Lost in Teen wolf

11

Elena Smith pov

Uitgeput laat ik me op het bankje in Scott zijn achtertuin vallen. Flashbacks schieten door mijn hoofd en een schuld gevoel borrelt in me op.

'Misschien moeten we dit niet doen.' Het is een mannen stem. Ik spits mijn oren en luister naar hun gesprek. 'Kom op zeg, ze hebben die poema al gevangen, wees niet zo'n mietje.' Zegt een andere stem. Langzaam sluip ik op ze af. Een diepe grom rolt over mijn lippen en ik weet dat ze het kunnen horen. 'Wat was dat?' Zegt de eerste stem nu paniekerig. Nog een grom. 'We moeten hier weg!' 

Mijn ogen gaan naar mijn handen, ik probeer de schade wat minder te maken maar het lukt niet. Nu zitten ook mijn kleren onder. Langzaam worden mijn nagels langer en ik kijk er gefascineerd naar. 

'Laat ons gaan! Laat ons gaan!' Mijn handen drukken op de wond in de buik van zijn vriend. 'Hou vol, hou nog even vol.' Fluister ik terwijl ik de telefoon over hoor gaan. '911 wat is uw noodgeval?' 

Melissa zal straks wel thuis komen. Ook zij heeft nu alles mee gekregen. Ze kwam mee in de ambulance. Ze vroeg nog wel of ik met haar mee wilde komen, maar ik kon het niet.

Mijn hoofd schiet omhoog als ik hoor dat een hart stopt met kloppen. 'Shit! Shit! Shit!' Roep ik en ik verlaat de man op de grond. Ik ren naar zijn vriend en begin met reanimeren, maar het is tevergeefs. Hij is al dood gebloed. De ander maakt een gorgelend geluid en direct ren ik terug naar de man. In de verte hoor ik de sirenes.

Hij gaat me nooit met rust laten. Hij zal net zo lang door gaan tot dat ik uit de weg ben geruimd. Ik had hem nooit moeten confronteren, ik had het moeten laten gaan, ik had mijn mond moeten houden. De stilte wordt verstoord door een auto dat met piepende banden stil gezet wordt. Ik hoor hoe Melissa uitstapt en naar de voordeur rent. 'Elena?' Roept ze door het huis. Langzaam kom ik overeind en stap door de achterdeur naar binnen. Zodra ze me ziet loopt ze met grote passen op me af en knuffelt ze me. Voor ik het weet verlaten snikken mijn mond en ik krijg maar vaag mee hoe Melissa me naar de bank loodst. 'Sst, het is oké. Vertel maar gewoon rustig wat er gebeurd is.' 'Ik- ik was gewoon aan het wandelen, toen ik ineens een gil hoorde van een man. Ik dacht niet na en rende er gelijk naar toe. De ene man zag er nog wel oké uit, dus ging ik de andere helpen.... maar toe stopte zijn hart.' Mijn handen trillen heel erg en ik houd ze gefrustreerd vast. Op nieuw probeer ik het bloed ervan af te vegen, maar mijn kleren zitten al onder het bloed, het heeft geen zin. 'Kom mee, we gaan even je handen schoon maken.' Ze trekt me mee naar de keuken waar ik mijn handen was met zeep. Ik kan niet anders dan denken dat ik de reden ben dat die mannen dood zijn.

'Ik had op school moeten zijn.' Zeg ik terwijl ik me laat zakken op een stoel aan de keukentafel. 'Het maakt me niet uit waarom jij niet op school was. Als jij daar niet geweest was, dan zouden allebei de mannen gestorven zijn.' Zegt ze en ze zet een mok voor me neer. Daarna vult ze de waterkoker en zet hem aan. Een moment zegt niemand iets, maar ik vind het niet erg. De stilte wordt verstoord door een sleutel in het slot. Scott is thuis. 'Ga je maar even opfrissen.' Ik knik dankbaar en sta op. 'Mam?' Scott komt de keuken binnen als ik langs hem heen loop. Hij pakt gelijk mijn arm, maar ik geef een harde ruk waardoor hij weer los schiet. 'Elena? Wat is er gebeurd?' 'Elena heeft net een wandelaar zijn leven gered. Laat haar maar gaan.' Hoor ik Melissa nog zeggen, waardoor ik zwak glimlach. Ik verdien haar niet. 

Op mijn kamer kleed ik me om en zet de douch aan. Ik sla net de handdoek om me heen als mijn kamerdeur open gaat. Geschrokken draai ik me om en ik sta oog in oog met Scott. 'Wat is er gebeurd Elena?' Zegt hij. Hij lijkt niet beschaamd dat ik hier in alleen een handdoek voor hem sta. 'De alfa, dat is er gebeurd. Hij heeft me weer in de problemen gebracht.' 'Huh?' 'Hij heeft twee wandelaars aangevallen en deed poging mij ervoor te laten opdraaien. Zonder mij waren ze alle twee gestorven.' Zijn blik gaat naar de bebloede kleding op de grond. 'Waar was het?' 'In het bos, een paar kilometer achter de school, hoezo?' 'Omdat ik hem voelde op het school terrein, maar ik zag hem niet.' 'Dat komt omdat jij zijn beta bent.' Concludeer ik. 'Ik ben wat?' 'Zijn beta. Je bent geboren vanuit zijn beet. Het is logisch dat je een verbinding hebt met hem.' 

De kamerdeur wordt opnieuw open gegooid en als mijn ogen die van Stiles ontmoeten zucht ik. 'Niemand kan mij ook gewoon laten douchen... Wat moet je Stilinski?' 'Ik hoorde het van mijn vader! Wat is er gebeurd?' 'Ik heb twee wandelaars vermoord met mijn blote handen.' Zeg ik sarcastisch. 'Don't judge me, ik had er gewoon zin in.' Ga ik op dezelfde toon verder. 'Grappig hoor, Elena. Maar nu even serieus.' Ik rol met mijn ogen. 'Scott gaat het je uitleggen terwijl ik even rustig ga douchen. Dag jongens!' Ik duw ze de kamer uit en loop dan door naar mijn badkamer, stap in de douche en terwijl ik het bloed van mij af was, glijden ook de zorgen als groene zeep van mijn lichaam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey :),
Ik moet zeggen, dit hoofdstuk schrijven was een stuk moeilijker dan ik verwacht had... Maar nu eindelijk is het zover. Ik ben met school ondergedompeld in het huiswerk dus daarom duurde het zo lang. Ik hoop dat jullie m leuk vinden  :). X Jonna