ŞİFA İSTEMEM

SON BÖLÜM: "Acı tatlı"

NOT: Yeni bölümdür.

*

Gülmisal'den ✨

Elimdeki yemek dolu tabak ile dışarı çıktığımda bahçeden yükselen sesler çekmişti dikkatimi. Elimdekini kurduğum masaya bırakıp seslere yöneldim. Vardığımda gördüğüm manzara tam anlamıyla mutluluğun resmi olmalıydı.

Kocam minik kızımızı sırtına almış oğullarımız ile top oynuyordu. Öyle çok kendilerinden geçmişlerdi ki ne arşa ulaşan kahkahaları ne de yorgunluktan akıttıkları terler onları durabilirdi. Bir anlığına gözlerimin dolduğunu hissettiğimde üzerime çöken mahzun bir ifade ile seçimimin sonuçlarını izlemeye devam ettim.

Ali'm...

Benim belalı sevdam. Öyle yaralı başlamıştı ki bizim hikayemiz asla kapanmayacağını düşünüyordum. Öyle ki seninle bağlarımı birleştirdiğimi bile saçma sapan bir şekilde öğrenmiştim ben.

"Kızım, baban dedi ki iki güne evlenecekmişsin"

Daha ne olduğunu anlamadan aciz ruhumun bana dayattığı sessizlikle bilinmezliklere doğru yola çıktım. Günler boyunca kendimi hiç görmediğim, tanımadığım sana alıştırmaya çalışmıştım lakin sen yoktun ki..

"Şimdilik kocan yok ama geldiğinde ikiniz burda kalacaksınız"

Haberlerini senden başka herkesten alıyordum. Seni hep başkalarından dinliyordum. Lakin çok kadar bahtsız olduğumu ne zaman anladım biliyor musun? Koynuna girmem için gönderildiğim adamın önüne aslında yem olarak atıldığımı duyduğumda..

"Sen ağabeyinin yaptığı bir kötülüğün cezasını çekiyorsun. O benim kocamı öldürdü"

Sonuçta ben.. Perişan ağa kızı Gülmisal, 'nikahsız gelin' sıfatıyla bir yıldırım misali düşmüştüm hanene. Kimsesizliğim bir tarafa yapılan hakaretler benliğime onlarca darbe bırakırken bana yardım eli uzatan kimse yoktu. Ben eziyetler arasında savrulurken senin esamen bile okunmuyordu. Senin gelmeni istemek ve istememek arasında sıkışıp kalmıştım.

"Kız bu sözde ağa kızı, iş bilmez anca yük olmuştur Şefika teyzelere"

"Sultan dediydi, Ali daha bilmiyormuş gelin geldiğini"

"Bu lafımı unutmayın, Ali döndüğünde kesin kovacak bunu"

"Değil devlet imam nikahı bile yok nereden kocan oluyor. İftira atma ağabeyime!"

"Zorla koynuna girecek şırfıntı!"

"Yapıştı kaldı"

Senden çok korkuyordum fakat beni kurtarmanı da ümit ediyordum ama yanılmıştım..

"Sen yokken takmadıkları sıfat, etmedikleri imâ kalmadı. Gıkımı çıkarmadım! Dedim ki ko-kocam gelirse beni korur, laf getirmez. A-Ama sen de onlar gibi beni suçluyorsun"

"Bu gözyaşlarını nikah günü put gibi duracağın yerde dökseydin. Geç kaldın gelin hanım, geç!"

Babana yapılanlar yüzünden çektiğim vicdan azabını asla unutturmayan bir kardeşin vardı..

"Sen olmasaydın, şimdi gözümün önünde olmasaydın, belki acım biraz daha hafiflerdi. Her gün yüzüme bakıyorsun ceza gibi, sana baktığımda babamı görüyorum, mezarını görüyorum. Hepsi senin yüzünden, senin!"