VİRÜS

-13-

Kerim'in ölümünün üzerinden üç ay geçmişti ve çocuk hâlâ toparlanamamıştı.

Emre iyileşmişti ama Seray bir süre daha yatakta kalmasını ve bir süre daha istirahat etmesini istiyordu.Seray,Emre'nin iyileşme sürecinde hep Emre'nin yanındaydı.Ona bir çocuk gibi bakıp iyileştirmişti.Çocuk ise,geceleri Seray ile Emre'nin uykuda olduğu zamanlarda Emre'nin yanına uğrardı ve bütün gününü Kerim'in mezarının başında geçirirdi.Kerim onun için çok önemliydi,onun öz kardeşi gibiydi ve çocuk olanlardan kendini de sorumlu tutuyordu.Seray,çocuğu ne kadar haz etmese de ve ona kızgın olsa da onun bu hâline üzülüyordu.Emre toparlanıp ayağa kalktığında onun da kendine geleceğini düşünmüştü.

Seray,Emre'ye kahvaltı hazırlayıp odasına çıkardı.

"Günaydın."Dedi Seray neşeyle.
Tepsiyi sehpanın üzerine koydu ve perdeleri açıp odanın aydınlanmasına izin verdi.

Emre gözlerini ovuşturdu.

"Günaydın."Dedi Emre yataktan doğrulurken.

Seray,Emre'nin yanına koşup yastığını düzeltti.

Emre arkasına yaslandı.

"Benimle ilgilendiğin için sana minnetarım."Dedi Emre.

"Lafı bile olmaz,sen benim hayatımı kurtardın bunu sana borçluydum artık ödeştik."Dedi Seray ve gülümsedi.

Emre de gülümsedi ve yataktan kalkmak istedi.

"Hayır!Biraz daha dinlenmelisin."Dedi Seray ve Emre'yi geri yatırmaya çalıştı.

"Seray ben artık iyiyim bırakta ayağa kalkayım.Yata yata bir hâl oldum,sırtım ağrıyor yatmaktan."Dedi Emre.

"Lütfen abi benim hatrıma."Dedi Seray

"Olmaz."Dedi Emre kelimeyi heceleyerek.

"Sadece bir gün daha!Yarın kalkmana izin vereceğim,söz!"Dedi Seray.

Emre güldü.

"Tamam ama sadece bugün."Dedi Emre.

"Harika!"Dedi Seray ve ellerini mutlulukla çırptı ve sehpanın üzerinden tepsiyi aldı.

Emre birkaç hafta önce ayağa kalkmayı denemişti.Seraydan destek alıyordu ama Seray'ın gücü onu taşımaya yetmedi ve ikisi birden yere düştü.İmdatlarına çocuk yetişmişti ve Emre'yi yatağına geri yatırmıştı.

Seray ona teşekkür bile etmemişti çünkü üç aylık bir süre boyunca çocuğu abisinin yanında hiç görmemişti.

Zaten çocuk Seray'ın suratına bile bakmamıştı.

Seray kendisine kahvaltı hazırladığında çocuğa da hazırlıyordu ama ona hiç seslenmiyordu.Yemekleri,çocuk mezarın başında uykudayken yanına bırakıp Emre'nin odasına çıkıyordu.Çocuk günde bir defa yemek yiyordu bazen ise hiç yemiyordu ve boş tabakları yıkamayı bırakın mutfağa bile götürmüyordu.Seray,her gün boş tabakları mezarın yanında alıp ertesi gün yenisini bırakıyordu.

"Seray bırakta yemeğimi kendim yiyeyim."Dedi Emre.

"Hayır abicim,bu bakıcı olarak son günüm."Dedi kaşlarını çatarak.

"Öyle deme bir süre sonra yine bakıcı olman gerekebilir."Dedi Emre imalı bir ses tonuyla.

Haklıydı başlarına her an,her şey gelebilirdi.

"Allah korusun abi,o nasıl söz?"Dedi Seray ve çorbadan bir kaşık alıp Emre'nin ağzına yaklaştırdı.

Tam o sırada kapı çaldı ve daha sonra açıldı.