“မင္းသားေလး မေန႔ညက စစ္သူႀကီးကင္မ္ရဲ႕သားနဲ႔
နန္းေတာ္အျပင္ဘက္ကို ခိုးထြက္တယ္ဆို?
ဘာလို႔ ခိုးထြက္တာလဲ
မင္းသားေလးမွာ အႏၲရာယ္ေတြမ်ားေနတာကို မသိဘူးလား?
ေနာက္တစ္ခါဆို ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမပါပဲနဲ႔ ဘယ္မွမသြားပါနဲ႔..”
“အခု ကြၽန္ေတာ့္ကို အမိန္႔ေပးေနတာလား မင္...”
မင္းသားဂ်ီမင္၏ အသံခပ္မာမာေျပာသံေၾကာင့္
ယြန္းဂီ ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ကာ
ေခါင္းငံု႔၍ ဘုရင့္သားေတာ္ မင္းသားေလးအားေတာင္းပန္လိုက္၏..။
မင္းသားေလး မိမိအေပၚထားေသာခံစားခ်က္ႏွင့္
မိမိ၏မင္းသားေလးအေပၚ လြန္ကဲေနေသာ သေဘာထားမ်ား ထပ္တူက်ေနေသာ္လည္း
ဘယ္လိုမွ် လွမ္း၍မမီွႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ဳိးျဖစ္ေနသျဖင့္
ယြန္းဂီ ေငးၾကည့္ေန႐ံုသာ ဆံုးျဖတ္ထား၏..။
မင္းႀကီးသိသြားလွ်င္ မည္သို႔အဆံုးသတ္ရမည္ကို သိႏွင့္ေနသျဖင့္ ေရွ႕မတိုး၀ံ့..။
သူခ်စ္ရေသာမင္းသားေလး မိမိႏွင့္ခမည္းေတာ္အၾကား ဗ်ာမ်ားရမည့္အျဖစ္မ်ဳိးလဲ မျဖစ္ေစလိုေသာေၾကာင့္
တစ္ေယာက္တည္းသာ နာက်င္ခံလိုက္ေပေတာ့မည္..။
“ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးက စိုးရိမ္လို႔ပါ မင္းသားေလး...”
“ေတာ္စမ္းပါ ဘာစိုးရိမ္တာလဲ...အဟက္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ပစ္ထားတုန္းကပစ္ထားၿပီးေတာ့
အခုမွ ဘာေတြစိုးရိမ္ေနတာလဲ..”
“ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးက မင္းသားေလးရဲ႕ကိုယ္ရံေတာ္ပါ မင္းသားေလး...အႏၲရာယ္မျဖစ္ဖို႔ရာ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ တာ၀န္ရိွလို႔ပါ...”
ကိုယ္ရံေတာ္မင္၏ စကားေျကာင့္
မင္းသားေလးပတ္ခ္ဂ်ီမင္ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္၏..။
အၿမဲ ကိုယ္ရံေတာ္ဆိုတာကို ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်ဘူး..။
ခ်စ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ ျငင္းေနတာလဲ မင္..။
“တာ၀န္ဟုတ္လား အေရးမပါတာေတြ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေနလို႔ စိုးရိမ္တာမဟုတ္လား
ဘာလို႔ ၀န္မခံတာလဲ ဟမ္...”
ဒူးေထာက္ထားေသာ မိမိေရွ႕သို႔
သူပါ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သျဖင့္
မ်က္ႏွာကို ေျမျပင္သို႔သာ ငိုက္စိုက္ထားလိုက္ေတာ့၏..။
မင္းရဲ႕ မ်က္၀န္းကို ကိုယ္ရင္မဆိုင္ရဲဘူး ကေလး..။
ကိုယ္ဆက္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္မွာစိုးတယ္..။
