Walking The Wire (In het Nederlands)

| 2 |

Elena Rodriguez en Lucy Carter zitten naast Eloise bij de lunch. Ze hebben beide een bevlekt school lunch dienblad voor zich met een vette pizza op elk.

"Hey", groet Eloise, terwijl ze een chipje in haar mond steekt. Haar gebruikelijke lunch bestaat uit een zak chips en een drankje en vandaag was geen uitzondering. Ze is, daarentegen, gestopt bij een tankstation en kocht een heerlijke reep Snickers die ze nog moet verslinden.

Elena glimlacht terug: "Hey."

Lucy kreunt en legt haar hoofd dramatisch op de tafel. Eloise haalt haar wenkbrauw op naar Elena.

Ze zucht:" We hebben morgen een toets Engels."

"En ik heb geen idee waar het zelfs over gaat", voegt Lucy toe, terwijl ze plots rechtop zit. Ze blaast een lok van haar krullend, zwart haar uit haar gezicht. "Maar het is wat dan ook, denk ik. Ik bedoel, het is niet alsof ik naar college ga en een heel succesvolle zakenvrouw ga worden. Ik ga gewoon al werkend in de McDonalds eindeigen voor de rest van mijn leven."

Elena haalt haar schouders op:" Dat is niet zo erg, ze betalen goed." Ze pakt haar slappe pizza op en bijt erin.

Lucy keek boos naar haar pizza. "Ugh, ik wel zelf niet eten op dit moment, ik ben zo gestresseerd." Ze duwt haar dienblad naar Elena. Ze pakt de pizza van Lucy's dienblad en legt het op de hare

Eloise ziet de walging op Elenas gezicht als ze op haar eten kauwt. Haar familie leeft op de armoedegrens en ze heeft vijf andere broers en zussen, dus lunch is het enige maal dat ze te eten krijgt sinds de school het gratis geeft aan leerlingen de het zich niet kunnen veroorloven. Eloise biedt haar haar chocoladereep. Elena haar gezicht klaart op.

"Wil jij het niet?" vraagt ze.

Eloise haalt haar schouders op:" Niet echt. Neem maar."

Ze neemt de chocolade graag en ontpakt het.  Eloise draait zich naar Lucy die nog steeds aan het mopperen is.

"Ik kan je helpen studeren als je wilt", stelt ze voor en kijkt dan tussen har twee vrienden. "Allebei. Ik na die klas vorig jaar."

"Dank je, strever", ademt Lucy uit, enigszins opgelucht. "Ik weet niet hoe te studeren en ik weet niet eens wat te studeren."

Elena slikt een beet van haar chocolade reep in. "Ik moet werken direct na school."

"Hetzelfde", zegt Lucy, "Ik kom er niet af tot 8:30."

Eloise schudt de zak et chips in haar hand voor er in te gaan voor nog een. "We kunnen afspreken aan de bibliotheek op 1st Avenue om 9 uur als dat werkt." Ze likt het zout van haar vingers voor ze af te vegen aan een dun papieren zakdoekje. "Ik kan snacks binnen smokkelen en dan is het een schattige, kleine studiedate."

Lucy balkt. "Gast, je bent serieus de beste."

                                                

Eloise controleerde het bord naast de bushaltebank om te zien wanneer de volgende bus zou moeten komen, maar wanneer ze zich realiseerde dat die niet zou komen voor nog een uur, besloot ze om te stappen naar de bib.

Het is donker, het enige licht dat komt, is van de straatlichten en de doffe lichten uit een paar ramen. Haar rugzak hangt oer aar schouder en stuitert een beetje als ze stapt. Ze trekt haar jas strakker tegen haar lichaam, dankbaar dat de nacht geen bevriezende wandeling brengt. De lucht is koel, maar het voelt goed als ze doorgaat in haar jeans en lichte jaas.

Opeens is er woosh en een flits van rood en blauw voor haar ogen. Ze springt naar achteren en valt op haar achterste met een piep.

Eloises hand duikt meteen in haar zak en trekt er pepper spray uit, maar als ze mikt en kijkt naar de persoon voor haar, worden haar ogen groter.

"Wtf Spider-Boy?"

