Alçaktan süzülürken uçaklar tebessüm ederdik biz. Sesimizin yaklaşamayacağını dahi bilirdik de yine olanca nefesimizi bunun için tüketirdik. Gözden kaybolana kadar el sallardık sonra. O mahallemizden geçen polis arabası henüz gelmemişken hizaya dizilirdik asker duruşuyla, sonra falakaya yatırırdı dedelerimiz yalancıktan. Biz uçmayan uçurtmalarla mutlu olan çocuklardık. Dört sopayı zorla toprağa dikip üstünü çuvallarla kapattığımız evlerimiz vardı. Sonra ne mi oldu, birileri geldi güneşimizi aldı, göğü göremez olduk, birileri geldi dedelerimizi unutturdu bize, uçurtmalarımızı yaktı birileri, evlerimizi başımıza yıktı. Birileri geldi büyüttü bizi, büyüdük. Ne tebessümlerimiz ne huzurumuz, bir tek umudumuz kaldı çocukluktan, en büyük korkumuz unutmak oldu.
17.12.15
YOU ARE READING
ŞİİR ÇOCUKLUĞU
PoetryHala aynı gökyüzü altındayız, çok şükür. Aynı toprakta büyütüyoruz papatyaları, Sen daha çok Hindiba seviyordun gerçi, olsun. Onların suyunu da ben veriyordum senin yerine. Keşke diyorum, nefesi de beraber alabilseydik, Ah sevgili, bilmiyorsun ki; ...
