*Τα ονειρα της Μελτ*

.Chapter 34.

"Ένα αναπάντεχο γεγονός"

~Μελτ~

Ανοίγω τα μάτια μου και οι πρωινές ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω μου.
Πιάνω το κινητό μου για να δω την ώρα...

Ωχ έχω αργήσει στο σχολείο...

Σηκώνομαι σε δευτερόλεπτα, πετάω ότι βρω πάνω μου και παίρνω γρήγορα την τσάντα μου που δεν κοίταξα καν να δω τι βιβλία έχει μέσα.

Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και πριν προλάβω να βγω από την πόρτα ακούω την φωνή της Αμελια.

-Πού πας έτσι Σαββατιάτικα; μου λέει και εγώ μένω να κοιτάω για λίγο την πόρτα σαν χάνος.

Αφού κάνω μια αργή στροφή την καρφώνω με το βλέμμα μου.

-Ξέχασες πως σήμερα είναι Σάββατο σωστά;λέει και εγώ βάζω το χέρι μου στο κουτελο μου.
-Μπαινει η άνοιξη και έχω αποσυντονιστεί...,απολογούμαι...

Αφού πάρω να φάω κάτι για πρωινό αποφασίζω να περάσω από το σπίτι της Εβελιν και του Μπιλ.

Παίρνω λοιπόν ένα μικρότερο τσαντάκι αυτή τη φορά και ντυνομαι καλύτερα και όχι σαν τον λετσο όπως πριν.

Στον δρόμο παρατηρώ πως έχουν φυτρώσει τα πρώτα λουλούδια στα δέντρα και στους κήπους.

Πάντα μαρεσε ο τρόπος που όλα γεννιουνται αυτή την εποχή παρόλο που με πιάνουν οι αλλεργίες μου.

Και κατά φωνή.

-Αψου! Τσιριζω. Πάντα γέλαγαν με το φτερνισμα μου γιατί είναι σαν να φταρνιζεται γατί.
-Γιτσες πριγκίπισσα! Ακούγεται μια αντρική φωνή και εγώ πετάγομαι.
-ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΒΙΑΣΤΗΣ ΈΧΩ ΣΠΡΈΙ ΠΙΠΕΡΙΑΣ!!!!!! λέω και εμφανίζεται πίσω από ένα αυτοκίνητο ο Πίτερ γελώντας.

-Την επόμενη φορά που θα σε δω θυμησε μου σου ρίξω λίγο από το σπρέι μου... Του λέω και εκείνος απλά με παίρνει αγκαλιά αγνοώντας το κράξιμο.
-Μου έλειψες... Είναι το μόνο που λέει και εγώ τον κοιτάω μέσα στα μάτια.
-Εμένα καθόλου! Απαντάω γελώντας και εκείνος κατσουφιαζει.