De goed bekende buurtenheld voor haar laat zijn schouders zakken. Eloise heeft hem eigenlijk nog nooit eerder gezien, maar ze zag wel artikels in de krant en de YouTube video's. Waar de meeste meisjes een crush op de held hebben, is zij gewoon verward over het plakkende goedje dat uit zijn polsen schiet. Het kan niet natuurlijk zijn.

De jongen in het spandex pakje zucht. "Het is Spider-Man." Dan, tegen zichzelf, mompelt hij: "Waarom noemt iedereen mij Spider-Boy?"

Eloise schraapt haar keel. Zin gemaskerd hoofd draait en hij kijkt naar haar. "Oh! Natuurlijk!" Hij steekt zijn hand naar hem uit en ze neemt het, om hem naar haar voeten te laten helpen.

Eloise borstelt zichzelf af en stopt de pepper spray weg.

"Ik wou je niet laten schrikken, het spijt me heel erg", haast Spider-Man. "Ik zag je gewoon alleen lopen, wat niet echt slim is trouwens aangezien het al laat is en er gelijk een stel creeps op deze straat zijn." Hij pauseert. "Wacht, waarom ben je op deze straat alleen aan het lopen laat in de avond?"

"De enige 24-uur bibliotheek is deze kant op", antwoordt ze, al kijkend naar de misdrijf bestrijder voor haar met interesse. Zijn stem klinkt jong-- hij kan niet jonger zijn dan haarzelf.

Hij draait zijn hoofd. "Er is een bib die 24 uur lang open is?"

Ze kruist haar armen en knikt.

"Huh. Karen, herinner me hier later aan", praat hij.

Eloise fronst verward. Wie is Karen?

Spider-Man herinnert opeens het meisje dat daar staat en stapt naar voren. "Kan ik ... kan ik je met je naar de bib stappen?"

Eloise glimlacht. Hij is zo vriendelijk als de kranten hem maken. "Tuurlijk. Bedankt."

Ze toont de weg als ze de straten straat na straat afwandelen. Onderweg vertelt Spider-Man haar verhalen over een paar misdaden die hij vocht. Het is soort van schattig, luisteren naar hem en kijken hoe hij sommige dingen toont. Hij doet een perfect salto tegen de muur en dan acteert hoe hij het schild van Captain America zou gestolen hebben.

Na een verhaal over een oude vrouw die hem een churro koopt, zegt hij:" In elk geval, sorry dat ik je oor eraf praat." Eloise wil zeggen dat het goed is, echt, omdat hij hij grappig en schattig is, maar dan praat hij weer. "Naar welke school ga je?"

Ze trekt aan de bandjes van her rugzak op haar schouders. "Park East. En jij?" Vanbinnen hoopt ze dat hij geen grapjes maakt over haar omdat ze naar zo een vervallen school gaat.

Hij negeert haar vraag met opzet en zegt:" Waar is dat? Ik denk niet dat ik ervan gehoord heb."

"Waarschijnlijk niet." Ze haalt haar schouders op. "Het is een paar buurten verder van die rijke middelbare school Midtown. Je weet wel, waar alleen genieën in geraken."

Hij knikt. "Ja, oké."

Ze komen aan bij de bib. Eloise ziet Lucy en Elena van het raam vooraan aan een tafel zitten meet hun notities al verspreid over de houten tafel.

Ze draait naar Spider-Man. "Het was leuk je te ontmoeten, Spider-Man."

Hij zet zijn handen op zijn heupen. "Jij ook." Hij krabt de achterkant van zijn nek. "Ik, uh, ik kreeg je naam niet?"

"Eloise Jones."

Ze kan zich inbeelden hoe hij lacht en haar naam stil binnensmonds herhaalt, om het uit te proberen. Het is niet de bedoeling dat ze zijn gefluister hoort, maar dat doet ze en ze vindt het innemend. Spider-Man knikt. "Ik zie je nog dan, Eloise. Blijf veilig."

En dan is hij weg, al slingerend van gebouw tot gebouw tot hij verdwijnt.

Ze staat daar op het lege voetpad voor een volle minuut voor ze zich omdraait en de warme bib binnenloopt. Ze ziet Lucy en Elena aan hun tafel. Ze kijken naar haar op wanneer ze aan de tafel komt.

Eloise zet haar handpalmen tegen de tafel en zegt:" Jullie raden nooit wie ik net ontmoet heb."

---------------------------------

Liedje bovenaan: Walking in the Wind by One Direction