•Hermosa •

New life

Έχετε νιώσει ποτε να χάνετε ένα κομμάτι σας ; Τον έρωτα της ζωής σας ;; Δεν μπορείτε να τον βοηθήσετε. Πολυ απλά ειναι δίκη του μάχη για να παλέψει , μόνο έκεινος μπορεί να το κάνει , η δίκη μου ζωή ειναι στα χέρια του.

. «Ζήσε για εμάς χαβιερ» παρακαλούσα μέσα στην αγκαλιά του αδελφού μου , μην με αφήνεις μόνη μου , σε αγαπάω πολυ .

Τέσσερις μήνες νωρίτερα :

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο και μπορω να πω με βεβαιότητα ότι είμαι ενθουσιασμένη, ολα τα όνειρα μου γίνονται πραγματικότητα από μικρή φανταζόμουν να γινω δικηγόρος, δεν είναι ο μονος λογος επειδή οι γονείς μου είναι δικηγόροι , αλλά με φανταζόμουν από μικρή να μιλάω στο δικαστήριο και να παλεύω για την ελευθερία των ανθρώπων, για τα δικαιώματα τους , υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που διέπραξαν ένα έγκλημα χωρίς να φταίνε , να τους έμπλεξαν άθελα τους και για αυτό τον λόγο θέλω να γίνω μια πετυχημένη δικηγόρος . Ελπίζω με σκληρή δουλειά να το καταφέρω .

Αλλά ας επιστρέψω στην πραγματικότητα μου τώρα , μολις ετοιμάστηκα για να πάω να πάρω τις κολλητές μου από τα σπίτια του να πάμε σχολή , πάω με απαλά βήματα να αποχαιρετήσω τον αδελφό μου .

" Νίκο φεύγω " ψυθίριζω στο αυτί του αλλά δεν ακούει , κοιμάται βαριά , γύρισε ξημερώματα δεν ξέρω τι κάνει τελευταία και αργεί να γυρίσει και έρχεται με μελανιές , αναρωτιέμαι αν μπλέκει σε καυγάδες εκεί που τριγυρνάει , ανησυχώ γιατί ειναι αδελφός μου και ας μην έχουμε της καλύτερες σχέσεις .

Αφού φεύγω από το σπίτι , μπαίνω στο αυτοκίνητο μου κατευθείαν βάζω το αγαπημένο μου cd και μετά ξεκινάω το αμάξι . Πριν πάω να τις πάρω περνάω από τον φούρνο να εφοδιάστω προμήθεια .

Δεν μπορούσα να φανταστώ μια ζωή μακριά από τις φίλες μου , μια ζωή στο ίδιο θρανίο , στα φροντιστήρια , στα γέλια και στα κλάματα , ίδια όνειρα και τα καταφέραμε περάσαμε μαζί Σαλονικα.

" άργησες ηλίθια " λέει η Αλίκη με ένα χαμόγελο ενώ καθετε άνετη στην πίσω θέση του αυτοκινητου μου.

" Δεν φταίω εγώ ,πεινούσα " λέω και της δειχνω την σακούλα που πηρα από το φούρνο. Ναι το παραδέχομαι είμαι ερωτευμένη με το φαγητό!!

Όταν φτάνουμε στην σχολή με πιάνει μια ανατριχίλα , κοιτάω παντού γύρω μου , να βρω την αίθουσα , το κυλικείο , νιώθω σαν ένα παιδί που βλέπει ένα μουσείο , έτσι το ίδιο συναίσθημα χάρας.