AT YALANINI || TAMAMLANDI

- 10 -

Cumartesi olduğundan bu gün okul yoktu ve açıkcası çok mutluydum.Annem bir kaç günlüğüne evde olmayacaktı."Canım babacığım"ı unutmak için kafasını toplamalıydı.Bu yüzden tatile gitmişti ve eğer bir sorunum olursa diye de komşulara emanet edilmiştim.

Sabah uyandığımdan beri ders çalışıyordum ve artık kafam basmıyordu.

Saat neredeyse 5 olacaktı ve başım o kadar ağrıyordu ki her an beynim duracakmış gibi hissediyordum,ihtiyacım olansa sadece hava almaktı.

V yakalı beyaz bir elbise ve bir kaç takı taktım.Saçlarımı bu sefer özgür bırakacaktım.Hafif bir makyaj ve parfümle artık mağara adamına benzemiyordum.Nasıl göründüğüm umrumda değildi sadece insan içine çıkılabilir durumda olsaydım yeterliydi.

Evimize çok yakın olan bir kafe vardı.Pek kafe sayılmaz aslında hem de park'tı ama kafe olarakta kullanılıyordu.Manzarası o kadar güzeldi ki insan tüm dertlerini unutacak hale geliyordu.En sevdiğim kısımsa burayı çok az kişinin bilmesiydi.Ve ben bu gece buraya Güneş'in batışını izlemek için gelmiştim.

Önce yemeğimi sonra kahvemi bitirdikten sonra kalkma vaktim gelmişti çünkü birazdan saat neredeyse 8 olacaktı.Hesabı ödeyip parktan ağlayarak çıkan çocukları izliyordum.Ay çok dikkatimi çekmişti.Bana gökyüzü gözlüm'ü hatırlatıyordu.Yine.

Bir kaç dakika da Ay'ı izledikten sonra derin nefes aldım ve eve doğru yürümeye başladım.Sokak lambalarının ard arda dizlişi gözlerimi kamaştırıyordu.Birden kaskatı kesildim.Bacağımda bir el'i hissetmemle duraksadım.Bağırmak istedim fakat olmadı.Eliyle ağzımı öyle kapatmıştı ki nefes alamıyordum.Göğüs kafesim yerinden çıkacak gibiydi.Neredeyse ölüyordum.

"Orospu çocuğu"

Bacağımdan ve ağzımdan el çekildiğinde yere yığılmıştım.Dizlerim sızlıyordu

Gözlerimi açtığımda Gökyüzü'mü gördüm.Bana korkuyla bakıyordu.Yüzü gözü kan içinde kalmıştı sevdiğimin.

Saçlarıma uzun uzun öpücükler konduruyor,sanki bir daha nefes alamayacakmış gibi kokumu içine çekiyordu.

"Benim kızımı çok üzmüşler,çok kırmışlar"

kendimi babasının sevgisine ihtiyacı olan küçük kız çocuğu gibi hissediyordum.Sanki olayın şokundan yeni uyandım ve hıçkırıklara boğuldum.O gün Gökyüzü'mün kolları arasında ağladım.

"Sana dokunmaya kıyamıyordum ben,ne yaptılar sana Yıldız çiçeği'm?"

"Beni çok kırdılar Yıldız çocuk,sensiz çok kırıldım Gökyüzü'm"

Artık saçlarımla oynamayı kesmişti.Bir cesaret edip gözlerine bakmayı denedim.Gözleri dolmuştu

"Hassiktir,hatırlıyorsun"

"Kendimi unuturum ama bu gözleri asla Yıldız çocuk.Bana inanmalıydın"

"Hatırlıyor,hatırlıyor"

Şoktaymış gibi durmadan tekrarladı

"Hatırlıyorsun,hiç unutmadın"

Ya ben bir az ağlayıp gelicem
öbtüm