A Missing Soul 2

Mitch

'Hoe bedoel je de première is vandaag?' zeg ik verbaasd. Rose zucht een keer. 'Mitch ik heb je dit al meerdere keren verteld. De première van de documentaire is vandaag. Ik zou maar opschieten als ik jou was, want we hebben nog maar een half uur voordat de limosine ons op komt halen,'.  Ze loopt al richting de trap met de intentie om mijn kleding uit te gaan zoeken. Ik daarentegen sta met beiden voeten aan de grond genageld. Ik had hier nog helemaal niet aangedacht. De première van dé documentaire, mijn documentaire. Het heven jaren geduurd voordat ik mijn verhaal over de ramp ooit aan iemand heb verteld. Uiteindelijk wisten Rose, Thomas en Jess het, maar na vandaag is het officieel geen geheim meer.. De hele wereld zal het weten. Welke vragen zullen ze wel niet gaan stellen?

'Mitch, kom je nog?' vraagt Rose als ze stil staat voor de trap. Ik slik een keer en knik. Zwijgzaam volg ik haar de trap op naar haar kamer. Geloof het of niet, maar ze heeft dit evenement echt helemaal voorbereid. In haar kamer staat een rek met allerleu maatpakken, stropdassen, strikjes en overhemden. Ik zie zelfs manchettknopen liggen op haar bureau. 

Ik ga op haar bed zitten en kijk naar haar hele mannelijke kledingkast. Rose daarentegen, begint meteen door het reek heen te spitten. 'Kom op Mitch. We hebben niet zoveel tijd meer,' zegt ze en pakt een maatpak samen met een overhemd uit het rek. Ze houdt het voor me en kijkt me dan keurend aan. 'Ik denk dat de zwarte toch leuker is,' zegt ze aarzelend. 'Rose, ze zijn allemaal zwart,' grinnik ik. 'Echt niet. Mannen, ze kennen echt geen kleuren hè,' zucht ze terwijl ze het pak weer terug hangt. 

'Rose,' zeg ik zacht. Ze draait zich naar me om en glimlacht. 'Hee gaat het wel?' vraagt ze me als ze me dan eindelijk echt aankijkt. Ik schud kort mijn hoofd. Ze loopt naar me toe en komt bij me op schoot zitten. 'Wat is er?' vraagt ze en kijkt me diep aan. 

'Ik ben bang, Rose,' zeg ik zacht.

'Wat als het niet goed wordt ontvangen. Wat als mensen denken dat ik dit allemaal verzonnen heb,' zucht ik. Herinneringen van het eiland komen weer bij me terug. Hoe dankbaar ik dan ook ben voor dit hele project neemt niet weg dat de herinneringen van de ramp zelf geen pijn meer doen. 

'Ben je gek geworden? Iedereen zal ervan houden. Ik heb hem al deels mogen bekijken en het echt heel mooi geworden. Ik ben zo trots op je,' zegt ze en drukt een kus op mijn wang. Een spontane glimlach ontsnapt me. 

'Welke pakken heb je nog meer,' zeg ik en knipoog naar haar. 'Ah je bent geweldig!' zegt Rose en vliegt bijna weer naar het rek toe. 

*

Na nog twintig minuten lang maatpakken te hebben moeten passen gaat eindelijk de deurbel. 'Oke, alleen nog een beetje extra gel,' zegt Rose en wil weer met haar handen naar mijn haar gaan. 'Blijf toch af. Het zit echt wel goed,' lach ik. Ik geef haar haar tas en loop naar beneden toe. Ik maak de deur open en voor me staat de grootste limo die ik ooit heb gezien. De chauffeur staat bij de de deur van de auto te wachten en gebaart dat we in mogen stappen. 'Rose, is deze limo niet voor de buren?' fluister ik zacht naar haar. 'Nee joh. Jij bent de ster van de film. De ster krijgt altijd de grootste limosine. Draai jij de deur op slot?,' fluistert ze terug, voordat ze naar buiten toe loopt. Ik trek de deur achter ons dicht en draai de deur op slot. Ik leg de sleutel onder de tuinkabouter naast de deur. Ja, ik weet het, typische verstopplek. 

Ik volg haar richting de limosine. Ik glimlach naar de chauffeur en stap dan ook in. Vol verbazing kijk ik naar de mini bar, de lange zitbank en de kleine televisie. Er is zelfs een telefoon aanwezig, weet je wel zo een waarmee je met de chauffeur kunt praten. 

'Rose, dit is echt niet normaal luxe. Hoe heb je dit kunnen regelen?' vraag ik oprecht verbaasd. Ze drukt een kus op mijn wang. 'Je bent schattig, Mitch,'