Μαμά λείπεις 3: Μαζί του

11

Η μητέρα μου βυθίζει τα νύχια της πάνω στα μπράτσα του καναπέ και χαμηλώνει το ανήσυχο βλέμμα της κάτω στο πάτωμα. Η ένταση είναι ολοφάνερη στο κορμί της. Ο Μανώλης από την άλλη απλά παρατηρεί τον Χάρη και πασχίζει να ξεχωρίσει τα προηγούμενα λόγια του, με την πεποίθηση πως άκουσε κάτι λάθος. 

"Χάρη τι λες;" ο πατέρας του ανοίγει ύστερα από λίγα λεπτά το στόμα του και οι λέξεις ξεχύνονται από μέσα του, προκαλώντας περαιτέρω νεύρα στον γιο του. Τελικά απολαμβάνω υπερβολικά πολύ αυτήν την κατάσταση του Χάρη. Έμα αμυδρό χαμόγελο κολλάει ανεπαίσθητα στα σαρκώδη χείλη μου, στρέφοντας την προσοχή του πάνω μου πετώντας σπίθες από τα σμαραγδένια του μάτια. Έχει τόσο μαγευτικά μάτια...

"Εσύ τι χαίρεσαι βλαμμένη;" 

"Σαν να ξέφυγες μικρέ." τον επιπλήττει ο πατέρας του κι εγώ μαζεύω την οργή μου θέλοντας να ξεχάσω τα προηγούμενα λόγια του. Είναι τόσο εκνευριστικός. Αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να αλλάξει. 

"Τι σχέση έχεις με την μαφία; Δεν θα το ξανά ρωτήσω." γρυλίζει δίνοντας μου άψογη θέα, με το νευριασμένο του ύφος. 

"Αυτή την συζήτηση θέλω να την κάνουμε οι δυο μας." 

"Πρέπει να βρω την μαμά κι εσύ δεν βοηθάς καθόλου." συνεχίζει εκείνος στον ίδιο ρυθμό οδηγώντας τους γονείς μου σε άβολη θέση. Η μητέρα μου είναι έτοιμη να εξαφανιστεί κι ο Μανώλης να επέμβει, όμως και οι δυο παραμένουν στις θέσεις τους ανίκανοι να πραγματοποιήσουν τις έκδηλες σκέψεις τους. 

"Σου είπα κάτι." 

"Εντάξει. Μην με περιμένεις, δεν θα κοιμηθώ εδώ." αρπάζει τα κλειδιά της μηχανής του, παραμερίζει την υπηρέτρια καθώς ξεκρεμάει το μαύρο του δερμάτινο από τον καλόγερο, όντας καπνός. Θέλω να τον χτυπήσω. 

"Νικολέτα μου πήγαινε να τον ηρεμήσεις." με παρακάλει ο κύριος Στράτος δημιουργώντας το άγχος μέσα μου. 
Από που κι ως που;

"Εγώ;"

"Ναι κορίτσι μου, σε παρακαλώ. Πήγαινε να τον προλάβεις." το ικετευτικό ύφος του σε συνδυασμό με την απελπισία του από την εξαφάνιση της γυναίκας του οδηγεί ακούσια τα πόδια μου στην εξωτερική αυλή. 

Μόλις ανοίγω την εξώπορτα παρατηρώ το γυμνασμένο του κορμί να ανεβαίνει στην μηχανή, έτοιμος να απαλλαχτεί απ'αυτό το σπίτι με μοναδικό του εμπόδιο την αλαφιασμένη φωνή μου. Οφείλω να τον κρατήσω για τον κύριο Στράτο. Είναι τόσο πληγωμένος.