Beş yıl önce
Ümit Bey çalışma odasında dinleniyordu. Umut zaten açık olan kapıyı çalıp çalışma masasının önündeki iki sandalyeden sağ tarafta olanına oturdu.
Babası gülümseyerek "Yine aynı sandalyeye oturdun." dedi. "Bu davranışınızın bir sebebi olmalı küçük bey?". Masada öne doğru eğilip çenesini serbest bir şekilde yumruk yaptığı ellerine yasladı. Fısıldayarak sordu sorusunu. "Bu sebebi benimle paylaşmak ister misin?" Eğer Umut buna alışmamış olsaydı evde onlardan başka birinin olduğunu düşünebilirdi.
Babasıyla göz temasını kesmeden, yavaşça geriye yaslandı ve "Annem de hep bu sandalyeye otururdu. " dedi rahatça.
"Anladım." dedi, Ümit Bey, kafasını aşağıya ve yukarıya sallayarak. "Ee... Benimle konuşmak istediğin bir şey mi vardı? Konuşabiliriz." dedi baştaki 'e'harfini gereğinden fazla uzatarak. "Evet." dedi babasını onaylamak maksadıyla. "Dün bana ne olmak istediğimi sormuştun. Ben de 'Yarın kesin kararımı vereceğim.' demiştim. " Babasından onay bekler gibi duraksadı. Ümit Bey kafasıyla onaylayınca konuşmasına devam etti. "Psikolog olmak istiyorum." dedi kendinden emin bir şekilde. "Hm... " Duraksadı."Güzel bir seçim. "Tekrar rahat sandalyesinde geriye yaslanıp gülümsedi. "O zaman, şimdiden yapmaya başlaman gereken bir davranışı söylemeliyim. Hiç bir insanın seni tam anlamıyla tanımasına izin vermemelisin. " Umut'un ciddiyetine bakıp güldükten sonra "Bu arada unutmadan söyleyeyim küçük bey, bu genellemeye beni dahil etmek yok. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT
Short Story"Onlar babalarını kaybedip birbirini buldular." "Birbirinden farklıydılar.Onların tek ortak noktası babalarının olmayışıydı." "Birlikte yarışlar yaparlardı.Abikuş'u bilerek kaybeder,kız çocuğu mızmızlanırdı." "Onlar birbirinin tek arkadaşıydı."
