Ανάβεις Φωτιές

37

Κλεονίκη

Σπασμένα εξολοκλήρου νεύρα — τσεκ!

Μάτια που θα βαφτούν κόκκινα από στιγμή σε στιγμή — τσεκ!

Ασυγκράτητη επιθυμία να ενώσω τη γροθιά μου με το πρόσωπο ενός συγκεκριμένου ξανθόψειρα — τσεκ!

Νιώθω το μαύρο αίμα να βράζει απειλητικά μέσα στις φλέβες μου ενώ κάθομαι σε ένα από τα πιο άβολα σκαμπό για μπαρ που έχω συναντήσει ποτέ μου. Πέντε από τους μαθητευόμενούς μου στέκονται δίπλα μου, με ανθρώπινα ποτά στα χέρια τους για κάλυψη, περιμένοντας υπομονετικά για την αρχή της διαμάχης που θα ξεκινήσει τους θανάτους και, συνεπώς, τη δίκη μας δουλειά. Η δικιά μου υπομονή, ωστόσο, εξαντλείται όλο και περισσότερο κάθε φορά που το βλέμμα μου εντοπίζει ακόμα μία κοπέλα γύρω από τον Ορφέα.

Το τραπέζι του δεν είναι πολύ μακριά από εδώ — όχι αρκετά ώστε να μην μπορώ να βλέπω τι ακριβώς γίνεται εκεί πέρα, αν και θα προτιμούσα να μην το έκανα, επειδή έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάρω και τη δίκη του ψυχή μαζί με όλων των υπόλοιπων μελλοντικών μακαριτών.

Τουλάχιστον δέκα ( όχι, έντεκα ) γυναίκες του μαγαζιού τον έχουν πλησιάσει μέσα στην τελευταία ώρα και προσπαθούν να του χορέψουν, επιδεικνύοντας τα φουσκωμένα μπούστα τους και αγγίζοντάς τον πολύ περισσότερο απ'ότι θα'πρεπε. Μπορώ να διακρίνω από εδώ την έκφραση απόλυτης αμηχανίας πάνω στο πρόσωπό του κάθε φορά που κάθεται δίπλα του μία καινούργια κοπελιά, αλλά δεν τον βλέπω να κάνει αξιοσημείωτες προσπάθειες για να τις διώξει. Δηλαδή, ναι, εντάξει, υποθέτω ότι δεν τολμάει να τους μιλήσει άσχημα επειδή θέλει να είναι πάντα ευγενικός με τις γυναίκες και μπλα-μπλα-μπλα. Αυτή η καλοσύνη του θα τον φάει...

«Φαίνεσαι να βαριέσαι, γλύκα,» ακούω μία υπερβολικά τσιριχτή φωνή από δίπλα μου και γυρνάω το κεφάλι μου για να κοιτάξω την ντυμένη με ένα γελοίο, ροζ φωσφοριζέ κορμάκι θνητή. «Θέλεις ένα χορό για να σου φτιάξει τη διάθεση;»

Μου κλείνει το μάτι της και δαγκώνω τη γλώσσα μου για να μην τη βρίσω. «Μονάχα ένας φόνος θα καλυτέρευε τη διάθεσή μου αυτή τη στιγμή, γλύκα.»

Κάπως τρομαγμένη από τα λόγια μου, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια πάνω σε εκείνους τους ουρανοξύστες που φοράει για παπούτσια. Ορίστε! Δεν μπορεί να τις διώχνει έτσι και ο Ορφέας; Τόσο δύσκολο είναι;

Δεν με νοιάζει, όμως. Μπορεί να κάνει ό,τι στο καλό θέλει. Δεν έχω έρθει για αυτόν, έχω σημαντική δουλειά να κάνω και δεν θα τον αφήσω να με εκνευρίσει!