde giyinmiş, saçlarına şekil vermiş ve artık müdavimi olduğu barın yolunu tutmuştu. Öylesine tek başına içiyor kafa dağıtıyordu. Yakışıklı beta barmenin dikkatini çekmişti. Hayatına başka bir alfa dahil etmek istemiyoru artık. Bu nedenle onunla ilgilenen bu betaya bir şans verebilirdi belki. Karşısındaki betaya kaçamak bakışlarla cevap vermeye başlamış onun dikkatini iyice üzerinde toplamıştı. Tam beta ona doğru gülümseyerek yaklaşmaya başladığında barın arka tarafından dumanlar yükseldi. Neler olduğunu dahi anlayamadan bir insan selinin çıkışa aktığını fark etti. Sakince nefes verdi ve ilgilenmeye başladığı barmenin korkakça kaçışını izledi. O da çıkışa yönelmişti ki bir çocuğun ağlama sesini duydu. Aklı onunla fena oynuyor olmalıydı. Barda bir çocuğun ne işi olurdu? Ama ses susmadı hatta insanlar azaldıkça daha da belli bir hale geldi. Yangının ilk çıktığı yere, barın arkasına doğru uzanan koridora yürüdü. Her yer duman doluyudu. Nefes almak çok güçtü. Ağlama sesinin yoğunlaşmasıyla çocuğun bulunduğu yere yaklaştığını fark etti. Ağlama sesi oldukça yükselmişti. Luhan koridordan sese doğru sapıp vip odalarından birine girdi ve orada ağlayan alfa çocuğu fark etti. Onu hemen sarmaladı ve başını kazağına yaslayıp duman solumasını engelledi. Hızlıca çıkışa koştu ve temiz havaya çıkması ile derin bir nefes alıp öksürmesi bir oldu. Barın ara sokağına döndü ve çocuğu yere bırakıp kontrol etti. O da en az kendisi kadar dumandan etkilenmişti. Ancak yara almamıştı. Nefesini toparlayabildiği anda çocukla konuşmaya başladı.

"Hey miniğim sakin ol. Ailen nerede? Buraya onlarla birlikte mi geldin?"

"..."

"Ailen nerede bilmiyor musun? Seni buraya kötü birileri mi getirdi?"

"..."

"Kaçırılmadın ya?"

Çocuk sessiz kaldıkça Luhan sabırsızlandı. Konuşmadığını düşünmeye başlamıştı ki ufak çocuk cebinden ufak bir defter ve kalem çıkardı. Birşeyler yazışını sabırsızlıkla bekledi. Ufaklık yazıyı bitirdiğinde kağıdı yırtıp Luhan'a uzattı.

"Yardım ettiğiniz için teşekkürler. Ben Oh Sehan. Buraya amcam Kim Jongin ile geldim. Onu bulamadım ve beni bıraktığı yerde bekledim ama odayı duman bastı."

Luhan okudukları ile gerildi. Çocuğun el yazısı gayet iyiydi ancak 5-6 yaşlarında ancak görünüyordu.

"Babanın yada annenin numarasını bana yazabilir misin?"

Çocuk sakince başını salladı ve numarayı yazdı. Luhan numarayı telefonuna girip aradı. Uzun bir iki çalışan sonra telefon gürültülü bir şekilde açıldı.

"Ne var ne istiyorsun?"

"Merhabalar. Ben Lu Han. Angel Bar'da bir ufaklık buldum ve bana sizin numaranızı verdi-..."

"Sehan! Neredesiniz o iyi mi?"

"Xxx Barın çıkışındaki ara sokaktayız."

"Hemen geliyorum."

Luhan çocuğun yanına oturup ona sarıldı. Birkaç dakikaya baban geliyor gibi sakinleştirici cümleler kurdu. Sakinleştirici feromonlarını bir süre için serbest bırakıp küçük alfanın rahatlamasını sağladı. Yanakları poğaça gibi şişkin şişkin ve kocaman gözlere sahip olan bu ufak çocuk Luhan'ın kollarında uyumaya başladı. O uykuya daldıktan birkaç dakika sonra Luhan da kendisini yorgun hissetmeye başlamıştı. Uzaktan, uzun boylu bir adamın silüeti göründü. Luhan tam olarak göremiyordu kim olduğunu. Adam yaklaştı Luhan bunu görebilmişti ancak daha sonra onun da bilinci kapandı.