When in coma

Epiloog - 3 maanden later

Het is precies een jaar na het ongeluk. Na intensieve therapie en onderzoeken ben ik officieel weer helemaal gezond en heb niets overgehouden van het ongeluk, wat een wonder is. Ik woon weer thuis bij mijn moeder, hiervoor woonde ik bij mijn toenmalige vriendje John aangezien ik ruzie had met mijn moeder. Gelukkig hebben mijn moeder en ik het goedgemaakt en jammer genoeg heeft John een nieuw vriendinnetje gevonden toen ik in coma lag. Daar was ik in het begin heel boos en verdrietig over, maar ik ben er nu over heen.

Toen ik 2 maanden geleden mijn spullen van Johns huis heb gehaald, hebben we het uitgepraat. Hij gaf toe dat hij zich maanden lang schuldig voelde aangezien hij het niet netjes met mij heeft afgesloten toen hij met de volgende doorging. Ook voelt hij zich schuldig over het feit dat hij achter het stuur zat terwijl het ongeluk gebeurde. Ik had hem toen verzekerd dat hij zich geen zorgde hoefde te maken, ik heb het hem vergeven. We zijn geen vrienden ofzo, maar ik ben niet boos op hem en als ik hem nog een keertje zou zien zou ik even een praatje maken.

Lucy en Niels zijn niet alleen goede vrienden van mij, maar trekken ook steeds meer naar elkaar toe. Ik weet niet of ze alleen vrienden zijn of dat ze stiekem ook wat meer zijn. Hoe dan ook, ze zijn kei leuk samen of ze een stelletje zijn of niet. Lucy en ik moesten allebei het jaar overdoen en gelukkig zijn we bij elkaar in de klas gezet. Toevallig zijn we in de klas van Niels geplaatst, dus dat is extra gezellig. We hebben nu een kleine vriendengroep: Lucy, Niels, ik en een vriend van Niels die Tommy heet.

Sam had het, niet lang nadat ik uit mijn coma werd ontwaakt, het toch uiteindelijk uitgemaakt met Jenna. Hij woont nu in een klein appartementje met een studiegenoot van hem met 2 slaapkamers, een woonkamer/keuken en een badkamer. Ik ben trots op hem omdat hij eindelijk een punt achter de relatie durfde te zetten. Sindsdien is hij ook single gebleven. Sam is nog steeds een hele goede vriend van mij, ik app hem elke dag en we spreken meerdere malen per week af. Sommige weken zien we elkaar gewoon elke dag. Lucy en Niels pesten ons de hele tijd dat we wel een stel lijken. Ik lach het dan maar weg, maar stiekem vind ik dat niet eens een slecht idee.

De laatste les van de dag is bijna voorbij. Terwijl we huiswerk moeten maken, probeer ik onopvallend het antwoord van vraag 14 af te kijken bij mijn buurman, Tommy. Voor mij zitten Lucy en Niels, die meer met elkaar aan het kletsen/flirten zijn dan huiswerk maken. Tommy grinnikt terwijl ik 'onopvallend' probeer af te kijken. "Het antwoord is 36." Ik kijk verbaast. "Hoe dan? Ik heb 591!" Roep ik uit. De leraar kijkt mij chagrijnig aan en ik trek een onschuldig gezicht. Voordat de leraar kan reageren gaat de bel en ik klap snel mijn schift dicht en prop alles in mijn tas. Ik zeg gedag tegen Niels en Tommy. Ik geef Lucy een knuffel en spreek met haar af om morgenavond een meidenavond te houden, no guys. Dan loop ik zo vlug als ik kan naar de uitgang. Op de parkeerplaats staat Sam al op mij te wachten. Ik word begroet met een kus op mijn wang en een stevige knuffel.

Niet veel later rijdt Sam van de parkeerplek af en ik zit in de bijrijderstoel. Ik was een lange tijd bang om in een auto te rijden, maar ondertussen durf ik bij Sam en mijn moeder in de auto te zitten, echter alleen wanneer ik de hand van degene die de bestuurder vast heeft. Ik durf dus letterlijk alleen in een auto te stappen wanneer mijn moeder of Sam rijdt, en dan moet Sam/mama de hele weg mijn hand vasthouden. Ik weet dat het gek klinkt, maar ik kan het niet helpen. Gelukkig hebben ze beide geen probleem met mijn angst voor auto's, ze snappen het wel.

"Hoe was school?" Vraagt Sam. Ik knik. "Goed, prima. Hoe was het op stage?" Antwoord ik beleefd en een tikje achterdochtig, ik voel dat er een bepaalde onderliggende spanning is. "Goed." Zegt Sam kort. Het is weer stil. Hij stuurt de auto op een parkeerplaats en hij schakelt de auto uit. "Oke, ik heb wat te zeggen." Hij draait zich naar me toe, hij laat mijn hand niet los. Hij houdt het juist iets vaster beet en cirkelt rondjes met zijn duim. Ik krijg het er warm van. "Kat, we zijn nu een lange tijd vrienden en ik waardeer er respect je enorm als vriendin en als persoon. Het is alleen... Ik heb... Ik wil..." Hij zucht en lacht ongemakkelijk. "Ik kom niet helemaal uit mijn woorden." Grinnikt hij. Ik moet onwillekeurig ook lachen. "Maakt niet uit, gooi het eruit." Moedig ik aan. Sam kijkt me een beetje zenuwachtig aan. Hij rijkt naar mijn andere hand en zijn vingers omhelzen de mijne. "Ik... Eh... Hmm, dit is lastiger te zeggen dan dat ik dacht." Grinnikt Sam beschamend. Ik heb een idee wat hij wilt zeggen of vragen en ik leun een stukje naar voren. "Als je het niet kan zeggen, kan je het misschien dan laten zien?" Vraag ik, een tikje uitdagend. Met mijn handen nog steeds vast, omvat hij mijn gezicht. "Dat kan ik zeker." Mompelt hij terwijl zijn lippen op de mijne drukt. Ik trek mijn handen voorzichtig uit zijn greep, zodat zijn handen nog steeds op mijn gezicht blijven rusten en trek hem dichter naar mij toe. Na een paar geweldige minuten laten we elkaar los. "Wat ik wou vragen," grijnst Sam; "wil je mijn vriendinnetje zijn?" Ik krijg een warm gevoel en knik blij. "Natuurlijk!" Antwoord ik terwijl ik hem wee naar mij toe trek voor een tweede kus.