A Bad Boy, A Best Friend & A Girl (NL)

20.

{Hope}

'Mag m'n blinddoek nou al af?' vraag ik ongeduldig als ik Luke's arm vasthoud om uit de auto te stappen.

Ik hoor Luke lachen. 'Nog heel even wachten.'

Met mijn handen voor me uitgestoken blijf ik staan. De afgelopen twintig minuten waren de ergste minuten van mijn leven, ik kon niets zien en hoewel ik Luke's rijkunsten wel vertrouw hielpen zijn grapjes over dieren op de weg en het maken van slinger bewegingen met de auto niet echt mee.

Iemand pakt mijn hand vast en trekt me mee. 'Mag het nou al?' 'Bijna.' Ik rol inwendig met mijn ogen, want nou ja - de hele blinddoek situatie maakt het wat lastiger. Ik slaak een zucht en dan laat Luke's hand me opeens los. Geschrokken blijf ik stokstijf staan en wacht op verdere instructies.

'Welkom bij de nacht van je leven.' Luke's adem tegen mijn oor laat een rilling langs mijn rug lopen. De blinddoek wordt van mijn hoofd getrokken en ik sta - waar sta ik eigenlijk?

Ik draai me om naar Luke en trek een wenkbrauw op. 'Wat is hier de bedoeling van? Moeten we met de prullenbak gaan dansen?' We staan tussen de duinen en het enige dat ik zie is vuilnis en een smerig prullenbak. Luke grijnst en pakt me bij mijn schouders vast. Als ik meedraai sla ik een hand voor mijn mond en begin te lachen.

'Een kermis? Really?'

Luke grijnst en trekt me aan mijn hand mee naar de pier. 'Wat wil je als eerste doen?' 'De botsauto's natuurlijk, wat anders?' Met een grote lach op mijn gezicht laat ik me naar de kermis meevoeren.

'Bang? Voor eenden?' Ik neem een hap van mijn suikerspin en kijk Luke grijnzend aan. Dan begint me opeens iets te dagen en ik kijk hem met wiebelende wenkbrauwen aan. 'Wat?' Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan. 'Wat heb je nou weer voor grappigs over mijn jeugd angsten bedacht?'

'Is dat de reden dat je geen eendjes wilde vissen net? Was je bang dat die rubberen dingen op je af zouden komen dobberen en je zo in één keer op zouden eten?'

Luke rolt met zijn ogen en trekt me mee naar de kraam van de eendjes. 'Fine, you win. Maar dat je het even weet, ik wide dit niet doen omdat ik er niet goed in ben. Dus als we zonder prijs naar huis gaan, moet je niet teleurgesteld zijn.' Ik haal mijn schouders op. 'Alles om ervoor te zorgen dat jij je angst voor rubberen eendjes overwint.' Ik hoor Luke een diepe zucht slaken en iets in zichzelf mompelen. 'Je kan ook niemand meer vertrouwen tegenwoordig...' Ik wandel tevreden achter hem aan en neem nog een hap van mijn suikerspin.

Tien minuten later lopen we van de kraam weg, met twee knuffelbeesten in de hand. Ik kijk Luke ongelovig aan en schud mijn hoofd. 'Ik dacht dat iemand zei dat hij hier niet goed in was. Je hebt er van de tien eendjes maar twee gemist. You were on fire!' Luke haalt zijn schouders op en haalt een hand door zijn haar. 'Ach, alles voor de fans.' Ik grijns en geef hem een por in zijn zij. Luke slaat een arm om me heen en samen met onze nieuwe knuffelbeesten, Dory en Nemo, wandelen we verder over de kermis.

Na een paar misselijkmakende ritjes in de achtbanen zitten we in het reuzenrad en kijken uit over het hele kermis terrein. Het is inmiddels donker geworden, dus overal schitteren de lichtjes. Het is een magisch uitzicht. Ik leun met mijn hoofd tegen Luke's schouder aan en pak zijn hand vast.

'Dankjewel. Dit was geweldig,' mompel ik terwijl ik rondjes over zijn hand wrijf met mijn duim. Luke knijpt kort in mijn hand. 'Anytime.'

'Vind je het hier leuk? In San Fransisco bedoel ik.' Mijn blik blijft op de lichtjes ver onder ons gericht als de woorden mijn mond verlaten.

Het blijft even stil voordat Luke zijn keel schraapt en antwoord geeft. 'Het weer hier is geweldig, hier kun je tenminste vertrouwen dat het echt niet zal regenen als de lucht blauw is. In Londen zegt een blauwe lucht niets, na vijf minuten kan het een grijze lucht zijn.' Ik glimlach, Londen staat inderdaad niet voor niets bekend om de eeuwige regen.

'Ik mis mijn vrienden van thuis, de aardige mensen op straat en de thee. Die is daar gewoon toch wat beter. Maar het leven hier in San Fransisco is niet verkeerd, zeker niet. Hier heb ik ook al heel wat leuke mensen ontmoet. Hele leuke mensen.' Terwijl hij dat zegt knijpt hij zacht in mijn hand. Mijn mond vormt zich in een glimlach en ik draai mijn gezicht zodat ik hem aan kan kijken.

'Jij bent ook heel leuk,' fluister ik. Plots lijkt het alsof we de enige mensen op de wereld zijn. Het reuzenrad is gestopt met draaien en we hangen ergens op het hoogste punt. We kijken elkaar aan, met een kleine glimlach op ons gezicht. We houden nog steeds elkaars hand vast. Dit is het moment. Het perfecte moment voor onze eerste- Luke's telefoon trilt en hij laat mijn hand los om het berichtje te checken. Ik doe mijn best om de teleurstelling te verbergen en ga weer rechtop zitten.

{Luke}

Saved by the bell. Letterlijk. Ik laat Hope's hand los en vis mijn telefoon uit mijn broekzak. Hope gaat weer rechtop zitten. Ik weet dat ze wilde dat ik haar zou zoenen, ik weet dat ik het zelf ook wil, maar het kan niet. Het is te gevaarlijk en ingewikkeld.

Mijn blik verstrakt als ik het bericht zie. Ik werp een snelle blik op Hope en haal opgelucht adem als ik zie dat ze het niet gezien heeft. Ik kijk nog eens goed naar de foto en probeer te ontdekken waarvandaan hij genomen is. Op de foto zijn Hope en ik te zien, ik met mijn arm om haar heen geslagen en zij die lachend naar me kijkt. In de tekst eronder staat: Still not your girlfriend? 😉

Mijn hartslag versnelt terwijl we steeds dichter bij de grond komen. Ik weet niet waar degene is die me deze foto heeft gestuurd, maar ze zijn dus wel op het terrein. Ze houden me in de gaten. Ik was even helemaal vergeten dat Hope nog naast me zat totdat ze haar mond open doet. 'Luke? Gaat het? Wat is er aan de hand?' Ze kijkt me bezorgd aan.

'We moeten gaan. Nu.'