Η ομορφιά της νύχτας, φωτισμένη με την φλόγα της φωτιάς, φαντάζει μαγευτική μέσα από την αγάπη του πλήθους που έχει έρθει εδώ για να παρακολουθήσει τους αγώνες που διοργανώνονται κάθε χρόνο από την FOACO. Αγώνες ελεύθερης πάλης, κόντρες αυτοκινήτων...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το παγωμένο βελούδο σκεπάζει το γεμάτο πληγές κορμί μου. Περιτριγυρίζομαι από θαμπές όψεις καθώς τα μάτια μου δεν μπορούν να διακρίνουν περαιτέρω πληροφορίες. Διάφορες φωνές προσπαθούν να με κάνουν να ανοίξω περισσότερο τα μάτια μου- θαμμένα σε μια ζούγκλα σκέψεων- για να επικοινωνήσω μαζι τους.
Όσο περισσότερο περνάει η ώρα απλά το κρύο γίνεται όλο και πιο έντονο. Ο τρόπος που ο πάγος καλύπτει στην κυριολεξία το δέρμα μου διαγράφοντας κάθε ελάττωμα μου, πονάει σε σημείο που θέλω να ξεριζώσω ότι βρίσκεται σε επαφή με αυτό.
Πάλι κατάφερα να ζήσω. Πάλι πρέπει να επιβιώνω σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Διαολε γιατί απλά δεν με άφησες να έρθω στην κόλαση?
"Σταθεροποιήθηκε η κατάσταση της. Όμως πρέπει να μείνει μέχρι να συνέλθει τελείως στον πάγο. Όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο."
Οι κλειδώσεις τον δαχτύλων μου αδυνατούν να βαρεσουν το σίδερο της αυτοσχέδιας μπανιέρας. Η μόνη επιλογή είναι να περιμένω.
"Ζοέλ,μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Ξέρουμε και οι δύο πως η Σκάι άμα βρισκόταν πάλι στην ίδια κατασταση με τότε το ίδιο θα έκανε." Μια γυναικεία φωνή πάνω από το κεφάλι μου προσπαθεί να πείσει τον κολλητό-πλεον αγόρι μου-πως δεν φταίει σε τίποτα.
Θέλω τόσο έντονα να φωνάξω. Να τους πω πως τους ακούω. Γαμωτο δεν μπορώ να ελέγξω το σώμα μου. Να πάρω τον έλεγχο
Καριολα ζωή. Μας έκανες κομμάτια. Μας αναγκασες να κάνουμε συμφωνία με το σκοτάδι. Η ψυχή μας-κομμάτι κυνικό πια,εξαιτίας σου- σαπίζει από τον πόνο που μας δημιουργείς πασχίζοντας να δει έστω και λίγο φως.
