Incompleet

40

52.2950° N, 4.9573° E – 17.12, 20 december 2020

'Goedemiddag', de arts schudt Eva en Wolfs de hand en glimlacht vriendelijk naar Isa die al bijna heel de dag bij Liv op bed zit. 'Wij willen Liv zo meteen extuberen. De longfunctie herstelt voorspoedig en het gif is volledig uit haar systeem verdwenen. Het lijkt er op dat ze sneller herstelt dan in Frankrijk op het eerste oog voor mogelijk werd gehouden. Het is echt een vechtertje', Wolfs knijpt zachtjes in Eva's hand. 'Dit kan best heftig zijn om te zien, maar aan jullie het besluit om er wel of niet bij te blijven', legt hij uit. 'Ik blijf', Isa gaat rechtop zitten en slaat zelfverzekerd haar armen over elkaar. 'Nou, dat denk ik niet, Ies', 'maar pap...', haar vader kijkt haar waarschuwend aan. 'Sorry, Isa, maar alleen papa en mama mogen er bij zijn', vertelt de verpleegster die Liv onder haar hoede heeft. Ze zucht diep en maakt aanstalten om van het bed te komen. 'Eef?', vragend kijkt hij haar aan. 'Ik blijf wel, ga jij met Isa mee?', hij knikt. Ze weten goed van elkaar hoe ze omgaan met dit soort situaties. Het zou Wolfs' hart breken als hij moest toekijken hoe ze met zijn meisje bezig zijn, ook al voelt ze er niets van. 'Dan gaan we dat nu gelijk doen, des te eerder kunnen we haar wakker gaan maken', Eva knikt dankbaar. 'Mag ik...', Isa kijkt de verpleegster vragend aan. 'Natuurlijk', glimlacht ze. 'Snel wakker worden nu, als je door onze eerste kerst samen heen slaapt dan... Dan ben je nog niet jarig', ze drukt een kus op haar zusjes wang en kruipt nog even dicht tegen haar moeder aan. 'Het komt wel goed, lief', ze drukt een kus op haar voorhoofd. 'Tot zo hè, lieffie. Even sterk zijn nu', Wolfs drukt nog een kus op Livs voorhoofd en loopt dan naar zijn andere dochter die nog steeds aan Eva vastgeplakt zit. 'Weet je het zeker?', fluistert hij terwijl hij haar dicht tegen zich aantrekt. Ze knikt en maakt zich los, 'ik zie jullie zo weer', ze kust hem zacht op de lippen en glimlacht geruststellend. 'Kom, lieverd', hij wrijft even over Isa's rug en samen lopen ze de kamer uit. 'U mag daar gaan staan en haar hand vasthouden, maar het kan zijn dat we u vragen aan de kant te gaan', vertelt de arts haar. 'Oké', ze pakt Livs hand stevig vast en houdt haar adem in.

52.2950° N, 4.9573° E – 21.34, 20 december 2020

'Hé', fluistert de verpleegster. 'Hé', ze loopt stilletjes richting het bed. 'Ze doet het goed hoor', ze ziet gelijk hoe hij een beetje ontspant. 'Zullen we eens even kijken of Liv op ons reageert?', hij knikt. Ze voert wat testjes uit en alle reflexen lijken in orde te zijn. 'Haar pupillen reageren ook prima', ze steekt het lampje weer in haar borstzak. 'Ik ga nu even haar gezicht naar mij toe draaien en dan wil ik graag dat je haar naam noemt, goed?', hij knikt. Voorzichtig legt ze haar handen om Livs hoofd en draait het naar zich toe, waarna ze hem een knikje geeft. 'Liv, lieverd, papa houdt zoveel van jou', als het meisje haar gezicht naar het geluid draait, rolt er een traan over zijn wang. 'Heel goed, lieverd', hij drukt een kus op haar voorhoofd en de verpleegster kijkt glimlachend toe. 'Ik ga de slaapmedicatie nog wat afbouwen. Als het goed is zal ze binnen een paar uur ontwaken', opgelucht haalt hij adem. 'Dankjewel', hij voelt de tranen achter zijn ogen prikken. Hij ziet hoe de verpleegster haar blik verplaatst naar het bed naast Liv, waar Eva en Isa rustig liggen te slapen. 'Ik weet dat ze om acht uur naar huis had gemoeten, maar ik...', 'het is eigenlijk niet de bedoeling, maar je kan Isa wel laten liggen hoor. Kan geen kwaad voor een nachtje', onderbreekt ze hem. 'Dank je wel, dat is fijn', hij werpt haar een dankbare blik toe en gaat weer bij zijn dochter zitten. 'Jullie zijn een prachtig gezinnetje', knipoogt ze. 'Bedankt, ik ben de koning te rijk met al m'n meiden', hij glimlacht trots. 'En terecht, ze zijn prachtig, stuk voor stuk', hij knikt, waarna de vrouw hem achterlaat met een gelukzalig gevoel. 

52.2950° N, 4.9573° E – 00.52, 21 december 2020

Zonder Isa wakker te maken stapt ze uit het bed. De nachtzuster heeft net haar ronde gemaakt en haar doen ontwaken. Als ze Wolfs met zijn hoofd op Livs bed ziet liggen, verschijnt er een glimlach rond haar mond. Ze wil hem net wakker maken, zodat hij een comfortabelere positie aan kan nemen als ze een zacht gekreun hoort. 'Liv?', ze loopt naar de andere kant van haar bed. Ze ziet beweging achter haar gesloten oogleden. Ze haalt zachtjes een hand door haar haren en drukt een kus op haar voorhoofd. Het meisje probeert haar ogen te openen en brengt haar hand naar het zuurstofmasker. Eva pakt voorzichtig haar hand vast en het meisje opent haar ogen. 'Oh liefje', de tranen rollen over haar wangen. Ze ziet de paniek in haar ogen en voelt hoe ze haar hand los wil maken. 'Liv, je hebt een zuurstofmasker op', het meisje raakt verder in paniek en Eva besluit het masker zachtjes wat van haar mond te halen. 'Sssh, het is al goed', ze wrijft zachtjes over haar wang. Ze ziet de paniek in haar ogen langzaam verminderen. 'Heb je genoeg lucht?', het meisje knikt. 'Mam?', haar stem klinkt hees en dun, maar dat maakt Eva niets uit, 'is iedereen oké?'. Er verschijnt een waterige glimlach op haar gezicht en ze knikt. Opgelucht haalt Liv adem, waarna ze vermoeid haar ogen weer sluit. Plots voelt ze zijn veilige armen om haar middel. 'Wat heb jij toch sterke kindjes gemaakt', fluistert hij. 'Ik heb een beetje hulp gehad', ze brengt haar hand naar zijn wang. Langzaam open Liv haar ogen weer, glimlachend kijken ze naar hun dochter. Ze zien dat ze iets wil zeggen, maar dat het niet wil lukken. 'Later lieverd, ga maar lekker uitrusten', hij knijpt zachtjes in haar hand. 'Lekker slapen, liefje', fluistert ze, 'mama en papa houden zoveel van jou'. Met een kleine glimlach om haar mond sluit ze haar ogen weer.

Ik dacht, ik publiceer gewoon nog een hoofdstuk. Gewoon omdat het kan. En omdat ik een rotdag heb en schrijven altijd alles beter maakt. De vorige was een beetje sad en deze eindigt veel beter. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden!