VİRÜS

-25-

Kurşun vücuduna saplandığında yere yığıldı.

"Hayır,hayır,hayır!"Dedi hıçkırıklar içinde ağlarken.

Eylül şokun etkisindeyken silah ellerinden kayıp gitti.

"N'aptın sen?!"Dedi Eren ve Eylül'ü itti.Eylül kamyonete çarpmasıyla bayıldı.
Eren yanlarına koşup yere çöktü ve onun yarasına bastırırken  ağlamaya başladı.

"Bizi bırakamazsın!Duydun mu beni?Sen ölürsen bende ölürüm!"Dedi Seray ve Emre'nin elini tutup öptü.Daha sonra diz çöküp onun başını kucağına aldı.Ikisininde üstü başı kan olmuştu.Emre elini kaldırıp Seray'ın yüzüne dokundu.

"Bu güzel yüzün son gördüğüm yüz olacağını nerden bilebilirdim?"Dedi Emre zorlukla.

"Hayır,öyle konuşma.Senin öldüğün falan yok,anladın mı beni?Sen ölemezsin,beni bırakamazsın!Söz verdin!"Diyerek hıçkıra hıçkıra ağladı.

"Abi..."

"Beni iyi dinle aslanım.Eğer Seray'ı üzersen,onu bunun için suçlarsan yemin ederim ki sana hakkımı helal etmem.Bana söz ver.Her daim onu koruyup kollayacağına,yanında olacağına ve onu asla bırakmayacağına söz ver.Gözüm arkada kalsın istemiyorum."

"Veremem..."

"Eren..."

"Veremem!"

"Söz ver!"

Eren önce Seray'a sonra abisine baktı ve kafasını sağa sola salladı.

"Söz ver."

"Söz!"Dedi Eren ve kafasını abisinin kucağına gömdü.

"Canımdan çok sevdiğim iki kardeşimin kucağında öleceğimi bilmek iyi hissettiriyor."

"Hayır!Sakın,sakın ölümden bahsetme,sen ölmeyeceksin.Bir yolunu buluruz...Feribot!Feribota geri döneriz.Feribota dönmemiz lazım!Eren bir şeyler yapmalıyız!"

"Eğer geri dönerseniz sizi öldürürler."Dedi Emre.

"Umrumda değil,Eren bana yardım et onu kamyonete taşıyalım."

"Senin canını daha yeni kurtarmışken ölüme gitmene izin vereceğimi mi sanıyorsun?"

"Hayır Emre abi hayır.Senin ölmene izin veremem."Dedi Seray ve Eren'i çekiştirmeye devam etti.
Eren abisini yerden kaldırdığında Emre kendini yere attı ve bu onun canı daha çok yanmasına sebep oldu.Lider net bir şekilde geri dönerlerse öleceklerini söylemişti.Emre onların gitmesine izin veremezdi.

"Abi!Bunu bana yapma!"Diye bağırdı Eren.

"Hepsi benim yüzümden!Yine işin içine ettim,batırdım!"Dedi Seray gözyaşları Emre'nin kanlı üstüyle karıştığı sırada.

"Yine olsa yine aynısını yaparım,canımı seve seve senin için feda ederim."Dedi Emre ve Seray'ın kokusunu içine çekti.

"Öldür beni!Eren öldür beni!O ölürse öldür beni,ben yaşayamam!Bu acıyla yaşayamam!"

"Sen daha çok yaşayacaksın Seray,uzun bir hayat süreceksin.Sakın unutma,eğer sen pes edip de ölürsen ben bir hiç uğruna gitmiş olurum.Ikinizde bunu beyninize kazıyın."Dedi Emre ve öksürmeye başladı.O öksürünce ağzından kan geldi.
Çok geçmeden ileride bir aylak sürüsü belirdi ve onlara yaklaşmaktaydılar.

"Abi sakın kendini yere atayım deme,aylaklar geldi."

"Beni bırakın."

"Bunu yapacağımı düşünüyorsan beni hiç tanımamışsın."

"Seni ne kadar çok sevdiğimi bil kardeşim."

"Bunu zaten biliyorum vesen hiçbir yere gitmiyorsun.Çünkü bende seni seviyorum ve gitmene izin vermeyeceğim."Dedi Eren ve Seray ile birlikte onu yerden kaldırıp kamyonete taşıdılar.

"Eren şunu taşımama yardım et!"

