disappear||nomin

epilogue

Yalnız olmaya dayanamıyorum.

Artık yoksun ve bu benim suçum.

Annemler evde yokken düşüncelerin beni parçalamasına dayanamıyorum, beni içten içe yemelerinden bıktım.

Soğuk oda, bir şırınga, ölü bir can.

Neden böyle olmak zorunda? Ben neden yalnızım Renjun?

Derin nefesler al ve unut, unut, unut.

Gidişinin ardından iki yıl geçti ve değişen tek şey doktorlarım, artık ilaç kullanmaktan bıktım. Gerçi kullanmadığım günler hepsinden kötü, kendimi durduramamaktan korkuyorum.

Zayıfsın, vazgeçsene. Üç gündür yemek yemiyorsun, öl. ÖL.

   Sana bağlı yaşayabilecekken, beni senin kaderini yaşamaktan alıkoyan tek şey o haplar. Bundan bıktım artık, içtiğim haplar beni sakinleştirmekten çok seni hatırlatıyor.

Günde iki defa, haplarını karıştırma. Lütfen daha fazla kullan, tek seferde bitir, tek seferde.

Bunu bitirmenin bir yolu var aslında, vazgeçmek. Bu kadar basit işte. Belki de bu kadar dayanmam başından beri bir saçmalıktı.

Hepsi senin suçun, kimse seni kurtaramaz.

   Annemlerin evde olmadığından bir kez daha emin olduktan sonra banyoya girdim ve küvetteki suyun dolmasını bekledim. Su dolarken ben de dolapların birinden babamın jiletini buldum ve üstümü çıkarıp küvete girdim.

Derin bir nefes alıp jileti cildime dayadım ve yavaşça bastırıp soğuk metalin cildimi kesmesini sağladım. Gözlerim yaşarırken titreyen elimle jileti diğer elime aldım ve aynısını diğer bileğime uyguladım.

Sonra kanın yavaşça suya karışmasını izledim, kanı kaldıramadığımdan bayılacağımı sandım, hemen ardından gözlerim kararmaya başladı.

Gözlerimi tamamen kapatıp tamamen huzura ereceğimi düşünürken kapının önünden tanımadığım bir sesin bağırmışını duydum.

"Hay sikeyim!"

••••••

    Önceki bölüm neredeyse okunmamış olsa da bu bölümü yayımlayacağım. Umarım hoşunuza gitmiştir!

   Takip etmeyi ve oy vermeyi unutmayın (artık önceden her ne yazıyorsam ondan dndndnkxnrkdmmdxm)