Μαμά λείπεις 3: Μαζί του

44

ΧΑΡΗΣ

Μόλις βγαίνω από τον προσωπικό μου χώρο σ'αυτή την αυλή, μένω στήλη άλατος από μια πασίγνωστη μορφή. 

Πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου και πασχίζω να διώξω και πάλι τις παραισθήσεις μου. Κάθε φορά που ρουφάω κοκαϊνη εκείνη εμφανίζεται μπροστά μου. Ένα βασανιστήριο, μια τιμωρία για τον τρόπο που τόλμησα να της φερθώ εκείνη την καταραμένη μέρα. 

Όμως αυτό που με τρελαίνει είναι πως αυτή τη στιγμή δεν είμαι μαστουρωμένος με καμία σημασία της έννοιας. Πως γίνεται να την βλέπω λίγα μέτρα μακριά μου; 
Τώρα θα υποφέρω και νηφάλιος; 

Τα πόδια μου κινούνται ελάχιστα μα παγώνουν και πάλι όταν εκείνη στρέφεται στο μέρος μου ρίχνοντας το βλέμμα της πάνω μου. Τα μακριά μαλλιά της πέφτουν στους ώμους της και ταξιδεύουν μαγικά με κάθε κύμα ανέμου πάνω της. Το κορμί της κοκαλώνει, όπως και το δικό μου και δεν μπορεί να κουνηθεί. 

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Όταν η μορφή της με επισκέπτεται ύστερα από τα ναρκωτικά, με πλησιάζει πάντοτε πρώτη. Έρχεται,κολλάει τα θεϊκά της χείλη στον λοβό του αυτιού μου και ψιθυρίζει λόγια σκληρά, που κάθε φορά με ισοπεδώνουν. Μα τώρα; 
Αυτή τη στιγμή απλά στέκεται έκπληκτη απέναντι μου πασχίζοντας να χαλαρώσει τον εαυτό της καθώς τα χείλη της χάσκουν από το σοκ. 
Γιατί τέτοια αντίδραση; 

Αποφασίζω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και αρχίζω να κατευθύνομαι στην μεριά της, με το θάρρος να κυλάει στις φλέβες μου. Πρέπει να μάθω την πραγματικότητα. Πρέπει να σιγουρευτώ πως δεν είναι ένα φάντασμα, ένα αποκύημα της φαντασίας μου. 

Σταματάω τις κινήσεις μου μερικά χιλιοστά μακριά από το πρόσωπο της θέλοντας να δείξω την δύναμη μου σ'αυτή την φιγούρα που με βασανίζει εδώ και έναν χρόνο, μα τα μελί της μάτια φανερώνουν κάτι διαφορετικό. Αληθινή ψυχή. 

"Είσαι αληθινή;" η ερώτηση ανόητη, ξεφεύγει δίχως την συγκατάθεση μου. Αυτή τη στιγμή θέλω να χτυπήσω την παλάμη μου στο μέτωπο μου αλλά δεν επιχειρώ τίποτε όταν η μελωδική φωνή της αντηχεί στα αυτιά μου. Όπως σε κάθε παραίσθηση. Η φωνή είναι ολόιδια.

"Τι;" λέει και αρπάζω βίαια τον λαιμό της θέλοντας να κάνω ξεκάθαρη την θέση της. Δεν μπορώ να της επιτρέψω να με τιμωρεί άλλο. Αρκετά έχω ανεχτεί. 

Τα μάτια της γουρλώνουν και το δικό μου βλέμμα σκληρό, θέλοντας να κάψω κάθε της ανάμνηση . Δεν θέλω να με επισκέπτεται άλλο. Δεν μπορώ να αντέξω ένα φάντασμα στην ζωή μου.