n̶e̶v̶e̶r̶ ̶l̶o̶s̶e̶ ̶h̶o̶p̶e̶ ̶|̶|̶ ̶g̶x̶g̶

2҉

Kolejne dni mijają a ja siedzę tu sama. Zapomniana przez społeczeństwo topię się w swoich myślach, bez szansy na ratunek. Wspominam czas, spędzony z Tobą. Te chwile, których wtedy miałam pod dostatkiem. Chwile, których tak bardzo mi brakuje.

Kiedy już prawie sięgałam dna, Ty mnie znalazłaś. Wyciągnęłaś z tego, pokazałaś mi jak cieszyć się z życia pomimo wszelkich przeciwności losu.

Czasem wykorzystuję twoje rady. Uśmiecham się, mimo, że mi ciężko. Myślę o dobrych rzeczach. Myślę o Tobie. I wiesz co? Nawet mi się udaje. Te momenty, w których śmieję się do siebie jak opętana uświadamiają mi, że jestem zdrowa. To oni się mylą. Nie powinno mnie tu być. Powinnam być koło Ciebie.

Ale czy teraz czasem nie zbliżam się ponownie do tego bagna, które kiedyś sięgało mi do kostek? Czy nie tkwię w nim już po kolana?