"Dalgamı geçiyorsun?Bırakalım da çürüsün!"

"Hayır!Daha acı çekerek ölmenin ne olduğunu bilmiyor."Dedi Seray ve Eylül'ü taşıyıp kasaya koydular.Eren direksiyonda yerini aldığında Seray siyah çantayı incelerken içinde gördüğü kelepçeyi alıp Eylül'e taktı.Bir zombi ona doğru uzanmıştı ki onun kafasını dağıttı ve bir diğeri üzerine çullanmadan kamyonete bindi.Emre'nin kafası kucağındaydı.

"Dayan abi seni kurtaracağız!Eren,limana sür."Dedi Seray.

"İnsanlar ölür Seray,hayatlar biter."Dedi Emre.

Kucağındaki Emreye baktı,Emre de ona bakıyordu.

"İnadından hiçbir zaman vazgeçmeyeceksin değil mi?"Diye sordu zorlukla Emre.

"Asla."Dedi Seray ve gözündeki yaş Emre'nin yüzünü ıslattı.O da ağlıyordu.

"Seni tanıdığım için mutluyum Seray,beni yanlız bırak aklımı yitirmeme izin vermediğin için,bir kız kardeşim olmasına izin verdiğin için sana minnettarım.Her daim güçlü ol ve hayatta kal.Seni seviyorum küçük kız kardeşim."Dedi Emre son nefesinde.

"Bende seni seviyorum abi hemde hiçbir yabancıyı sevmediğim kadar.Sen benim ailem oldun,bana yaşama umudu verdin ve ellerimden kayıp gitmene izin vermeyeceğim. Merak etme seni kurtaracağız.Sadece gözlerini açık tut az kaldı.Eren!Gelmedik mi daha?"Dedi Seray ama Emre artık onu duyamazdı.

"Feribot burda değil!Gitmişler!"Diye bağırdı Eren.

"Hayır,olamaz!"Diye bağırdı Seray.
İşte o sırada Emre'nin ruhunun bedeninden ayrılmış olduğunu fark etti.Emre'nin gözleri açıktı ama boşluğa bakıyordular.

"Abi."Dedi Seray ve onu sarstı.

"Abi bir şey söyle!"Dedi hala onu sarsarken.

Eren kamyoneti ormana sürüp kıyıya çekti ve kafasını direksiyona gömüp yarım saat boyunca ağladı.Hisleri karmaşıktı.Hala şoktaydı,fevri dönmüştü.İnanmakta güçlük çekiyordu.Bugün öz ağabeyini kaybetmişti.Artık ölümün verdiği acının üstesinden gelmeyi öğrenmişti.Daha önce Kerim'in öldüğüne şahit olmasaydı o an kafayı yerdi.
Eren,aşağı inip arka koltuğun kapısını açtı ve abisini aşağı indirmeye çalıştı.Seray Emre'nin cansız bedenine sımsıkı sarılmış,kenetlenmişti.

"Ne yapıyorsun?"

"Onu hırpalamayı bırak Seray,o öldü."

"Hayır ölemez."

"Öldü."

"Ölemez!"

"Öldü!"Dedi Eren ve Seray'ın saçlarından tutup onu sarstı.

"O öldü,tamam mı?Onu rahat bırak!Onu gömmeliyiz yoksa cesedi moraracak,çürüyecek ve kokacak.Bence o artık huzuru hak ediyor hem de herkesten çok."Dedi Eren ve yaşlı gözleriyle abisini Seray'ın kucağından alıp ormana sürükledi.Seray onun gitmesine izin verdi.
Eren kamyonetin arkasından bir kürek aldı.Lider onlara birçok şeyle birlikte kürek de vermişti.Eren çukur kazmaya başladığında Seray büyük bir battaniyeyle Emre'nin cesedini sardı.Daha sonra geri dönüp kasadan bir kürek de o aldı.Eylül hala baygındı,Seray onun üzerine tükürdü.Ormana geri döndüğünde çukurun derinleşmesine az kalmıştı ve Seray'ın yardımıyla bu süre kısaldı.Emre'yi çukura soktular ve üzerine toprak attılar.Çukuru kapattıktan sonra gözyaşlar eşliğinde dua okudular.

"Eren,ben çok özür dilerim!"Dedi Seray ağlarken.
Eren o an onu şaşırtan bir şey yapıp onun belinden tutup kendine çekti. Kollarını Seray'a sarıp ona sımsıkı sarıldı.