Korku.
İçinden çıkılmaz bir sis bulvarı sanki.Kayboluyorum ve elimden hiçbir şey gelmiyor.
Todoroki-kun, karşımda.
Bana bakıyor.Muhtemelen beni göreceği için heyecanlıydı.
Anlayamıyorum.Bakışları sadece hüzünlü.Eğer tarif etmek mümkün olsaydı sadece kederi hissederdim.
"Midoriya,ben gerçekten seni çok merak ettim.Endişe etmeme rağmen elimden gelen bir şey olmadı... Keşke bu kadar uzun zaman kendini bizden saklamasaydın.''
Şaşkınlığını belli etmemeye çalışıyordu fakat bunu anlamak hiç de zor değildi.
"Sana sarılmak isterdim Todoroki-kun.Fakat bunu yapabilecek iki kolum dahi yokken bunu nasıl yapabilirim?"
Merhaba arkadaşlar geri geldim:') Artık yazacağım için bölümler daha da uzun olacak . Sabrınız için çok teşekkür ederim♥️♥️♥️ Ayrıca şimdiden 2 Bin'i geçtik.İyi ki varsınız♥️♥️♥️
YOU ARE READING
✓Kahraman✓ [TodoDeku]
Fanfiction"Bu kollarla ne kadar insanı kurtardığını, sayısızca insanın hayatını değiştirdiğini asla unutma."dedi Todoroki kendinden emin bir şekilde.Midoriya'nın sargılı olan elini tuttu yine ve kendi yanağına değdirdi. "Bu eller beni tekrar yaşattı.Bu eller...
![✓Kahraman✓ [TodoDeku]](https://img.wattpad.com/cover/152357949-64-k443731.jpg)