Μαμά λείπεις 3: Μαζί του

1

ΝΙΚΟΛΕΤΑ

"Τελείωνε!" φωνάζω φέρνοντας τα δυο δάχτυλα μου μέσα στο στόμα σφυρίζοντας, θέλοντας να δώσω σήμα στην ομάδα. Αυτά τα παιδιά πάντα αργοπορημένα. 

"Φύγαμε." ο Άλεξ τραβάει το χέρι μου μαζί με την Μαρία κι εγώ αρχίζω να χαζογελάω από την υπερένταση. Κοιτάζω μια τελευταία φορά το σπίτι με τα σπασμένα τζάμια και χαμογελάω ικανοποιημένη από την κατάληξη αυτής της καθηγήτριας. Εκείνη θέλησε να τα βάλει μαζί μας. 

"Μήπως κάναμε βλακεία;" ρωτάει φρικαρισμένη η κολλητή μου την στιγμή που σταματάμε στο γνωστό παρκάκι μας. Η απάντηση μου θα ήταν απευθείας όχι, μα οι φωνές των γονιών μου μέσα στο κεφάλι μου κάνει την γλώσσα μου να μείνει ακίνητη κάτω από τον ουρανίσκο μου. 
Περιστρέφω την ματιά μου γύρω στο σκοτεινό μέρος και απέναντι διακρίνω μια παρέα πέντε αγοριών, οι οποίοι κάθονται με άλλα έξι κορίτσια και καπνίζουν ρουφώντας ο ένας τον λαιμό του άλλου. Οι γνωστοί κάφροι της γειτονιάς μας, προφανώς. 
Ξανά στρέφω την προσοχή μου στους φίλους μου και χαμογελάω σαρδόνια θέλοντας να τονίσω την τόλμη μου.

"Όχι δεν κάναμε. Της άξιζε." δηλώνω αποφασισμένη και κάθομαι για ένα λεπτό στο παγκάκι κοιτάζοντας τον Κώστα, ο οποίος έχει λαχανιάσει τόσο που οδήγησε την γλώσσα του έξω από το στόμα του σαν κουρασμένο σκυλί. Αυτό το αγόρι μια ζωή ίδιο. 

"Ρε Νικολέτα νομίζω ήταν υπερβολή. Εάν μας βρει;"

"Δεν μας είδε. Χαλαρώστε επιτέλους." η φωνή μου αντηχεί για ένα δευτερόλεπτο κι εκείνοι κατεβάζουν τα κεφάλια τους μην θέλοντας να το συνεχίσουν παραπάνω. Ούτως ή άλλως η αρχηγός σ'αυτό το γκρουπ είμαι μονάχα εγώ και οι αποφάσεις είναι καθαρά δική μου ευθύνη. 

"Πάμε τώρα σπίτια γιατί οι δικοί μου θα εκνευριστούν." λέω και πετάγομαι από το παγκάκι τραβώντας την προσοχή τους. 

"Έχεις δίκιο, κι οι δικοί μου θα φρικάρουν εάν ανακαλύψουν ότι τα μαξιλάρια είναι αυτά που.." δεν την αφήνω να συνεχίσει καθώς σηκώνω το χέρι μου και την κόβω.

"Μαρία το ξέρουμε. Είμαι κουρασμένη μην αρχίζει να φλυαρείς." ξεφυσάει και τσιτώνεται μην συνεχίζοντας το. Άκρη δεν πρόκειται να βγάλει. 

"Άντε πάμε." ακολουθούμε τον Άλεξ και οι δρόμοι μας χωρίζουν στην επόμενη διασταύρωση όπου και οι τέσσερις ακολουθούμε διαφορετική πορεία. Εγώ δεξιά, η Μαρία αριστερά, ο Άλεξ ευθεία, ενώ ο Κώστας διαγώνια σε ένα έρημο στενάκι.