A Missing Soul 2

Rose

Hij haalt een hand door zijn haar heen en staat vervolgens gefrustreerd op.

'Je maakt een grap, toch?' vraagt hij en op het einde van zijn zin verheft hij zijn stem wat.

Hij kijkt me met grote ogen aan en ik schud mijn hoofd. Zijn verhaal is zeker de moeite waard om te vertellen. Mensen moeten weten wat er echt is gebeurd die dag.

'Wil je echt voor altijd in die leugen blijven leven dat je weggegeven bent toen je klein was? In plaats van erkenning krijgen voor wat er echt is gebeurd?' vraag ik en sta ook op.

Hij reageert niet op mijn vraag en kijkt kwaad door het raak naar buiten. Ik loop dichter naar hem toe.
Als ik recht voor hem stil sta kijkt hij me recht aan.

Zijn blik staat vol met woede, irritatie en frustratie, maar vooral met angst.
Angst voor wat er zou gebeuren als het verhaal eindelijk uit zou komen.

'Het was niet aan jou om dat aan iedereen te vertellen,' sist hij naar me.

Daar heeft hij wel een punt...
Het is en blijft zijn verhaal. Ik had ook het eerst met hem moeten bespreken voor ik het aan de regisseur voorstelde, maar dat is nou eenmaal niet hoe het is gebeurd.

'Ik bedoelde het ook niet zo. Ik wou je alleen maar helpen,' zeg ik zacht en leg een hand op zijn onderarm.

'Hoe vaak moet ik je nog duidelijk maken dat je je niet met mijn zaken hoeft te bemoeien,' zucht hij en trekt zijn arm bij me weg.

Hij gaat weer op de bank zitten.

'Ik wil me ook nergens mee bemoeien. Ik wil je alleen de kans geven het nu voor eens en altijd te vertellen,' zeg ik en ga ook weer op de bank zitten.

'Weet je nog toen we hier na het film gala wakker werden?' glimlach ik zacht na een korte stilte.

Hij snuift zacht, maar er speelt toch een speelse grijns om zijn lippen.

'Het was prima. Tot Daniëlle binnen kwam,' zegt hij en kijkt me kort glimlachend aan.

'Klopt,' glimlach ik terug, maar hij draait zijn blik weer van me weg.

'Hoe zie je die documentaire dan voor je?' vraagt hij zacht.

'Dat ik hier mijn woonwagen en bankje in het park ga staan presenteren?' zegt hij en maakt spottend geluid.

'Tuurlijk niet. We zouden dan met de regisseur moeten overleggen wat de opties zijn,' zeg ik en haal mijn schouders op.

Hij knikt een keer en kijkt recht voor zich uit.

'Misschien is het beter als ik naar huis ga,' zeg ik uiteindelijk maar.

'Misschien wel, ja,' zegt hij en ik sta op.

Hij volgt mijn voorbeeld en samen lopen we naar de deur toe. Er komen weer verschillende herinneringen bij me naar boven.

Ik maak de deur open en er klinkt een krakend geluid.

'Ja, daar moet ik nog een keer naar kijken,' hoor ik Mitch zeggen en hij krabt een keer onhandig achter zijn nek.

Ik haal licht glimlachend een mondhoek op en knik naar hem.

'Dan zie ik je wel weer,' zegt hij.

'Ja, ik snap het als je de documentaire liever niet doet. Ik wou je wel graag de kans geven om je verhaal te kunnen vertellen,' zeg ik en kijk hem even recht aan.

'Dat weet ik ook wel, Rose. Het is alleen-,' zucht hij.

Ik kijk hem vragend aan, maar hij wuift het weg.

'Laat maar zitten,'

Ik haal mijn schouders op.

'Dan ga ik er maar weer eens vandoor,' mompel ik en kijk om me heen.

Ik weet nog goed dat ik hier een keer de weg bijna kwijt was geraakt en sindsdien kijk ik altijd goed of ik de weg terug kan vinden voor ik ga.

'Doei Mitch,' zeg ik en glimlach nog snel een keer over mijn schouder heen.

Als ik aanstalten maak om daadwerkelijk weg te gaan houdt een hand om mijn pols me tegen. Een hand die ik vaak genoeg vastgehouden heb, een die ik al lang niet meer gevoeld heb.

'Rose?' hoor ik Mitch zacht zeggen.

Ik draai me naar hem om en kijk hem vragend aan.

'We hebben een goede tijd gehad, toch? Ik bedoel, destijds tussen ons twee,' zegt hij en kijkt me lichtelijk onzeker aan.

'Ja, dat hebben we zeker, Mitch,'