✓Kahraman✓ [TodoDeku]

[10]|Final|

Midoriya

Bir insanı sevebilmek hissedilmesi en güç duygudur.Bu duyguyu yaşadığım için mutluyum.En başından beri korkuyordum.Sadece bir hayalim vardı.Zor bir hayaldi.Ulaşılması belki de en imkansız olanı istemiştim ama pişman değildim. Kahraman olmak benim yaşamak için tek sebebimdi.

Gerçekleştirdiğim günün mutluluğu tarif edilemezdi.Her güzel şeyin bir sonu yok mudur?

Yaralanmam ile Kahramanlığım daha doğrusu hayatım bitivermişti.

Todoroki-kun'un bana bu denli destek olacağını hiç düşünmemiştim.Akademideki arkadaşlarım da beni arardı fakat Todoroki-kun'un benimle olan iletişimi bambaşkaydı.

Toparlanmam gerekiyordu.İşe yaramayan kollarıma rağmen sağlam iki bacağım vardı değil mi? Ayağa kalkıp küçücük bir umuda tutundum.

Risk almayı her zaman çok seven birisi olmuştum çünkü.

Aylar sonra ilk kez dışarı çıktım.Herkes bana bakıyordu ilgiyle.

Dedikoduları duyabiliyordum ama sadece onlara olabildiğince nazik bir şekilde gülümsedim.

Bana umut veren şeyi bulmuştum çünkü.
Todoroki-kun.

Ben kendimden vazgeçtiğim her an o bana daha fazla güvenmişti.

Rastgele bir kitapçıya girdim.Kitapları tutup okuyabileceğimden değildi ama sadece göz gezdiriyordum.

Gördüğüm bir dergi kapağı cidden şok ediciydi.

"Kahraman olmaktan vazgeçen Midoriya İzuku'nun hayranları çok üzgün! Geri dönmesi için Kahraman Todoroki Shouto  kampanya başlattı! Plus Ultra!"

Sadece benim için miydi her şey? Gerçekten benim tekrardan Kahraman olabilmem için miydi?

Kitapçıdan çıktığım an ilk işim Todoroki-kun'u bulabilmekti.

O beni çoktan bulmuştu halbuki.

Omzumda hissettiğim el gerçekten güven vericiydi.Arkamı döndüğümde henüz Todoroki-kun'u fark edemeden  onun kollarının arasındaydım.

"Dışarı çıkacağını biliyordum! Asla pes etmeyeceğine inandım!"dedi Todoroki-kun.Sesi titriyordu ve bana sarılırken bile bütün vücudu titriyordu.

Kollarımı kaldırıp karşılık veremesem de başımı omzuna gömdüm.

"Asıl sen benim için 'Kahraman' oldun Todoroki-kun..."

"Midoriya..."

Başımı yavaşça kaldırdım ve   o gün sakındığım bakışlarım bu sefer Todoroki-kun'u bulmuştu.

Gülümsedim tekrar.Todoroki-kun'un yanağına kısacık süren minik bir öpücük kondurdum.

"Seni seviyorum Todoroki-kun.Benim için yaptıklarının karşılığını nasıl ödeyebilirim bilmiyorum ama... Gerçekten çok mutlu oldum."

Yanaklarım çoktan ısınmıştı ve nefes almak zorlaşıyordu.

Todoroki-kun'un herhangi bir cevap vermemişti ve şu an da özgüvenim yerle bir olmuştu bakışlarım tekrar yeri bulurken çenemde onun elini hissettim.
Kibarca başımı kaldırdı ve beni öptü.

Benden ayrıldığında ben hâlâ gözlerim açık bir şekilde duruyordum öpüşmeye tepki bile veremeyecek kadar şaşkındım.

"Ben de seni seviyorum Midoriya.Her zaman sevdim."

Todoroki-kun'u da kendim gibi uzun zaman sonra ilk kez tebessüm ederken görmek çok eşsiz bir andı.

Hissiz olan ve yaralarla dolu elimi tuttu.

Yaralarım kalıcı olabilirdi ama sadece izi kalıcıydı.Acısı geçmişti.Todoroki-kun tüm acılarımı geçirmişti çünkü.

                              Son

Canım okurlarım destekleriniz için çok ama çok teşekkür ederim.Sizleri çok seviyorum ve okuduğunuz için yanımda olduğunuz için sizlere çok minnettarım.♡

Sağlıcakla kalın.(*˘︶˘*).｡*♡