The Vampire King

Hoofdstuk 24

Bloed, zo veel bloed. Ik voelde zijn bloed door mijn aderen stromen. Ik voelde me nog sterker worden, zo sterk dat het bijna eng werd. Bijna. Ik haalde langzaam mijn hoektanden uit zijn nek en keek hem in zijn mooie ogen aan. Een scheve glimlach zat er op zijn gezicht, maar ergens in die mooie ogen zag ik een vleugje trots. Langzaam liet hij mijn handen los en pakte mijn heupen vast. Ik liet een van mijn handen in zijn haar verdwijnen en de ander legde ik op zijn wang. Ik voelde hoe hij me dichterbij hem trok en al snel lagen onze lippen op elkaar. De kus was diep en snel, net toen we de kus nog dieper wouden maken hoorde ik gekuch van mijn vriendin. In een snelle beweging had ik Daray onder uit geschopt en vast gepind. ''Ik wil even wat dingen vaststellen. Wat er net gebeurde was een foutje en gaat niet nog een keer gebeuren. Ik wil dat je altijd en overal sowieso tien meter bij mij en Kate vandaan blijft. Als je iets tegen ons moet zeggen schreeuw je het maar door de gang of schrijf je het op. En als Kate of ik niet goed worden behandeld, of we voelen ons niet op ons gemak dan mogen we weg gaan. Niemand en ik herhaal NIEMAND mag ons dan tegen houden. Begrepen?'' Daray keek me even aan en begon toen te lachen. Ik rolde mijn ogen en liet hem los. ''Hou op met lachen en geef me je woord dat je doet wat ik je net heb verteld.'' Ik stond op en ging bij Kate staan die inmiddels uit de auto was gekomen. Langzaam stopte Daray met lachen en kwam hij overeind. Hij klopte zichzelf af en keek me toen voor een seconde aan. Het volgende moment stond hij voor me en prikte een naald in mijn nek. Kate gilde en deed een stap achteruit. ''O mijn lieve, lieve Emily. Je bent van mij, hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?'' Ik voelde mijn oogleden zwaar worden, maar vocht er tegen met alles wat ik in me had. Ik pakte Daray bij zijn keel en probeerde hem te wurgen, maar ik kon mijn vangers nog niet eens krommen. Al snel kon ik mijn oogleden niet meer open krijgen en had ik geen kracht meer over om nog te blijven staan.

Snel, je moet snel zijn. Je kan niemand meer vertrouwen. Ik moet Kate vinden. Ik moet een manier vinden om weer mijn oude ik te worden.

Telkens opnieuw schoten die gedachtes door mijn hoofd, ik kon niks doen. Ik kon aan niks anders denken, vier gedachtes telkens opnieuw. Ik werd er langzaam gek van. Waarom kon ik mijn ogen niet openen? Waarom kon ik niks doen? Ik zat vast in mijn gedachtes, ik moest een weg zien te vinden om hier weg te komen. Maar hoe?

Snel, je moet snel zijn. Je kan niemand weer vertrouwen. Ik moet Kate vinden. Ik moet een manier vinden om weer mijn oude ik te worden.

Geschreeuw, ik weet niet of het van mij was, of van iemand anders. Maar het hield maar niet op, het werd steeds hoger. Het deed pijn, zoveel pijn. Het geschreeuw was nu zo hoog dat het meer een hoge toon was, maar zo snel als het was gekomen was het ook weer verdwenen. En toen was er licht.

Ik knipperde een paar met mijn ogen en toen zag ik silhouette. Snel keek om me heen opzoek naar mensen. Toen ik er zeker van was dat niemand in de kamer was gooide ik de dekens van me af en stond ik op. Hoelang was ik buitenwesten, hoelang zat ik al weer gevangen in dit kasteel. En waar waren mijn kleren? Snel pakte ik het laken en sloeg het om mijn lichaam. Serieus wie had mij uitgekleed, waarschijnlijk Daray. Alleen al van die gedachte werd ik geïrriteerd. Ik scande de kamer voor kleren of dingen die ik herkende, maar ik herkende niks en er waren ook geen kleren. Ik liep naar de grote kast naast de spiegel en zocht naar kleren, maar er hing of lag niks in de kast. Waarom zou je een klerenkast in je kamer hebben met geen kleren erin? Ik liep naar de badkamer en zocht naar ondergoed of iets wat ik als wapen kon gebruiken. Ik vond een scheermesje en haalde het mesje eruit. Ik liep de badkamer uit en was meteen gealarmeerd toen ik Daray in de kamer voelde. Ik wist dat hij achter me stond en draaide mezelf zo snel mogelijk om. Ik duwde het mesje richting zijn gezicht, maar hij pakte mijn pols vast met een hand. Ik zag dat ik een flinke kras op zijn gezicht had gemaakt en hoe een paar druppels bloed van de kras naar beneden rolde. Hij veegde de druppels bloed met zijn duim weg en likte zijn lippen. In een snelle beweging had hij me tegen de muur aangedrukt met een been tussen de mijne. ''Goeie morgen zonneschijn.'' Ik greep met mijn vrije hand naar zijn keel, maar hij greep naar de deken. Ik pakte zijn hand vast en keek hem met samen geknepen ogen aan. ''Geen goeie morgen terug, dat is nou jammer.'' Hij rukte aan de deken ondanks mijn kracht. De deken viel en het enige wat ik kon doen was zijn hoofd omhoog duwen. Paniek rolde van me af en snel keek ik om me heen. Daray had nog steeds mijn hand vast en met mijn andere hand had ik zijn hoofd vast. Ik kon geen kant op, als ik zijn hoofd los liet kon ik de dekens pakken, maar wie weet wat hij dan zou doen. Als ik zijn hoofd niet los liet dan zouden we hier nog wel uren kunnen staan. Ik schrok van een hand op mijn heup en keek er naar. "Haal je hand van me af en draai je om!'' Een diep gegrinnik kwam van uit zijn borst, maar hij deed wat ik zei. Hij liet me los en draaide zich om. Snel pakte ik de dekens en sloeg ze weer om mijn lichaam. Ik zocht snel naar een uitweg, maar Daray draaide zichzelf alweer om en plaatste zijn handen naast mijn hoofd. ''Dus lekker geslapen?''

Sorry, sorry, sorry voor het hele lange wachten. Ik ga door een hele moeilijke periode, maar ga weer proberen te schrijven. Ik ga dus nog steeds verder schrijven, maar zoals je al hebt gemerkt gaat dit heel langzaam. Maar ik doe mijn best.

Veel lees plezier iedereen!!