Walking The Wire (In het Nederlands)

|1|

Midtown School voor Wetenschappen en Technology was Eloises ouders droom middelbare school. Ze gaapten altijd naar het grote gebouw, het perfect gemaaid, groen voetbalveld en de wonderbaarlijke studenten die op de middelbare school aanwezig zijn met bewondering. Ze werkten hard voor jaren met aspiraties voor haar, hun enige kind, om naar die school te gaan wanneer ze oud genoeg was. Ze lieten haar over flash-kaarten gaan en vergelijkingen maken voor ze mocht eten. Ze zorgden ervoor dat ze wist dat academici altijd eerst kwam, dan al het andere dat een normaal kind van zou moeten genieten. Zoals vrienden. Speelgoed. Plezier.

Wat ze niet wisten was dat al het forceren van kennis in haar hoofd nog voordat ze kon lopen, maakte een wrok voor leren en school diep groeien in haar. Het maakte haar met opzet haar toetsen falen en weigeren om huiswerk in te leveren.

Het zou een onderschatting zijn om te zeggen dat haar ouders teleurgesteld waren.

Omdat ze niet het wonderkind was zoals haar ouders haar hebben opgevoed, werd ze niet toe gelaten op Midtown in het luxueuse Forest Hill, New York. Ze had, daarentegen, een andere school kunnen bijwonen gewoon een stad voorbij: Park East High. Het zit niet vol met rijke, slimme kinderen zoals haar ouders wilden. Ze spraken altijd laag over de leerlingen in Park East, maar ze begrijpen niet dat de meerderheid van de leerlingen of invalide zijn, of uit een moeilijke familie en buurt komen uit Queens, of ze financiële problemen hebben. Het is niet de leerlingen hun schuld dat ze niet veel hoop hebben voor hun toekomst en rijke ouders om ervoor te zorgen dat hun dromen uit komen.

Ondanks dat de school geen chique lunch, verkoopautomaten, leerkrachten die langer dan een jaar blijven of een turnzaal met alle vloerplanken die aan de grond vast gemaakt zijn hebben, Eloise zou het niet ruilen voor Midtown. Ze is liever omringd door leerlingen met verhalen en personaliteiten dan leerlingen die bevoorrecht zijn buiten hun begrip en klagen over alles wat niet uitkomt.

Als Eloise haar piepende kluisje aan het sluiten is op het einde van de dag, stopt ze haar bruin haar achter haar oor. Ze draait bij het geluid van mensen die voorbij lopen.

Het zijn Luis en Elena Rodriguez. Eloise heeft Luis in haar aardrijkskunde les en Elena in haar scheikunde les. Eloise glimlacht naar de tweeling en zwaait.

"Tot morgen jongens", zegt ze vriendelijk.

Elena zwaait en Luis knikt gewoon.

"Ja, zie je."

"Heb een goede, Eloise", glimlacht Elena terug.

"Jij ook."

Ze verdwijnen achter de hoek en ze trekt haar rugzak over haar schouders en gaat naar buiten.

Haar sneakers raken de gekraakte linoleumvloer. Ze passeert nog een paar andere leerlingen, knikkend en glimlachend naar hen. Ze lachen allemaal terug.

Ze stapt uit de voordeuren en betreed het winderige Queens buitenshuis. Terwijl ze opkijkt naar de blauwe, onbewolkte hemel, dankt ze god voor de helder schijnende zon omdat het zo goed voelt op de huid die haar shorts tonen. Het is niet elke dag dat ze shorts buiten kan dragen.

Haar wandeling naar huis is iets lang, ongeveer een uur van haar dag, maar ze heeft geen nood om te klagen. Sommige kinderen moeten de hobbelige bus nemen en andere moeten wandelen door de ruige straten. Ze heeft geluk dat ze op een leuke straat leeft waar er ongeveer twee keer per week een overval is in de plaats van elke minuut.

Eloise maakt het tot haar appartementencomplex en gaat met de lift tot de zesde verdieping, rechtdoor de hal naar haar ouders hun appartement.

Als ze haar sleutels uit haar achterzak haalt, biept de lift en de deuren openen nogmaals. Een tiener loopt in de hal. Hij houdt een grote LEGO Death Star vast en komt haar weg.

"Dat is cool", zegt ze als hij haar passeert.

De jongen stopt met lopen en blikt achter hem om te checken of Eloise tegen hem aan het praten is. Het is een beetje raar, aangezien ze de enige op de gang zijn, maar dat zegt ze niet.

Hij kijkt terug naar haar en bevriest een soort van. Hij weet niet wat te zeggen.

Eloise stopt haar haar achter haar oor. "Hoelang duurde het om die te bouwen?" vraagt ze.

Hij springt uit zijn verbazing en stottert: "O-oh, uh, het ... het duurde niet zo lang. Maar een paar uur." Hij knikt naar de deur naast de hare. "Ik kwam om het af te werken met P-Peter, mijn vriend."

Ze knikt en glimlacht vriendelijk, proberend om zijn onkunde te verzachten. Het werkt niet echt.

"Oké, wel ik zie je nog. Ik ben Eloise, trouwens."

Zijn lippen verspreiden in een glimlach. "Ik ben Ned."

"Wel Ned, het was leuk om jou te ontmoeten." Eloise opent de deur. "Veel plezier met het afmaken van je Death Star met je vriend."

"Ja, j-jij ook."

Wanneer ze de deur sluit, hoort ze Ned aan de andere kant tegen zichzelf mompelen.

"Jij ook? Ugh, waarom ben ik zo slecht in praten met meisjes?"

Eloise grinnikt zachtjes, geamuseerd, en stapt verder in het appartement. Ze passeert de keuken en neemt een zak M&M's mee op de weg naar haar kamer.

Ze is alleen thuis tot het avondeten, maar zelfs wanneer haar ouders thuis komen van werk, ziet ze ze niet vaak aangien ze direct uitgaan om te eten. De rest van de avond is vol met pop liedjes die cool waren tot een paar jaar geleden en ijs als avondeten.

Ze is een nieuwe portie vanille ijs aan het opscheppen wanneer er een crash komt van de volgende deur. Ze fronst en blikt naar de muur die de twee appartementen van elkaar scheid, maar geeft geen tweede gedachte en gaat terug naar haar ijs.

-------------------------------------------------

Nogmaals dit is niet MIJN verhaal maar van KateAnn21

Ik vertaal gewoon naar het Nederlands!

Het liedje bovenaan is Catch Fire van 5 Seconds Of Summer