{33.}

199 22 0
                                    

Φαινόταν βιαστικός. Πολύ βιαστικός θα έλεγα. Προσπαθούσα να τον προφτάσω, κάνοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερα βήματα. Αλλά πρακτικά ήταν αδύνατον. Έτσι αρκέστηκα στο να τον ακολουθήσω δίχως να φέρω αντίσταση. Είχα καταλάβει από τον τόνο της φωνής του πως κάτι ήθελε να μου πει. Κάτι πολύ σοβαρό.

Μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε στον εξωτερικό χώρο. Το ελαφρύ αεράκι χτύπησε το σώμα μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω ελαφρά. Ωστόσο προσπάθησα να το αγνοήσω και πλησίασα τον σταματημένο πλέον Κρίστοφερ.

«Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκα ξανά.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαινόταν αρκετά αγχωμένος. Δίσταζε να μου μιλήσει. Ένα πράγμα σήμαινε αυτό. Δεν θα μου άρεσε αυτό που θα άκουγα.

«Όπως θα έχεις παρατηρήσει όλα τα παιδιά είναι αγόρια». Πράγματι, το είχα προσέξει από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ. «Αυτό συμβαίνει διότι δεν επιτρέπουμε την εισροή θηλυκών στη φυλή καθώς θεωρούνται αδύναμα».

Είχα μείνει εμβρόντητη να τον κοιτάζω. Τι σήμαινε αυτό; «Κρίστοφερ», είπα προειδοποιητικά το όνομα του.

Με αγνόησε. «Γι'αυτό το λόγο όσα κορίτσια γεννιούνται μεταφέρονται σε μια άλλη φυλή», ανακοίνωσε τελικά, προκαλώντας μου έντονη έκπληξη. Πόσο απάνθρωποι ήταν; «Δεν αφήνουμε να διαρρεύσει αυτό στους ανθρώπους άλλης φυλής. Μόνο εμείς το γνωρίζουμε. Απευθυνόμαστε εμείς σε όποιον επιθυμεί ένα παιδί και αφού είμαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να ανακαλύψει το μυστικό μας, του το παρέχουμε».

Μιλούσε λες και επρόκειτο για εμπόριο. «Δεν το πιστεύω», αρκέστηκα να πω.

Έκανε ένα βήμα κοντά μου αλλά σήκωσα το χέρι μου προειδοποιητικά, σταματώντας τον. Οι ρόλοι μας φαίνεται πως είχαν αλλάξει, πράγμα περίεργο.

«Τη στιγμή που μαθαίνουμε για την εγκυμοσύνη μιας γυναίκας ερχόμαστε σε επαφή με οικογένειες των άλλων φυλών και επιλέγουμε μία που ίσως αποκτήσει το παιδί σε περίπτωση που είναι κορίτσι», συμπλήρωσε. Έσκυψε το κεφάλι του. «Η οικογένεια της μικρής έχει μάλλον ειδοποιηθεί».

«Όχι!» φώναξα, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου. «Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».

«Έχει γίνει ήδη».

Πώς μπορούσε να είναι τόσο χαλαρός με την όλη κατάσταση; «Αυτό που συμβαίνει είναι άδικο!» τόνισα θυμωμένη. «Δεν το καταλαβαίνεις;»

Το βλέμμα του σκοτείνιασε. «Πίστεψε με, το καταλαβαίνω καλύτερα από τον καθένα».

Οι Δυο Φυλές Where stories live. Discover now