ode aan de poëzie

poëzie en ik

poëzie en ik waren niet altijd beste vrienden. vroeger begrepen we elkaar niet helemaal. ik had gedacht dat men zich aan regels moest houden hij het schrijven, en poëzie? nee poëzie paste niet bij mijn opvatting over de schrijfkunst. het was vaag en soms leek alleen de schrijver het te begrijpen. wat had je er dan aan?

maar toen ik op de bodem lag was het poëzie die mij een hand toestak. ze gaf me de kans om mezelf te ontdekken en mentaal te groeien. ik kon haar gebruiken als bokszak zonder haar daadwerkelijk te pijnigen. ze was mijn toevlucht en ontspanning.

natuurlijk hadden we onze eigen irritaties en problemen. zo kwam ze soms in de nacht ongevraagd opzette. dan fluisterde ze aantrekkelijke woordcombinaties en vloeiende zinnen in mijn oor. waarop ik altijd kreunde en gromde: 'het is drie uur 's nachts laat me met rust.' maar tijd leek voor haar nooit te bestaan.

ze was mijn oplossing en vloek. ik had haar woorden nodig om dingen te verwerken. want zonder haar woorden was ik verloren in mijn eigen hoofd.

ik hield van poëzie maar haatte haar ook. we waren beste vrienden en aartsvijanden tegelijkertijd. maar zonder elkaar, nee dat konden we niet.