Kafamın İçindeki Filleri Susturamıyorum!

1

          Alışılmışlığın dışında bir hayat yaşıyorum. Farklı olmak için bir çabam elbette yok. Ben zaten farklı olduğumu biliyorum. Yaşamım ve yaşantılarım beni git gide daha farklı bir insana dönüştürüyor. Bunu da hissedebiliyorum. Ama olan biten hiç birşeye müdahale edemiyorum. Ettiğim an da farklılığımı yitireceğimi biliyorum. Evet evet! Çok can alıcı bir durum.

          İnsanların asla kabul etmediği, asla da kabul etmeyeceği şeyleri kabul ediyorum. Sabırlı mıyım derseniz ? Zerresinin kalmadığını hissedebiliyorum. Bazen de diyorum ki neden bu olanlara izin veriyorsun? Ama ben kabul ettim. O yüzden söz hakkı da bulamıyorum. Sonra biraz daha düşünüyorum, her şeyi. Önemli olan huzurlu kalmak diyorum. Diyorum demesine fakat nasıl bir his olduğunu bile bilmiyorum. Belki de sevginin gücündendir kalmak. Huzur sadece laftır, bilemiyorum. Bildiğim tek bir şey varsa da , o da ait olduğum yere bir an önce varmak için her şeyi yapmam gerektiği. Adı sabırsa sabır, sevgiyse sevgi , çabaysa çaba. Önemli değil ne olduğu.

Belki insanlara her konuda bu kadar tahammül etmem yanlıştır. Belki bir şekilde her şeyi kendi içimde çözmem yanlıştır. Belki bazı şeylerin berbat halde kalmasına izin vermem gerekiyordur. Bilmiyorum. Belki de ben yanlışımdır. Kestiremiyorum artık hiçbir şeyi. Her şeyin bu kadar zor olmasına başka bir açıklama da getiremiyorum artık. Ama umuyorum. Umuyorum ki her şey en sonunda çok güzel olsun. Hep çok güzel kalsın.

Neyse..
Ne diyordum? Hah! Neden bu olanlara izin verdin ? BİLMİYORUM!
Aslında.. Boşver, kalsın içimde.